Hallo iedereen,

ik ben nieuw hier! Heb zelf al enkele verhalen gelezen hier al eerder om moed te kunnen putten!
Aangezien ik zelf steeds weer opnieuw naar beneden wordt getrokken door men verdriet wou ik
het eens proberen om het zelf eens hier neerteschrijven!

Ik ben nu een man van 36 jaar en heb eigenlijk heel men leven lang een probleem gehad met
relaties! Heb nooit een langere relatie gehad dan 8 maanden! Als ik verliefd wordt dan is het
meestal op vrouwen dat met problemen worstelen en/of in een moeilijke situatie zitten.
En als ik iemand graag zie heb ik de neiging om me te hard te hechten aan die persoon.
En als ik dan verliefd ben en het gaat niet samen, heb ik het altijd moeilijk om het gevoel los
te laten!

Heb zo in het verleden na jaren vriendschap met men beste vriendin, beseft dat ik eigenlijk
gevoelens voor haar had! Maar wou en kon het haar niet zeggen omdat ze op dat ogenblik
al een tijdje iemand had. Maar omdat het gevoel steeds meer aan me ging knagen, toch na
lange tijd de moed en kracht gezocht om het haar te vertellen! Ze reageerde daar eerst positief
op en wou me meer zien maar zegde er ook bij dat als ik dat jaren eerder had gezegd het wel iets
had kunnen worden maar omdat ze toen voor een kindje aan het proberen waren en te ver
gegroeid was in haar relatie het niet meer mogelijk was!
Ik begreep dat ook volledig maar toch lukte het maar niet om men gevoel los te laten waardoor
onze vriendschap daar een hele lange tijd heeft door geleden en de enigste oplossing was het contact
volledig te verbreken wat ook pas na enkele keren gelukt is.
We hebben elkaar dan wel terug gezien na 2 jaar, maar onze vriendschap is nooit meer zelfde geweest!

Enkel jaren later was ik terug verliefd geworden op eens meisje. Maar in begin was het niet wederzijds
omdat ze verliefd was op men beste vriend. Toch besloten om vrienden te zijn en is toen zelfs men
beste vriendin geworden. Maar gedurende al die jaren kwamen die gevoelens ook steeds terug opdagen en
bij haar lukte ook geen enkele relatie. Zij zegde me ook altijd dat er iets meer was dan alleen vriendschap
maar dan juist ook niet voldoende om toch samen iets te beginnen! Dit heeft zo jaren aan een stuk
geduurd, dat telkens ik afstand wou creeren of haar los wou laten, zij me steeds terug trok en mezelf
niet kon laten gaan! Na een 3 jaar hebben we het dan toch een kans gegeven maar is dan toch stuk
gelopen en heeft dan een donkere periode van 6 maanden geweest om proberen te vriendschap te
redden en gevoelens en verdriet te verwerken en haar proberen los te laten.
Maar is dan weer op het zelfde moeten uitdraaien om weer volledig contact te verbreken.
Is wel nu momenteel na al die jaren nog steeds 1 van men beste vriendinnen.
Maar heeft me dan zo veel pijn en verdriet gekost.

Heb dan een jaartje niet meer echt verliefd geworden en het ook dan 1malig eens geprobeert met
iemand waar men gevoelens totaal niet sterk voor waren om het toch eens op die manier een kans
te geven maar is dan ook stuk gelopen.
Was toen zo fel teleurgesteld in de liefde dat ik echt geen liefde meer wou.
Had me volledig afgeblokt en men hart afgeschermd.

Dan na een kleine 2 jaar toch iemand leren kennen dat verliefd was geworden op mij!
Maar ze zat in de situatie dat ze nog steeds met een man woonde waarmee ze een kindje had,
maar alleen samen bleven voor het kindje (van 2 jaar) maar niet meer van hem hield!
Maar ik zelf had nog geen gevoelens voor haar.
Maar omdat ze me zo graag zag en al maanden me bleef bellen elke dag dan toch verliefd geworden
en me zelf zij van het toch een kans te geven werd ik dan toch verliefd.
Maar eenmaal verliefd begon ze opeens na een tijdje zich terug te trekken, ze vertelde me dan dat ze
me heel graag zag maar dat ze niet weg kon bij die man voor haar kindje!
Waar ik begrip voor had maar me wel dan afvroeg waarom ze al die moeite had gedaan om me ook
verliefd te krijgen en eenmaal dat ik dat was me zo liet staan in die situatie!
Maar ze wou me wel nog altijd blijven zien omdat ze van me hield. Deze situatie heeft zo een 8 tal
maanden geduurd met telkens als ik afstand nam ze me bericht stuurde of belde dat ze me miste
en nog steeds van me hield. Na die 8 maanden bij de laatste keer dat ik afstand had genomen
leerde ik iemand kennen waar ik men verdriet bij kwijt kon en waar ik rust bij vond!

