Deze morgen ben ik, zoals bijna iedere dag, bij de dichtstbijzijnde bakker croissants gaan halen. Bij terugkeer stond ik voor de deur van het appartement en herinnerde mij dat ik eindelijk eens het naambordje van de deurbel moest vervangen omdat het handgeschreven was en de naam van mijn ex er nog opstond.

We woonden hier samen voor een jaartje. Door mijn luiheid heb ik het handgeschreven naambordje zo laten staan. Met de tijd vervaagde het door de vele regen en het opdrogen van de inkt, maar het was wel nog leesbaar. Toen had ik al het gevoel dat dit symbolisch was, onze relatie ging bergaf. Het frappante is dat ik een week of twee geleden een afscheidsbrief heb geschreven en besloten heb om mijn ex nu echt definitief los te laten. Wat bleek, de namen op het naambord waren volledig verdwenen. De trigger om mijn onderdrukte emoties los te laten komen. Ik moest janken! Oh mijn God … wat ben ik soms zo sentimenteel!