Vandaag was het moment daar. Het moment dat ik haar overal verwijderd heb. Echt overal.
Ik had haar al van Facebook verwijderd toen er een trotse foto verscheen op Facebook van haar nieuwe date die ze maarliefst al een week kende!

Ze gooit iemand die ze haar ware liefde noemde. Iemand waartegen ze zei: Ik wil voor altijd bij jou blijven want jij maakt me gelukkig. Diegene gooide ze nog geen week later weg. En 2 weken later ouwehoert ze vrolijk met een ander!

Maar ergens bleef ik toch steeds denken, misschien gaat het wel niet goed met haar en haar date, misschien denkt ze toch dat ik beter ben. Misschien misschien misschien. Maar dat misschien komt niet. Want ze is weg, ze is verder. Misschien is ze er wel nooit geweest voor me denk ik nu.

De enige plek waar ik haar nog had, was in mijn telefoon. Ze had me zondag nadat ik haar confronteerde met het feit dat ik vond dat ze te makkelijk over de breuk heenstapte en makkelijk was voor jongens, geblokt op whatsapp. En later weer van die blokkade afgehaald. Dat gaf mij de aanleiding om te denken: Hee ze denkt aan me, ze denkt aan onze ruzie, ze zit er dus mee dus er is nog een kans! Gedachtes van een dwaas, want ik opende mijn whatsapp zostraks en daar stond weer een mooie foto van mevrouw met haar nieuwe vlam. Op dat moment drong alles tot me door: Ik ben niet meer de jongen met wie ze zo op de foto wilt staan, ik ben niet meer degene naar wie ze lieve dingen stuurt of met wie ze "even" gaat bellen en dan de tijd vergeet zodat je dik anderhalf uur aan het praten bent. Nee, dat is hij geworden. Binnen een week is ze dus zo verliefd op die jongen dat ze overal wilt laten zien dat zij en hij samen zijn.

De realiteit is hard en doet nog wel zeer, het steekt. Ik heb haar nummer verwijderd, maar wel opgeslagen in een document ergens op mijn laptop met erbij gezet: Alleen openen als je er echt klaar voor bent... Omdat ik toch hoop, dat er een tijd komt dat ik weer normaal met haar om zal kunnen gaan. Voor nu is het beter voor mezelf dat ik niks van haar zie of hoor. Gewoon niks, alles wat ik nu zie doet me toch alleen maar pijn, en laat me weer nadenken over waar het mis ging tussen haar en mij. Het is zaak voor mij om te zorgen dat ik mijn eigen zaken op orde krijg, en aan de tijden met haar kan denken zonder het pijnlijke gemis. Op het moment dat ik niet plotseling aan haar denk en mezelf verlies in het verleden, op het moment dat ik denk: ja dat was een mooie tijd toen maar geweest is geweest. Op het moment dat ik met haar kan praten zonder dat ik denk: Shit wat wil ik je graag terug.
Pas dan zal ik kijken of het contact tussen haar en mij hersteld kan worden.

Ik heb te lang gezeten in het "misschien". En zolang ik daarin blijf zitten, kom ik nooit over haar heen. Ik hou van haar, en misschien zal ik ook wel altijd van haar blijven houden en haar blijven missen. Maar dat is ook wel weer mooi.

Ik heb in de relatie veel voor haar gegeven, bijna mijn vrienden opgegeven en opleidingen en alles. Het is nu tijd om echt aan mezelf te denken en volledig voor mezelf te gaan. En wie weet, misschien kom ik wel weer iemand tegen. Iemand die wel met mijn openheid en dommigheden om kan gaan.

Tijd voor een nieuw begin.