Ondertussen had ik er me bij neergelegd om gewoon vrienden proberen te zijn met die andere
vrouw omdat ik haar toch wou blijven steunen als vriend omdat ze het niet gemakelijk had in het
leven. Die nieuwe vrouw in men leven maakte avances op mij en ik werd heel snel verliefd op
haar. Veel te snel want ik had nog belange niet verwerkt wat er juist was gebeurd.
Ik weet dat dit verkeerd is te snel iets beginnen na een relatie maar was sterker dan mezelf!
Had het gevoel van deze is nu echt wel de ware en wou alles er aan doen om het te laten lukken.
Maar dit was ook de rede dat het na enkele maanden ook is stukgelopen omdat ik er zo hard op
gefixeerd was en zij het rustig aan wou doen dat ik op een ogenblik in elkaar storte in tranen en
gewoon nergens geen geduld meer voor had en in tranen uitstorten bij haar en alles er uit kwam!
Dat zelfde weekend is het stuk gelopen tussen ons en zegde ze me dat beter was om haar te
vergeten! En dat kwam zo hard aan op dat ogenblik omdat ik juist toen ook emotioneel enkele
dagen ervoor was ingestort!

Ben dan ook bij de vorige vrouw geweest om haar eerlijk te zeggen wat er gebeurd was!
En dat kwetste haar heel erg omdat ze me nog steeds graag zag en dat kwetste me zelf
dan ook omdat ik besefte dat ik haar eigenlijk ook nog graag zag! Wat heel verwarrend opeens
voor me was! Hebben het dan een weekje laten rusten en dan ook afstand genomen voor het
beste!

Ben nu momenteel 7 weken verder zonder contact van beiden! En heb al 7 weken heel veel
diep verdriet gevoeld.
Vooral voor de laatste omdat ik daar gevoel had dat ze de ware was maar omdat ik geen emo-
tionele kracht had en ingestort was heb ik nooit de energie gehad om voor haar volledig te
kunnen vechten. Als ik daar aan denk doet het me nog meer pijn en krijg ik schuldgevoel.
Nog steeds elke dag wordt ik herinnerd aan haar door kleine dingetjes in het leven en haalt het
me op momenten volledig neer.
En als ik dan op momenten aan de vorige vrouw denk dan voel ik me dan ook weer schuldig
tegenover haar omdat ik de vrouw dat me dan wel echt wel heel graag zie gekwetst had al
was dat nooit men bedoeling geweest.
Ben ook in deze situatie beland omdat zij niet voor mij kon kiezen en wat ik ook niet
verwachte van haar want begreep haar keuze voor kindje!
Maar 2 vrouwen verliezen op zo een korte tijdspanne waar ik van beiden heel veel heb gehouden
en nog steeds graag zie is gewoon teveel voor mij om het een plaatsje te geven!
Ik ga er momenteel ook voor naar een psycholoog en ook om direct schone kuis te doen in heel
men liefdesleven omdat ik toch steeds op moeilijke situaties val en besef dat een groot gedeelte
aan mij ligt want heb toch ook steeds een vverlatingsangst eens ik iemand graag begin te zien.
Neem ook geen contact op, probeer me afteleiden door te sporten en af en toe iets te doen
met vrienden! Maar toch ook genoeg tijd geven om niet van men gevoelens weg te lopen!
Schrijf ook regelmatig men gevoelens neer, praat er met vrienden af en toe over!
Lees zelf boeken over loslaten enzo...
Maar niets help, lijkt alsof ik een oneindig diep verdriet in me heb!
Telkens als ik aan de situatie denk of aan de momenten met de laatste vrouw of als
ik denk aan hoe ik de 1ste heb gekwetst dan barst ik in tranen uit!
Ook de manier waarop de laatste zo cool me zegde dat ik haar moest proberen te vergeten
raakt me heel hard en kwetst me heel hard en geeft me ook regelmatig tranen!

Heb me nog niet denk ik zo diep gekwetst gevoeld en zoveel verdriet gehad

Sorry voor de lange tekst maar aangezien het men eerste keer was wou ik duidelijk
zijn