Het doet zo'n pijn ik ken het. ELke foto die ik vam hem zie dacht ik: wat was ik een mazzelaar, mazzelaar omdat ik heel ff een deel van leven mocht uitmaken als een belangrijk persoon voor hem.
Ik mis ook zn armen om me heen, zn lippen, zn stem, zn blik, zijn dingen van doen. Tranen lopen weer vaak genoeg over mn wangen.
Hoe erg kan je iemand missen?
Ik wou dat ik me er meer voor had ingezet. Het zal waarschijnlijk nooit meer goed komen, maar dan denk ik: denk aan je dromen. Je bent nog jong, ga hard aan je levensdroom werken. Dat stimuleert me weer om op het goede pad te blijven. Maar het blijft verdomd moeilijk! Vooral als een vriendin van je het zo vaaak over hem heeft!
Sterkte!

Liefs,
Dearest...

dank jullie wel voor jullie reacties!!
ik moet er ook niet aan denken dat hij nu een ander zou hebben idd. ik woon niet in een grote stad, dus ik zou hem dan ook nog eens vaak tegenkomen, ik zou het niet aankunnen!!!! ik zag hem weer , na een paar weken, voor het eerst weer, en hij deed heel vrolijk en luchtig , alsof we echt alleen vrienden waren, en alsof we nooit eerder met elkaar hadden gehad... dat doet zo'n pijn. waarom kan hij niet eerlijk zijn tegenover mij? of is hij er echt overheen? maar dat kan ik me nauwleijks voorstellen..
een vriendin zegt dat ik niets van hem mag eisen, dus ook niet hoe hij ermee omgaat, dat ik dat hem niet kwalijk kan nemen oid. dat is ook wel zo, maar hij hoort nog te rouwen! hij hoort ook verdrietig te zijn! waarom ben ik altijd de pineut als het uitgaat.. ik zit er altijd zo ontzettend mee, dat ik maandenlang de pijnlijke steek in mn hart voel bij alles wat ik doe (klinkt heel overdreven en cliche, maar het voelt echt zo) terwijl hij het vergeten lijkt te zijn en vrolijk doorfeest met zn vrienden... ik voel me echt eenzaam en zo verloren.. soms denk ik dat ik echt gek word als ik weer niet kan slapen en alleen naar bed moet.. zijn armen, lieve woordjes, lippen... soms trek ik het echt even niet meer..