Ik heb nog nooit een blog gemaakt maar voor alles een eerste keer zeker. En ook omdat ik gewoon niet weet meer wat te doen en wat het beste is voor mij. Had een relatie van kleine 3j met mijn ex. Nu sinds 1,5 maand gedaan. Het was een hobbelig parcours waarbij ik sowieso mijn fouten heb gehad zoals heel onzeker gedrag vertonen, veel bevestiging vragen. Had dan ook een moeilijke periode omdat ik mijn twee beste vrienden heb moeten loslaten, om redenen buiten de relatie. mijn ex zelf was heel vrijgevochten en was al sinds we samen waren constant weg, sprak hele tijd af met vrienden soms ten koste van mij maar ik leerde er wel mee leven. In mijn vorige relaties was er geen ruimte voor vrijheid en in deze dan net weer heel veel maar alles was beter dan geen vrijheid.

Eind mei hadden we een kleine ruzie en toen besloot zij dat ze het niet meer kon en maakte ze het gedaan. Ik ben toen gecrasht, geweend, gesmeekt.. ze wou er voor mij zijn en zag haar om de 2dagen.. telkens was ik kapot toen ik besefte dat het gedaan was en zij leidde vrolijk haar leven verder. op een bepaald moment zei ze dat ze terug naar mij toe leunde omdat ze zag dat ik mij aan het herpakken was en toen kwamen we in de grijze zone.

Die grijze zone kon ik niet aan en vroeg (ik ben van nature al n piekeraar) dan telkens of er een kans was of niet. Zij zei dat ze gewoon van haar frustraties verlost moest geraken en dan wel zou zien. Ze maakte ook een hele tijd ruzie, door haar frustraties en de emmer bleef dus overlopen. Nu is er al een pak meer afstand omdat ik het niet meer aan kan en rationeel zie dat zij niet meer t meisje is die mijn hart heeft. ook zei ze dat ze het u niet meer ziet dat het nog goed kan komen. Ze houdt wel in haar achterhoofd dat het nog kan mits ik verander.. en dat ze effectief ziet dat ik positief ben veranderd en dan pas kan ze zien of ze nog iets voor me kan voelen.

Ik hoorde haar gisteren nog want toen besefte ik dat het echt gedaan was en weende een hele avond. Ik was zo ver dat ik het kon om geen contact meer te hebben en definitief los te laten. Ze trekt dan aan mij omdat ze zo graag vrienden wil zijn met me en wordt dan terg menselijker en dan draai ik bij. Maar ik weet dat dit niet gezond is voor mezelf. Ik weet dat zij pas zal beseffen dat ik er niet meer ben als ik uit haar leven ben maar ik kan het niet. Ergens zit die lichte sprankel hoop terwijl ik rationeel weet dat het te ver gegaan is, dat heel de basis kapot is, dat er niets meer is om op te bouwen maar ergens vecht ik tegen die gedachte en ik weet niet waarom.

Had graag wat advies gehad. Ik ben bang voor de no contact rule omdat ik denk nog meer af te zien en dat ik alles moet afsluiten.. Het maakt mij zo angstig die gedachte.

Sorry voor de hele lange blog.