Zes dagen heeft mijn ex het volgehouden om geen contact met mij op te nemen. Donderdag sprak ze me aan op msn. Ze liet me weten dat ze me mist en dat ze me niet kan en ook niet wil loslaten. Ik reageerde er niet op. Vervolgens vroeg ze nog wat voor vloer ik heb gekocht voor mijn nieuwe huisje. Dat heb ik haar verteld. De dag erop sprak ze me weer aan. Ze vroeg of ze mijn huisje mocht zien. Ik zei dat dat niet mocht. Maar ze wilde het persé zien en bleef aandringen. Ze zei dat het haar heel erg zou helpen, dat ze er rustiger door zou worden en dat het daardoor voor haar makkelijker wordt om mij met rust te laten. Wanneer ik haar mijn huisje zou laten zien dan zou ze me daarna voorgoed met rust laten. Ik bleef echter weigeren. Geen contact is geen contact. Als ik dit toelaat, dan is ze gewoon weer helemaal in mijn leven. Bovendien wil ik mijn nieuwe woning gebruiken om een nieuwe start te maken en dat zal waarschijnlijk moeilijker gaan als zij er geweest is. Ze bleef vervolgens via de sms er op aandringen dat ik haar mijn huis moest laten zien. Toen ik bleef weigeren werd ze zelfs boos. Ze verweet mij dat ik oneerlijk was, dat ik haar pijn gun als ik weet hoe vervelend dat is en dat ik geen goede vriend ben omdat ik volgens haar graag heb dat zij zich kut voelt. Ik smste haar daarop dat ik dacht dat we een afspraak hadden. Ze smste terug dat dat misschien zo is maar dat zij het daar niet mee eens is. Maar wat moet ik dan?? Moet ik zomaar alles doen en toelaten wat zij graag wil. Moet ik alles doen om haar te helpen zich goed te voelen terwijl ik mezelf al maanden beroerd voel?

En dan vandaag. Er stond een competitiewedstrijd (tafeltennis) op het programma en omdat een teamgenoot van mij verhinderd was moest ik dus wel spelen. De teams van mij en mijn ex spelen op hetzelfde tijdstip, dus dat zou weer een ongemakkelijke en pijnlijke middag worden. Nu liet ze me voor de wedstrijd weten dat hun tegenstanders vanmorgen hadden afgezegd en dat ze dus niet hoefde te spelen. Ze wilde echter wel gaan kijken en vroeg of ik dat vervelend zou vinden, anders zou ze niet gaan. Ik heb geantwoord dat ze moet doen wat ze zelf wil. Ik ga haar immers niet vertellen dat ze niet naar de sportclub mag gaan waar ze ook gewoon lid van is. Ze moet zelf weten wat ze in haar leven allemaal doet, dat ga ik niet voor haar bepalen. Dat neemt niet weg dat het me inderdaad niet prettig leek. En dat bleek ook wel. Wanneer ik aan het spelen was zag ik haar in de kantine. Ze was natuurlijk weer beeldschoon en ze had het zo te zien goed naar haar zin: met iedereen kletsen en lachen. Ik had niet echt het idee dat het voor haar zo moeilijk was om daar te zijn. Toen ik thuiskwam had ze op msn een bericht achtergelaten dat het pijn deed om me te zien. Ja, maar in welke vorm? Omdat ik er als een slappe vaatdoek bijliep omdat ik het echt niet trok? Of omdat ze het voor zichzelf pijnlijk vond? Ik weet wel dat ik het ontzettend moeilijk vond om haar te zien. Ben zelfs even in de kleedkamer gaan zitten en buiten gaan staan om wat rustiger te worden in mijn hoofd. Ik kon met moeite mijn tranen bedwingen, zelfs tijdens het spelen.

Ik vraag me ook af waarom ze eigenlijk persé wilde gaan kijken. Haar team speelde immers niet eens. Een aantal maanden geleden (in de beginfase met die andere kerel en toen het voor haar allemaal nog prima was) had ze al wel gezegd dat ze zeker zou gaan kijken wanneer zij uit moest vallen maar haar team wel gewoon speelde. Ze zou zich door mij niet laten weerhouden om naar de club te gaan. Nu speelde haar team niet eens. En de mensen die er wel waren, waarom zou ze daar naar gaan kijken? Zo leuk vond ze het nooit om naar tafeltennis te komen kijken. Naja, het doet er ook niet toe. Ze was er nou eenmaal en dat was erg moeilijk.

Ik raak er trouwens steeds meer van overtuigd dat het beter is als ik voorlopig stop met tafeltennissen. Toen ik vandaag mijn laatste wedstrijd aan het spelen was kreeg ik halverwege een preek van een clubgenoot over mijn onge?ɬØnteresseerde manier van spelen. Hij zei me dat het nu allemaal wel lang genoeg geduurd heeft en dat ik meer m'n best moet doen en dat ik me anders moest schamen over de manier waarop ik aan het spelen ben. Hij zei dat ik ook voor mijn team speelde. Ja verdomme, denk je dat ik dat zelf allemaal niet kut genoeg vind! Ik ben mijn passie kwijt, alsof dat al niet erg genoeg is. En ik baal er ook van dat het me allemaal niet meer interesseert en dat ik zo mijn team min of meer in de steek laat. Toen ik buiten stond heb ik mezelf proberen te motiveren om dan tenminste voor mij team nog mijn best te doen. Ik vond dat dat ook nog wel redelijk ging, maar na die vermaning had ik echt zoeiets van: stik er allemaal toch in!! Het blijkt dus dat voor sommige mensen het geduld op is. Ik had al van mij ex gehoord dat die jongen al eens gezegd had dat ik nog niks had meegemaakt in mijn leven omdat ik er nu nog zo mee bezig ben. Het is dus voor mij en voor iedereen beter als ik er gewoon mee stop. Ik heb er geen plezier meer in en mensen hoeven zich dan ook niet meer aan mij te storen.

Nou, het was weer een zure dag. Ik ben benieuwd hoe lang het dit keer zal duren voor mijn ex weer contact met me opneemt. Zo gaat het echt niet werken. Op deze manier krijg ik nog steeds informatie tot me. Zo vertelde ze me in het "gesprek" van gisteren dat ze binnenkort gaat stoppen met werken bij de supermarkt waar ik langs kom te wonen. Dat klinkt misschien onschuldig maar zelfs daardoor ga ik weer veel nadenken. Gaat ze dan in haar stad werken? Komt ze dan niet meer thuis doordeweeks? Waarom gaat ze dat doen? Waar gaat ze werken? Ik moet daar niet over nadenken, maar het gebeurt wel.

Het weekend is dus weer ouderwets zuur?