Gewoon doen wat hij ook doet.....

Ik wil hier geen oordelen gaan loslaten over wat precies ‘abnormaal’ gedrag is, of wat niet - en wat er ‘wel of niet klopt’/’zou moeten kloppen’. Dit zijn namelijk ‘beoordelingen’ die vallen of staan op basis van individuele, persoonlijke normen en graadmeters.

Er zijn op dit forum genoeg situaties/blogs aan te wijzen waarbij iemand beweerd ‘heel veel van de partner te houden’ en diegene als ‘de ware’ te zien, waarbij er vervolgens contact met vorige scharrels en/of exen wordt gezocht om naar die partner toe een hard ‘up in your face-‘statement’ te maken. Beschouwend bekeken, zonder daar een oordeel op te plakken: zo irrationeel kan het dus soms zijn...

Spreken we dan ook meteen van ‘abnormaal’? Of zou je eerder kunnen stellen dat er vermoedelijk op het dieperliggende emotionele level – en daarmee automatisch op het relationele gebied – onbewust het één en ander wrikt (bij beiden, meestal), waarbij je te maken gaat krijgen met een wisselwerking tussen twee mensen, die zich begint te kenmerken door destructieve en dramatische conflicten. Drama-driehoeken.

Ik lees hier alleen jouw verhaal, jouw kant, jouw beleving, ststst, dus waar het de acties en het gedrag van je vriend betreft, ga ik er dus geen aannames en interpretaties op loslaten die vanuit mijn eigen beleving als lezer/toeschouwer worden ingevuld.

Geloof namelijk niet dat jij daar veel mee opschiet. In mijn persoonlijke visie heb jij er, in jouw leven en met de kwesties waar jij mee worstelt, op de lange termijn veel meer aan wanneer je jezelf gaat ‘leren begrijpen’, in plaats van dat je je richt op ‘wat er aan je vriend en zijn gedrag allemaal niet klopt’. Essentieler lijkt het mij, dat je gaat leren begrijpen en inzien wat ervoor zorgt dat jij ‘zoveel blijft geven’, ‘zoveel blijft incasseren’ en zelfs bereid bent om specifieke incidenten maar opzij te schuiven in een poging om hem toch in je leven te houden.

Gebaseerd op wat jij hier schrijft, denk ik namelijk wel te kunnen vaststellen, dat je emotioneel erg veel last, verdriet en emotionele stress hebt van het gedrag en de acties van jouw vriend. Met wat jij erover loslaat, lijkt het erop dat jij hierin niet gehoord, noch gezien voelt:

Wie zijn dan eigenlijk ‘deze vrouwen’ die hij toevoegt? Zijn er ‘vaste’ aanwijzingen te vinden, dat zij een bedreiging vormen voor de voortzetting van deze relatie? Ik kan daar niets over terug vinden.

Toch ben ik geneigd om te denken dat de werkelijke ‘issue’ niet ligt bij Fb en/of de vermeende ‘fb-vriendinnetjes’ die worden toegevoegd. Het zijn eerder de welbekende druppels in een al behoorlijk gevulde overvolle emmer...

Je schreef eerder, dit:

Ik ben een voorstander van de lijfspreuk “Geef nooit meer, dan je bereid bent te verliezen.” Toegepast op onderstaande uitspraak, kan ik me zelf wel enigszins voorstellen dat jij wellicht een ‘onderdanige’ indruk wekt. Let wel: ik zeg niet dat je het bent of dat dit ook zo is.

Hoewel ik ‘liefde tonen’ niet per definitie zou schalen onder ‘onderdanig zijn’, zijn er wel gedragingen die deze indruk kunnen wekken. Geleid worden door de vrees iemand te verliezen, dat je bereid bent al je grenzen uit te rekken en in veel te grote mate blijven incasseren en toestaan, om juist ‘een verlies’ tegen te houden. Hetzelfde geldt voor het ten alle tijden en against all odds ‘de vrede proberen te behouden’. Daar verschuiven de grenzen ook van. Uiteindelijk wreekt zich dat genadeloos op je hele emotionele functioneren. Flinke prijs die je betaalt…

Achter het overijverige ‘geven’, kan een verwachting en wens verscholen zitten, namelijk: je geeft, om te krijgen. Je hoopt op zijn waardering, zijn erkenning, zijn bevestiging. Je hoopt dat hij inziet wat je allemaal bereid bent (voor hem) te doen en dat hij dan uiteraard de koppeling kan maken dat je ‘goed’, ‘volwaardig’ en ‘waardevol’ bent. Iemand die hij niet zal gaan verlaten, want ‘kijk, wat zij allemaal voor me doet en wil doen’.

En dan doe je ‘nog zo je best’, ‘geef je je alles’ en dan wordt jou dit gezegd:

Kwetsend, absoluut. Hoe diep behoor jij gekwetst te worden, voordat jij zegt ‘ok, tot hier en niet meer verder?’ Welke criteria heb jij, tot waar een partner bij jou kan gaan? Of is de enige randvoorwaarde die jij in deze relatie toepast ‘zolang hij maar niet bij me weggaat’?

Feitelijk, leg je dus de verantwoordelijkheid en ‘macht’ bij hem neer, want zijn gedrag en acties zijn allesbepalend voor hoe jij je voelt.

De consequentie daarvan is dat wanneer jouw vriend deze behoefte van jou niet vervult, of maar gedeeltelijk vervult, zich gedraagt op een manier die jouw (lage) eigenwaarde en geloof in jezelf voelbaar ondermijnt, jij het beleeft alsof voor jou de wereld vergaat. En dan begint zich een patroon te ontwikkelen, waarin van gelijkwaardigheid tussen jullie geen enkele sprake meer is. En dus: frictie, conflict, duwen & trekken, drama.

Spijtig genoeg: in plaats van dat je je bekommert om jezelf, wat er precies met jou gebeurt, wat dit precies met jou doet en hoe je hierin op een gezonde en zuivere wijze voor jezelf kunt opkomen/zorgen, lijk je voornamelijk te blijven hangen in de verbijstering ‘dat hij je zo kan kwetsen, terwijl je zoveel voor hem doet’.

Je vriend lijkt constant over jouw emotionele grenzen heen te stappen, maar je lijkt daar geen consequenties aan te verbinden. Terwijl je volgens mij in ieder geval wel ervaart wanneer die grens wordt overgegaan (verdriet, gekwetst zijn, boos, verwarring, etc). Inmiddels heeft je vriend zo te lezen op en om jouw grenzen heen flink wat eigen vrijheden heen gebouwd, want behalve dat je er wellicht over ‘zeurt’, het er vaak bijhaalt en het hem verwijt of blijft verwijten, neem je nog steeds je eigen ruimte om je eigen grenzen niet in...

Er is geen reden om alles op de ‘foutheid’ van je vriend te betrekken. Daarmee zou ik voorbij gaan aan de waarschijnlijkheid dat je nog steeds gevoelens koestert voor je vriend – en daar wil ik niet aankomen.

Toch, dit verhaal heeft geen Held, maar een Heldin nodig. Jij, ststst. Wordt de ridder in je eigen verhaal