Ik ga als een golf op een neer, nu dus duidelijk neer, ruzie in mijn hoofd. Ik wil bellen ik moet NIET bellen, voelt een beetje als stoppen met roken, je weet dat wat je wilt doen slecht is en dat je voor je eigen bestwil het niet moet doen. Maar ja ik rook ook nogsteeds, geen wilskracht

Ik keek gister in de spiegel, JEMIG wat zie ik eruit, holle ogen van het huilen ingevallen oogkassen van het slechte slapen. Ik zie er oud uit, ik voel me ook oud.
Niets lijkt echt de moeite waard, omdat hij er niet meer in meedeelt. Vrijdag toen ik ging stappen, binnen komen zonder hem. In de zaal staan op mijn vaste stek (again zonder hem) was moeilijk. UIteindelijk heb ik het grootste gedeelte van de tijd, mijn collegas vervangen achter de kassa terwijl zij gingen dansen en even in de zaal kijken enzo. Dat lukte dan nog wel, werken leid af, en ik hoefde niet in de zaal te zijn.

De naborrel was wel ok (daar is hij nooit bij geweest, dus geen assosiaties) Ik heb tot 9 uur sochtens met mijn colegas zitten zeuren. Daarna weer naar huis, leeg hart, leeg huis, lege mij

het komt ooit goed, so I'm told, voelt nog niet zo

-MANI-