We vechten voor onze exen, voor zij die ons zoveel verdriet en pijn aandoen, voor zij die ons lieten stikken , voor zij die van een ander gaan houden zijn en ons bij het grof vuil zetten. Daar vechten wij voor, tot we op zijn, tot we niet meer kunnen, tot we eindelijk beseffen dat we de strijd al verloren hebben.
En dan stopt het vechten, dan komt er berusting en ga je aanvaarden dat het niet meer is, dat het weg is en dat je verder moet, willen of niet.
Dit kan maanden duren, jaren zelfs. En dan pas ga je beseffen wat voor een impact je relatie en de breuk op je gehad heeft.
Dan pas ga je inzien dat het eigenlijk toch niet was wat jij ervan maakte of wat het moet zijn.
Als je, zoals ik, een waardeloze relatie had waarin je gekwetst en vernederd bent, dan besef je kort na de breuk nog niet echt wat voor een invloed dit op je verdere leven zal hebben.
Ik wist dat ik gekwetst was en dat mijn zelfvertrouwen geschaad was, ik wist dat ik nog moeilijk ging kunnen geloven in liefde en al wat er bij komt kijken. Maar dat het in deze mate ging zijn, dat wist ik niet.
Ik besef nu pas ten volle wat hij aangericht heeft in mijn hoofd, met mijn hart. Dat maakt het voor een stuk makkelijk omdat ik hem niet meer kan loskoppelen van het slechte dat hij gedaan heeft en dat maakt dat ik hem niet langer idealiseer.
Maar het maakt de dingen ook moeilijk, omdat hij nog altijd het vertrouwde kan bieden waar ik naar op zoek ben.
Hij kent mij, geen geheimen, geen onzekerheid.
Wat mis ik dat vertrouwde, dat vrijen zonder nadenken over 'doe ik het goed' 'moet het niet zus' moet het niet zo' 'wat vindt hij van me'
God wat mis ik dat.... En daar idealiseer ik toch wel weer. Want ik was ook bij hem onzeker, was ook bij hem mezelf niet en wist niet meer hoe ik mij moest gedragen.
En toch, toch was het pakken makkelijker.
Ik ben bang nu, bang om mezelf te geven, bang om aangeraakt te worden, bang dat ik niet weet wat vertellen zoals hij altijd zei.
Doodsbang ben ik voor iets nieuw, voor iets ongekend, voor iets waar ik mezelf terug bloot moet geven.
En dat ,dat is zijn schuld. hij heeft ervoor gezorgd dat ik niet meer geloof in mezelf, op emotioneel en sociaal gebied.
Wel op werkvlak, men kwaliteiten zijn er, ik ben heus wel intelligent, weet van aanpakken,....
Maar men interactie met andere mensen is totaal verstoord.
Constant denk ik, wat zeg je nu? Dat was vast een blunder. Ze vinden je vast saai, ongezellig,.... Zelfs sms-en naar mensen die ik nu leer kennen, vooral dan van het andere geslacht, lees ik wel 20 keer na en verander ik wel 10 keer voor ik het verstuur.
Die onzekerheid maakt jezelf gek.
Misschien raar om zeggen maar soms heb ik zo enorm veel zin om gewoon es lekker te vrijen en te genieten van iemand die mij aantrekkelijk vindt en omgekeerd. Zonder daarbij na te denken over een serieuze relatie.
Maar ik kan het niet. Zit naast me, houdt afstand en kom zeker niet dichter. Al heb ik er ongelofelijk veel behoefte aan, aan de bevestiging van toch nog aantrekkelijk te zijn voor iemand,aan de genegenheid. Het lukt me niet.... Ik zal het toch niet goed doen, ik zie er toch niet uit...
Gaat dit ooit nog over? Waarschijnlijk wel, maar ik weet echt niet hoe.
Ik heb hem graag gezien, te graag en heb altijd veel vergeven.
Maar dat hij mijn zelfvertrouwen, mijn zelfkennis en zekerheid heeft afgenomen, dat vergeef ik hem nooit meer....