Beste allemaal,

Dit gaat een erg lang verhaal worden, maar moet het echt even kwijt schrijven.

Ik ben een 25 jarige gozer en heb op dit moment 1,5 jaar relatie erop zitten met een 21 jarige prachtige meid. Echter slikt ze al 4 jaar lang seroxat wegens angsten. Haar familie beschrijft het dat er in de familie een stof tekort is (serotonine), en dat therapie daarbij niet nodig was voor haar. Echter 3 maanden geleden voelde ik de bui al hangen.. het is december.. donker, koud en net als vorig jaar kreeg zij het weer veel moeilijker rond deze periode waarop ik al zei van die moet hierover gaan praten, want die gaat hier niet alleen uitkomen en vooral ikzelf niet want ik merkte dat ik werd meegesleurd die put in. Ze focust ontzettend op haar werk/passie (dansen) en komt tegen het einde van de week haar zelf tegen waarop ze dan bijna instort en daardoor niet meer kan genieten van ons samen. Alleen in vakanties is ze volledig ontspannen en hebben we het "echt" helemaal leuk samen.. Echter besefte ik dat ze voor haar passie ging en gunde haar de ruimte daarvoor.

Sinds het begin van de relatie begon zij al te twijfelen over haar gevoel over onze relatie en een uur later (als ik op haar inpraatte) voelde ze zich weer prima en snapte ze niet dat ze het zo voelde en was ze weer helemaal gek op me. Ontzettende wisselbuien dus, (bijna borderline achtig??> ben geen psycholoog)
Je kunt natuurlijk voorstellen dat dit gedurende die 1,5 jaar veel is teruggekomen, ik heb daarbij ontzettend veel gepikt en steeds meer van mezelf weggegeven, totdat ik helemaal afhankelijk van haar werd en zat te wachten op een "positief" moment of reactie. Deze leuke momenten kwamen ook gedurende een week, soms 2 weken en dan ineenkeer liet ze weer vallen als een baksteen door te zeggen dat ze twijfelde.
Dit was vooral op momenten dat er veel stress en drukte bij haar was en iedere keer weer als zij zich slecht voelde, kreeg onze relatie "de schuld".

Het was ook lastig aangezien we beiden op kamers zatten en aan het afstuderen waren(drukte) en daarbij onze kamers als woon- en slaapkamer hebben ingericht. Daarbij nooit bewust de keuze gedaan tot samenwonen. En tja als je daar niet bewust een keuze in maakt kom je nog wel eens tot de verassing te staan dat dit nogal wat met zich meeneemt. Daarom hebben we 3 weken geleden besloten haar kamer op te zeggen en dat ze het laatste half jaar van haar studie op fysieke afstand ergens anders ging wonen.

Echter is het zo dat ze een jaar geleden is begonnen met afbouwen van een heel pilletje naar een heel/half om de dag en dit geheel op eigen kracht. En sinds 6 weken is ze dan weer op advies van de huisarts terug naar een heel. Dus dat begint nu wel weer te werken. Wat als resultaat had dat we 2 weken kerst bij haar en mijn ouders en op mijn kamer hebben gevierd wat echt weer een heerlijke tijd samen was. Iedere dag samen en iedere dag was super.

Nu bleef ze vanaf afgelopen zondag op haar kamer slapen en hadden afgesproken dat ze professionele hulp gaat zoeken en aan haarzelf gaat werken. Vanavond hadden we afgesproken(woensdag) we hebben "gewoon" weer een leuke avond samen gehad. Wordt ze vannacht om 4 uur wakker, draaien draaien en onrustig. Dus ik vraag wat is er.. zegt ze WEER ik weet het allemaal niet meer. Ben haar net (om half 5 snachts met de auto) terug gaan brengen naar haar kamer en heb gezegd dat ik het niet meer trek. En dat ze me met rust moet laten totdat ze zeker weet wat ze voelt, maar ze KAN dit niet zeker weten...
Iedere keer als zij zich even rot voelt krijgt meteen onze relatie de schuld, maar ik kan het niet meer, DIT DOET ZOVEEL PIJN. Wil dit niet..

Ik weet nu dat ik voor mezelf moet kiezen, maar diep van binnen weet ik dat ik zoveel om haar geef.
Of komt het misschien omdat ik zelf 11 jaar lang met een manisch depressieve vader heb gezeten, en mijn moeder die door dik en dun bij hem bleef totdat hijzelf ermee stopte doordat het gewoon niet ging.
Dat ik daardoor haar zo graag wil helpen, maar dat het niet is omdat ik echt van haar hou?
Zoveel mooie dingen, zo'n goeie klik, en toch in een tik van een seconde is zij het vergeten.
Het is niet eerlijk, ik heb dat niet, zal nooit vergeten wat ik voor haar heb gevoelt, maar weet wel dat het tijd is voor mezelf te kiezen. Of toch niet? Moet ik haar even laten, naar mij laten komen? Zal ze echt nog gek op me zijn en bij me willen zijn en komt het door haar depressieve gevoelens, of geeft ze echt niet meer genoeg om me.. ik wil het niet geloven, hart en verstand 2 leuke grapjes van de natuur.

om gek van te worden.