Mijn zelfvertrouwen laat het grondig afweten, de laatste weken.

Ik vind mezelf te dik, lui, te dom. In plaats van studeren, sporten, huishouden en kranten en literatuur lezen zit ik op het internet (ja, sorry mensen, jullie zijn onderdeel van mijn slechte gewoontes ) en voor de televisie. Steevast met een zak zoutjes of mierzoete chocolade, natuurlijk.

Het zorgt ervoor dat ik voor geen milimeter meer tegen kritiek kan en dat ik alles als kritiek weet op te vatten. Mijn man baalt de laatste tijd van zijn werk en loopt soms wat rond te mopperen; in plaats van vrolijk en energiek te doen en hem een beetje op te peppen, zeur ik hem de oren van het hoofd of hij me nog wel leuk vindt, of ik niet te dik ben, of het niet aan mij ligt dat hij down is. Na een half uur van dergelijk gezeik ligt zijn slechte humeur inderdaad onderhand aan mij. Duh.

Ik walg van mezelf en van mijn lijf; niet bepaald sexy. Zin om te vrijen heb ik dus nauwelijks... o jee, dalijk verdort ons huwelijk! "Je vindt me toch nog wel leuk, vind je het niet erg dat we zo weinig vrijen? - Niet erg? Oh. - Vind je me dan niet meer aantrekkelijk?" Aargh! Ik zou mezelf met een boog mijn bed uit schoppen, als ik hem was. Geen wonder dat hij achter zijn computer blijft zitten tot het tijd is om direct te gaan slapen.

Ahem. Ik weet niet meer wat ik kan ondernemen om uit de cirkel te breken. Mijn oude trucs werken niet, op de een of andere manier.

Ik heb ooit een methode ontwikkeld*, 'The Perfectionist's Guide to Adequacy', die me overdag hielp om over de drempel om dingen te gaan doen heen te stappen en me een aanwijsbaar resultaat gaf op grond waarvan ik mezelf dan 's avonds officieel kon ontheffen van 'je hebt niet hard genoeg gewerkt'-gedachtes. Het is een bord waarop ik post-its plak met een klusje erop (kleinere en grotere dingen door elkaar - grote klussen beperk ik in tijd; studeren voor een schoolvak is dan: 1 uur college voorbereiden. Als het uur om is, heb ik het goed gedaan, ook al heb ik maar vijf bladzijden gelezen; het idee is dat ik niet kan falen, ook niet -juist niet- als ik een slechte dag heb). Als ik een klus af heb, trek ik de post-it eraf. Achter de post-it komt een belonend en bemoedigend commentaar te voorschijn (Goed gedaan, Chryso; lekker bezig!). Ik doe er expres ook leuke dingen tussen; zelfs 'een kopje koffie' en 'de hond uitlaten' gaan op het bord. Op die manier kan ik even pauze nemen, zonder dat ik mezelf daar schuldig over hoef te voelen. Af en toe pauze hoort er nou eenmaal bij, als je goed wilt studeren.

Dat werkte altijd vrij redelijk; als het een tijdje niet zo lekker ging, pakte ik mijn bord en vrolijk gekleurde post-its, en het idee 'nu komt het goed, want ik heb mijn Perfectionist's Guide' (er staat in big friendly letters 'Don't Panic' op, natuurlijk ) verminderde mijn stress al meteen met de helft. Maar nu gaat het niet zo zeer om stress, het gaat erom dat ik niet precies weet wat ik moet doen - ik weet niet eens wat ik op mijn post-its moet schrijven. Mijn belangrijkste probleem is dat ik de discipline niet meer op weet te brengen om niet te snoepen en genoeg te bewegen. Het tweede probleem is dat ik niet kan ophouden mezelf dat kwalijk te nemen.

Wat te doen?

---------------
* Met dank aan Cy-V voor het concept en Douglas Adams voor de titel