Ook al heeft mijn ex me niet ingeruild voor een ander, toch voelt het -nu hij inmiddels alweer 3 maanden een ander heeft- alsof ik niet goed genoeg ben ten opzichte van haar.
Vreemd eigenlijk, dat we onze eigenwaarde compleet ontlenen aan de goedkeuring en bevestiging van onze partner.
Ik zie steeds meer wat ik al die tijd heb gedaan: Hem ver boven mijzelf gesteld. Uit angst hem kwijt te raken heb ik mezelf compleet aangepast en weggecijferd.
En nu?
Ik mis hem wel, de leuke dingetjes.. Maar steeds vaker betrap ik mezelf op de gedachte dat ik hem eigenlijk helemaal niet zo ontzettend nodig om mij heen moet hebben. Dat ik het wel prima vind dat zíj nu zijn gezeur moet aanhoren, over zijn gevoelige darmen, over hoe druk hij het heeft, over dat hij van alles wil en wil en wil en dat hij het er te druk voor heeft. Dat ik steeds vaker denk: Ga jij maar lekker met hem mee naar die kerk van hem en ga jij maar lekker naar zijn veroordelende familie mee. Het is mijn probleem niet meer.
Ik kan meer en meer de focus leggen op dingen die ik zelf belangrijk vind en dat vervult me ook met grote dankbaarheid.
Want wat heb ik eigenlijk een fijn leven, ik ben gezond, ik heb een baan waarmee ik mijn grootste geluk: mijn kind, kan onderhouden, ik studeer en het gaat goed, ik heb een passie waarin ik me kan uitleven en daarnaast: mijn familie en mijn vrienden... wat bof ik daar toch enorm mee!
Natuurlijk zou ik het graag willen delen met een partner, maar ik heb dit nooit echt kunnen delen met hem. Het moest altijd op zijn manier, wanneer het hem uitkwam. En ik schikte me in die rol, denkend dat ik toch intens blij moest zijn dat zo'n lekkere jonge knul bij mij wilde zijn.
Maar steunen op hem? Nee... Hulp van hem krijgen? Nee.. Dingen echt met hem delen? Nee...
Er zijn 2 kanten aan de zaak, ik heb teveel verlangd van hem en hij is me steeds minder gaan geven. Het was een spel van duwen en trekken en het had op het laatst nog weinig met liefde en een verlangen naar samen delen te maken.
En ik ben er van overtuigd dat ons gevoel in de eerste maanden heel oprecht en intens was, van beide kanten.
Soms hoop ik nog dat hij terug komt, ook al weet ik dat het beter is van niet. Dan denk ik: met alles wat ik nú weet zou het wellicht wel lukken. Maar misschien kom ik er dan wel achter dat het voor míj niet werkt. Ergens zou ik dat nog wel eens willen uitzoeken.
Maar als dat niet gebeurt, wil ik gewoon blijven genieten van alles en iedereen wat en wie er is.
En mezelf en mijn prachtige kind, mijn familie en vrienden, de leuke dingen die er allemaal gebeuren.
Ik heb wel een ding ontdekt: na een paar dagen dip (want die zijn er nog regelmatig, zeker met een glaasje op dus dat doe ik maar niet te vaak) komt er meestal een hele grote piek die steeds langer aan houdt. Waarschijnlijk duurt dit totdat de dips steeds minder worden en de pieken steeds langer aan houden, op een dag zal er om hem geen dip meer zijn.
Ik ben er nog steeds niet, maar zie de weg omhoog in ieder geval weer wel!