10 juni. Gisteren zouden we wat gaan eten en naar de film gaan. Mijn vriendin kwam naar mij toe en toen ze binnenkwam zei ze dat ze (bij mij) thuis wilde blijven. Prima, we hebben gegeten en toen ging het mis. Het is moeilijk te beschrijven. Elk woord wordt negatief uitgelegd. Elk woord. Voorbeelden weet ik niet meer. Op een gegeven moment zei ze: "Misschien is het beter als ik naar huis ga". Mijn antwoord was, ik heb liever dat we gezellig en lief tegen elkaar doen, maar als je dat nu niet kan dan is het beter dat je naar huis gaat. Ze werd boos op me, omdat ik tegen haar gezegd had dat ze naar huis moest. Onzin. Onredelijk. Toen ben ik opgestaan en heb gezegd dat het genoeg was. Dat ze alleen maar onaardig tegen me doet. Dat ik het niet meer aan kan. Ze pakte haar spullen en liep zonder iets te zeggen weg. Ik zie nog dat ze de bloemen die ik voor haar gekocht had mee moest nemen. Ze pakte ze en liep weg. Ik werd voor het eerst boos en gaf haar haar sleutels terug en vroeg om die van mij. We wisselden sleutels uit en ze vertrok. In een soort roes ben ik op bed gaan liggen. Na een half uur besloot ik om te gaan wandelen. Toen ik buiten kwam stond ze om het hoekje op me te wachten. Ik zei, ik ga wandelen en als je mee wilt dan vind ik het goed. Dan wil ik met je praten over hoe we hier uit gaan komen. Omdat ik veel erg veel om je geef en niets liever wil dan dat het goed komt. Ze bleef staan en zei niets. Ik zag het als een laatste kans voor haar. Als ze iets voor me voelt dan wil ze er toch alles aan doen om weer samen te komen? Ze pakten die kans niet. Na een tijdje liep ze achter me aan maar stopte bij haar auto. Ze bleef er lang inzitten zonder weg te rijden. Ik ben teruggelopen om te vragen of ze mee ging en ik heb gezegd dat ik het liefst wil dat ze ook zegt dat ze er voor wil gaan. Ze stapte uit en liep boos mee. Ze wilde niet wandelen. Na een tijdje zijn we op een muurtje gaan zitten en hebben we gepraat.
Ja, eindelijk verteld ze me dat ze zich rot voelt en zich wil afreageren op iemand en dan heel, heel erg lullig doet. En dat ze daar laten spijt van heeft. Maar dat ze niet anders kan.

En dat ze vind dat ik haar meer moet laten merken dat ze bijzonder is voor me. Ze is nooit door iemand bijzonder gevonden en daarom gedraagt ze zich zo. Maar ze doet met regelmaat al een maand(en) lang naar tegen me. Dan kan ik haar toch niet bijzonder vinden? Bijzonder lastig ja. Maar lieve smsjes en leuke telefoongesprekken, nee. Die eindigen altijd in shit en dan ga je minder bellen. Ze zegt ook dat als we samen zijn ik degene bent die lief tegen haar doet en verteld dat ik haar leuk vind. Dat doet zo niet echt tegen mij. Maar ik doe te weinig als we niet bij elkaar zijn. Ok.
We hebben afspraken gemaakt. Dat ik wat meer zou bellen (niet mee eens, ga het wel proberen) en dat zei zich niet meer ging afreageren tegen mij. En wat liever zou zijn als we samen zijn. Ze heeft ook gezegd dat ze me nodig heeft en niet zonder me kan. En dat ze er aan werkt om alles beter te maken. Best gelukkig ben ik tegen haar aan in slaap gevallen.

Deze ochtend heb ik ontbijt op bed voor haar gemaakt. Ze vertelde me dat ze het heerlijk vond en dat nog nooit iemand ontbijt op bed voor haar heeft gemaakt. (Elke keer dat ik dit voor haar ging doen, stond ze opeens in de keuken omdat ze zich schuldig voelde als iemand iets voor haar doet.) Vandaag genoot ze, lachte we zoals vroeger en was het echt fijn.

Voor dat ze weg ging vertelde zo over haar dag. Dat ze naar een klote verjaardag moest en dat dat de hele dag en avond ging kosten. Ik vroeg waarom ze niet eerder weg ging als 't zo klote was. Meteen was er weer ruzie. Dat kon niet (ik denk dat ze zelf vind dat het niet kan, niet de andere). En dat ze alles geprobeerd had al, vroeger. Ik vroeg alleen door omdat ik me ervoor interesseerde. Niet meer. Zelf als ik dat vertel, dat het niet is om commentaar te hebben ofzo, dan zelf begrijpt ze het niet. (Ze vroeg me gisteren mee, maar ik had al een afspraak die ik niet wil verzetten. Iets waar ze boos om was. Maar ik ga mijn sociale leven niet opgeven voor iemand die in de war is). We proberen af te spreken voor een andere keer. Ik moet voor mijn werk weg en heb volgende week zondag een afspraak. Alle andere dagen heeft zei een afspraak. We gaan elkaar niet lang zien. Gisteren hadden we het hier ook over en toen zei ze dat het ook ok was als we alleen zouden slapen samen (als het zo druk is). Nu stelde ik dat weer voor. Haar reactie was ok, dan ga ik wel dingen afzeggen. Dat was niet wat ik zei, dat ik in bed op haar zou wachten. Ruzie. Ik heb het een beetje gesust. Toen ging ze en ben ik gaan schrijven.

Wel een goed gesprek, wel een beetje hoop. Maar als 't nog even zo door gaat dan is 't echt klaar. Echt.