Waar zal ik eens beginnen? het is een lastig verhaal, voor mezelf in elk geval. Ik ben 25 jaar oud en dit jaar begonnen aan een nieuwe opleiding, hier kwam ik een jongen tegen (M), deze zit bij me in de klas. het klikte echt metteen, maar iik had een vriend, en was daar net mee gaan samenwonen, hij had een vriendin en ging daar mee samen wonen. Uiteindelijk hebben we het beiden uitgemaakt en zijn het nu onze exen, we wonen nog wel bij elkaar. Dat speelt al vanaf eind november, begin februari hebben m en ik echt een relatie gekregen, en het was heel leuk, voor twee maanden en de maanden daarvoor eigenlijk ook.

Toen wilde hij oppeens minder afspreken en hij had tijd en ruimte nodig, het ging hem te snel. Hij heeft het thuis heel erg moeilijk omdat zijn ex nog steeds heel boos wordt elke keer als hij me belt, sms't of met me afspreekt. Ze heeft hem toen hij het uitmaakte zelfs in elkaar geslagen en het is heel zwaar voor hem. Ook zijn vader is ernstig ziek en kan nooit meer beter worden. Hij stuurde me wel eens smsjes met dat hij me nodig had om weer blij te worden, of dat ik hem niet alleen mocht laten en bij hem moest blijven. Hij gaf wel aan dat hij erg in de put zit, maar als ik er dan een beetje naar vroeg wilde hij niets zeggen omdat hij dacht dat dat een afknapper zou zijn. Hij zei dat hij het allemaal niet meer wist enz. IK heb hem redelijk veel ruimte gegeven, maar dat was blijkbaar niet genoeg.

Nu halverwege juni heeft hij het uitgemaakt, dit zat er al langer aan te komen, ik was hier ook erg onzeker over omdat hij ook heel vaak geen antwoord gaf op smsjes, en niet opnam als ik hem belde. Op sommige momenten stuurde ik dan ook echt vreselijke smsjes, dat ik dacht dat hij het uit ging maken enz, en dat ik me zo rot voelde over de hele situatie. Een paar keer heb ik hem snachts smsjes gestuurd of gebeld omdat ik zo van streek was, dit vond hij dan ook helemaal niet leuk. De twee maanden hiervoor begon ik wel in te zien dat hij depressief was, maar pas op het moment dat hij het uit maakte durfde hij me te vertellen dat hij bij een psychloog loopt. Hij is zwaar depressief en heeft zelfs zelfmoordnijgingen, ik ben blij dat hij hierin hulp heeft gezocht. Toen hij het uitmaakte zei hij dat hij dit eigenlijk allemaal niet wilde, en hij zei meerdere malen dat hij van me houdt en me gelukkig wilt maken maar dat hij dat niet kan. Ook wilt hij me dit allemaal niet aan doen enz en dat hij zich zo schuldig voelt. Dat hij mijn ex helemaal beu is maar tegelijkertijd zei hij dat hij niet meer verliefd op me was, maar hij zei wel weer dat dat komt omdat hij zo depressief is en voor zichzelf moet kiezen, hij wilt er niet aan onderdoor gaan.

We zouden hierna nog een keer praten, waarop hij zei dat we dat natuurlijk konden doen enz, maar op het moment van afspreken kon hij niet, en de maandag kwam hij niet opdagen en hij regeerde niet op mijn smsje, toen ik hem 's middags belde drukte hij me weg. Ik heb maar besloten hem een brief te schrijven, die heb ik hem afgelopen donderdag gegeven, hij lachte naar me en gaf zelfs een knipoog, ik begrijp hier de intentie totaal niet van, ben helemaal in de was. Hierin heb ik alles gezegd wat ik voel, en hoe ik wou dat het was enz, wat ik en ook hij in mijn ogen verkeerd heeft gedaan en ik heb gezegd dat door alle verschillende dingen die hij zegt dat ik gewoon niet weet wat ik nu moet denken. Ik heb hem gezegd dat als hij me echt niet meer wilt dat hij me dat goed en duidelijk moet zeggen, ik heb hem daarin om antwoord gevraagd maar nog niets van hem gehoord, ik denk ergens dat hij dat ook helemaal niet gaat doen, wel weet ik dat hij die brief metteen was gaan lezen. En nu is het zomervakantie en dan zie ik hem twee maanden niet meer.

Ik hoop zo dat hij het alleen uitgemaakt heeft omdat hij aan zichzelf moet werken, en dat hij bij me terug komt als het beter met hem gaat. Uit de dingen die hij zegt en doet blijkt wel dat hij van me houdt, maar hij heeft het wel uitgemaakt omdat hij niet meer verliefd was, vanwege de depressie...
Ik weet gewoon echt niet meer wat ik moet denken... en wordt helemaal gek van mezelf, blijf continu wisselen in hoop en verdriet, ik wil hem echt niet kwijt en ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen...