Wist even niet of ik nou beschamend moest lachen of mezelf een harde schop onder de kont moest geven toen ik las '...komt over alsof het net uit is, een paar dagen ofzo'. Nou, um, nee. Zeg maar gerust zo'n maand geleden. Ik lees in zoveel verhalen hier terug dat na de eerste maand langzaam de eerste opkrabbels komen. Dat het verdriet en het gemis draaglijker wordt, niet meer zo constant als een zwaar gordijn over je heen.

Ik weet niet zo goed wat mij anders maakt, maar het voelt voor mij juist ondraaglijker--een maand later. Mijn emoties zijn nog steeds heel heftig en intens, en helaas ook erg aanwezig. Misschien is het een zwaktepunt in karakter, niet in staat te accepteren, los te laten, vaarwel te zeggen, te relativeren. Misschien hang ik van nature al wel tegen de zwaarte aan--en hoe dieper de impact van een emotionele ervaring, hoe harder de val erin.

In mijn geval, is ex-vriend van 1 op andere dag naar moeder's vertrokken (we woonden net 1.5 mnd samen)--zonder hier van te voren met mij in wat voor gesprek dan ook over gesproken te hebben. Hij heeft alles in stilte voorbereid en toen van de een op de andere dag die welbekende bliksem bij zij het iets bewolkte, maar redelijk heldere hemel. Wat het extra moeilijk maakt voor de verwerking, is dat hij daarna alle kansen voor een gesprek tussen ons heeft vermeden. Er kwam twee weken geleden een verhuizing van zijn spullen uit 'ons' huis (die ik heb doorgeduwd, omdat ik niet langer naar die restanten van wat eens was, aan kon kijken)--en dat was dat. De enige 'uitleg' die ik na 13 maanden samen met moeite van hem heb gekregen (via email notabene) was 'ik weet het gewoon even niet, ja, ik ben laf, schrijf je nog wel als ik het wel weet'.

Ik weet dat relatie-verbrekingen soms voor de andere partner, die achterblijft, niet of nauwelijks te begrijpen is. Maar ik denk dat het grootste obstakel in mijn verwerking momenteel wordt gevormd door de gedachte dat mijn bestaan zo ontkend wordt. Dat er, na 13 maanden en een stukje samenwonen, geen eergevoel en eerlijkheid van zijn kant aanwezig is om mij onder ogen te komen en uit te leggen waarom. In minder mooie woorden gezegd: ik ben 'weggedaan' toen ik niet meer 'paste' en toen ik aan de straatkant werd gezet, werd er hard en haastig weggereden en geen moment meer omgekeken.

Dat stukje, het gooit me steeds weer omver. Vandaar deze 3-dagen (!bah) durende 'dip', zelfs een maand verder. Een vriendin zei dat het ergens wel logisch is, omdat ik het hele afscheid in mijn eentje aan elkaar moet breien, zonder zijn uitleg als deel van het verwerkingsproces.

Wat het ook is, hoe logisch of niet-logisch, het is een bittere pil die maar moeilijk door m'n keel lijkt te willen gaan.

Bellis X

ps. Ik heb al je blog-posts zonet gelezen en, ook al zijn onze situaties verschillend, het gevoel is nagenoeg identiek. Wat me echt heeft doen nadenken is wat je schreef over 'iemand in je leven hebben waar je de aandacht van krijgt'. Hmm, confronterend. En ook het stukje waarin je schreef dat je een beetje op 'm uit begon te kijken. Ook heel bekend. Was ik een beetje vergeten in al mijn emoties van gemis. Maar, zoals jij ook heel treffend schreef 'hij was me voor--ik was nog niet klaar om er een einde aan te maken'. God. Dat stukje is op mijn lijf geschreven. Bedankt voor dat, brengt even een ander stukje aan het licht dat wellicht voor wat relativatie kan zorgen

...maar je lag tenminste op het strand...da's al een stap verder dan ik kon doen

Jij ook sterkte, Chantal!

"Dat er, na 13 maanden en een stukje samenwonen, geen eergevoel en eerlijkheid van zijn kant aanwezig is om mij onder ogen te komen en uit te leggen waarom".

Dat doet pijn en ook lees ik maar al te vaak, dat die ander degene die ging gewoon gaat en lekker verder leeft en in geval van een nieuwe partner nog happy is ook.

Mijn ex geen uitleg, hij snapt mijn verdriet niet. Hij is zo happy met zijn nieuwe lover, waar hij zich mee suf blowt en goedkope sex mee heeft. Het is niet meer degene, die ik ken. Toch ga ik nog steeds door een soort hel na 8 maanden, niet de hel van ik wil hem terug, maar de hel van ik snap er geef Fuck van en waanneer gaat hij eens op zijn bek. Nu kan alles, zelfs gaat hij nu voor de 4 e keer op vacantie wat bij ons altijd ruzie was, i do not get it en ik denk dat je zoveel verdriet hebt omdat het pas een maand is ....Logisch. Nu naar 8 maanden of bijna negen ben ik verder, maar ik ben er nog steeds niet helemaal.

Sterkte Eeffie

Haha, Freak.

Wandelclub....is dat net als een langlaufclub, maar dan zonder stokken? En in plaats van Gluhwein, warme kruidenthee?

Je hebt een positieve blik, altijd welkom!

Bellis