? jij weet het elke keer weer zo te draaien dat jij , weer een reden kunt vinden om hem op aan te spreken ..
Draai het eens om , als hij elke keer zo achter jou aan zou zitten met elke keer weer iets om over op te merken wat niet goed is, zou jij daar niet doodmoe van worden? al die wisselvalligheid en verwijten?
Stel hij wil nu een gesprek om het af te ronden , kan je het dan ook echt he le maal laten rusten erna, geeft dat jou ook rust dan ?

Dat je ziekte je onzeker maakt en het op hem afreageren gaat is niet zo heel gek, frustratie en angst projecteert ieder mens meestal op diegene die het dichtst nabij staat . Echter is het voor die partner wel een hell off a job om te kunnen blijven steunen ( ook hun hebben angst en onzekerheid als de partner ziek is ) en alle buien en emoties maar aan te kunnen en weg te slikken , dat breekt op den duur ook op.

Je hebt vragen .. maar net wat mrpither zegt , hoe bevredigend zullen de antwoorden voor je zijn?
Gelukkig zie je zelf dat je gedrag soms buiten proporties is ... maar verval je steeds weer terug erin. Je eigen valkuil eigenlijk.
Misschien vanuit een andere invalshoek gaan denken , niet vanuit het ziek zijn ,maar zoals je vroeger was , voordat je ziek werd . Je angst en onzekerheid niet op hem projecteren ....

Worstelen, hoe moeilijk het ook is, en hoezeer ik het ook begrijp..

De uitputtende strijd in jezelf kan je niet winnen, niet als je blijft bedenken dat je moet vechten tegen het niet denken.

Het probleem is niet dat je denkt, het is dat je er verzet tegen pleegt, daarom is het ook je ‘vijand’

Het mag er allemaal zijn, want het maakt deel uit van jou, maar, daar blijft het bij..

Het feit dat je zegt tegen jezelf "dat het nu eenmaal het aard van het beestje is" geeft je (toch al) gekwetste egootje een reden om in die pijn van het denken te blijven hangen, je houdt het in stand door een ‘slachtofferrol’ aan te nemen…

Van je padje af zijn is niet erg, het vervelende is dat er een stukje in jou zit wat niet terug wil op het padje, want het lijden is iets wat went, en net zo verslavend kan zijn als bijvoorbeeld roken.

Ik weet waar je staat, wat je voelt en herken de strijd in jou.

Jouw taak om jouw strijd te erkennen, ipv te herkennen, en vanuit die toestand, jezelf beschouwend, in zien dat dit niet is wat jij nodig hebt om verder te komen, maar een afstand van het denken, waardoor het ‘probleem’ transparant wordt, helderder, waardoor het vanzelf oplost, als een luchtspiegeling…

Tenslotte verdwijnt een fata morgana ook als je dichterbij komt, net als je denken, najagen houd het in stand, bekijken lost het op…

Vertrouwen hebben in je vermogen en kunnen, en niet de onzekerheid of verschuiling achter het aard van het beestje…

Herhaal dit in jezelf, voor jezelf

Sterkte en wijsheid…
Lieve groet
John