Mijn geliefde, ex-geliefde inmiddels, is stewardess bij de KLM. We hadden vijf jaar een fantastische relatie. We zijn wat ouder dan gemiddeld hier, zij is 40 en ik nog wat ouder. Doet er niet toe. Zij heeft twee kinderen, ik ook, allemaal boys. In leeftijd perfect oplopend, zodat we een prachtig samengesteld gezinnetje vormden. Zij was zo'n beetje de 2e moeder voor mijn jongens, en ik hetzelfde, maar dan de vader. We hadden altijd veel plezier en maakten mooie reisjes.
Anderhalve maand geleden nog was onze relatie heerlijk. Vol vertrouwen, gezellig, ontspannen, liefdevol.
Totdat ze naar Sao Paulo vloog.
Ze kwam terug en vertelde me in één zin dat ze de man van haar leven had ontmoet en het uit was met mij. Ik stond perplex (nog), kon het niet geloven, dacht eerst dat ze een geintje maakte. Maar nee, ze was bloedserieus.
Maar twee dagen later zei ze dat ze zich vergist had. Ze hield toch van mij. Die man in Brazilië was een droom, zei ze. De ware liefde was bij mij. Ik was zo blij als een kind. Opgelucht haalde ik adem. Maar een week later was het weer mis. Ik belde haar vanuit de auto en ze zei het weer: ik heb de man van mij leven ontmoet in Sao Paulo en het uit tussen ons. begrijp je, UIT!!! Weer door alle hellen heen, weer die pijn. Toen kwam sinterklaas en ze smste me: kom gezellig hier. De soep staat op het vuur en het is warm hier. Ik zei: nee, dat doe ik niet. Ik moet sterk zijn. Kom nou, zei ze, de oven staat al aan. Ik hou van je, ik hou van je. Ik zie die sms-berichtjes nog staan. Maar ik ging niet. Ik wilde sterk zijn. Niet nog een keer afgewezen worden. Na Sinterklaas gingen we naar een coach, een bekende van me. Hij begeleidde een gesprek tussen ons en ik zei haar dat ik alle begrip had dat ze moe was van alles en rust wilde. Maar geef ons nog een 2e kans , zei ik. OK, zei ze, We liepen naar huis en thuis wilde ze meteen vrijen, wat we deden, heel heftig. En....het was weer aan. Drie dagen later was het weer uit, want ze kon niet meer met me vrijen, zij ze. Ik werd knettergek. We spraken af naar Berlijn te gaan om te praten. Daar hadden we een paradijselijk weekend, werkelijk fantastisch. Ze was lief en aanhankelijk, we hadden mooie gesprekken. Wel bleef de dreiging van die man in Sao Paulo hangen. We liepen constant hand in hand, daar in Berlijn. Voor buitenstaanders zouden we een innig verliefd stelletje kunnen zijn geweest.
Maar Berlijn hield op. En ze werd weer koud. Afwijzend. Op kerstavond sloot ze me buiten van de kerstviering bij haar thuis en liet me alleen thuis zitten. Ik was radeloos en woedend en verdrietig tegelijkertijd. Ik maakte daarop de fout dat ik, na iets teveel champagne op eerste kerstdag, een kut sms-je naar haar stuurde. Met scheldwoorden. Had ik nooit moeten doen, want daarna is het helemaal fout gegaan. Ze antwoordt niet meer op m'n berichten. Ze is onbereikbaar. Ik zit nu thuis en voel me zo beroerd dat ik een hulpdienst heb gebeld. Een half uur met zo'n man zitten praten. Maar goed....Ik ben haar kwijt, mijn aller-aller-allerliefte op aarde. Ik ben haar kwijt. Mijn kinderen zijn bij hum mamma (ik ben eerder gescheiden) en ik ben moederziel alleen. Nu.
Denk veel na over de dood.