O ik word echt helemaal gek van die weekenden, ben zo onrustig weer pfff. Was net weer boodschappen doen en de paniek sloeg weer toe. Het liefst liet ik mijn kar daar binnenstaan en zo naar buiten rennen!
Pasen, ach dat zei me nooit zoveel en nog steeds niet, maar als je iedereen met volle karren ziet en elkaar fijne paasdagen wenst, wat ze mij ook allemaal deden dan kan ik wel weer janken.
Iedereen maar dan ook iedereen zegt me geen kontakt met hem meer op te nemen, maar waarom doe ik dat dan toch! want heb hem gister weer aan de telefoon gehad en ja tuurlijk gaat het weer over ons gedoe en hoe enorm ik beschadigd ben door hem, door de manier waarop hij alles gedaan heeft. Aantrekken, afstoten, twijfels, aantrekken, twijfels, afstoten en zo ging het maanden door, en ik maar vechten voor ons. Tijdens dat afstoten en die twijfels zei hij elke keer "laten we er mee stoppen" en dan zei ik maar steeds nee ik wil niet stoppen, laten we dit doen of dat problemen (o.a. relatietherapie) of ik adviseerde hem naar een psycholoog te gaan ivm zijn onverwerkte verleden. Ik wilde hem echt overal maar dan over mee helpen met zijn psychische problemen. Ik had er echt alles voor over want zoveel hield ik van deze man. Dan zei hij steeds weer ok we gaan ervoor om vervolgens bij het minste geringste kleinste dingetje weer te zeggen "laten we ermee stoppen, dan blijf ik alleen en kun jij een betere man zoeken want dat verdien je". En ik maar weer doorvechten, met als gevolg dat ik alleen maar afviel van de stress en het knokken voor ons.
Uiteindelijk op een dinsdagavond aan de telefoon vroeg ik hem nog wil je er echt voor gaan? en toen zei hij ja ik wil er nog voor gaan want wil onze relatie nog een kans geven. En vervolgens 2 dagen later kreeg ik via de telefoon de genadeklap "ik stop ermee want ik denk dat ik niet meer van je hou"!!!!!
Nu elke keer zegt hij me dat hij steeds hoopte dat ik door zijn opmerkingen "laten we er mee stoppen" dat ik de knoop doorgehakt zou hebben en ermee gestopt zou zijn. De lul!!!
Ook zei hij daarna een paar keer, dat hij misschien wel na een paar maanden spijt kon krijgen maar ik daar niet op moest gaan wachten. Ik moest door met mijn leven en op zoek naar een man die mij wel waard was. Maar verdomme ik wil helemaal geen andere man! waarom ziet hij dat toch niet.
In het begin was ik de mooiste, geweldigste, lekkerste, liefste vrouw die een man zich kon wensen en liep enorm hard van stapel met ons, waar ik zelfs wel eens bang van werd.
Maar al snel bleek ik zijn spiegel en zag hij zichzelf met al zijn onverwerkte bagage uit het verleden en toen is de ellende begonnen met al zijn twijfels, bindingsangsten etc.
Ik ben daar dus de dupe van geworden.
Ik zit hier al 4 maanden en de oud gedienden kennen mijn verhaal beter, maar ik vertel het nu heel even in het kort.
Maar goed al met al hou ik nog van hem maar het is hopeloos en komt nooit meer goed, maar is het zo verdomd moeilijk allemaal.
Dat de relatie uit is daar zou ik nog wel overheen gekomen zijn maar de manier waarop allemaal daar kan ik dus niet mee leven en houdt me echt dagelijks bezig en dat mij nog steeds ontzettend veel pijn.
Ik heb hem nog wel gevraagd waarom hij het allemaal zo gedaan heeft en toen zei hij, "dat kwam omdat ik zo erg aan het twijfelen was en het zelf ook niet goed wist".
Beetje onsamenhangend verhaal geworden denk ik.
Ik had het eigenlijk ook in 4 woorden kunnen schrijven IK VOEL ME KLOTE!!