Lieve ldvd-ers,

Zoals jullie in mijn vorige blogje hebben kunnen lezen ben ik gisteren naar haar toegegaan om het nare gevoel uit mijn hart weg te kunnen halen en om haar nog eenmaal te laten zien dat ik van haar hou en bereid ben om voor onze liefde te vechten...

Zo gezegd zo gedaan. Na een grotendeels slapeloze nacht, waarin alle 83 scenario's van de aankomende dag door mijn hoofd spookten, ben ik actief opgestaan, heb thee voor mezelf gezet en heb me gedoucht, leuk/vlot aangekleed en daarna zowaar geschoren.
Toen kwam het 1e enorm spannende moment. Ik heb haar klokslag 09:00 gebeld, kostte me verschrikkelijk veel moeite om rustig te blijven. 'Gelukkig' nam ze niet op, waarna ik haar het volgende whatsappje stuurde: 'goeiemorgen ........, lekker geslapen? Ik wil je heel graag zien dus kom nu naar .......... Rond 11:00 ben ik bij de halte ............., hoop je daar te zien^^ liefs .....'

Niet wetend of mijn actie überhaupt kans van slagen had ben ik toch in de trein gesprongen. Kort nadat ik in de trein zat heb ik haar via Facebook nog dit aanvullende berichtje gestuurd: 'Hoi, ik weet niet zeker of mijn whatsapp is aangekomen, maar ik ben dus nu op weg naar jou... Ik wilde je niet voor het blok zetten, daarom heb ik je tijdig in willen seinen. Het is absoluut niet mijn bedoeling om oude koeien uit de sloot te halen, ik wil gewoon gezellig met jouw wandelen en praten zonder extra drama. Ook zou ik je graag weer eens zien lachen, dat is te lang geleden! Hoe dan ook, volgens de planning ben ik om 11:00 in ......... Hopelijk ben jij er als ik aankom.'

Ik hoorde gedurende mijn treinreis niets en begon tegen het einde al alternatieve plannen te verzinnen om iets van een boodschap bij haar thuis achter te laten toen zij plots terug berichtte dat ze mij kwam afhalen bij de halte. Zo werd de spanning van onzekerheid of ik haar zou zien omgezet in spanning DAT ik haar zou gaan zien, pfffff.

Zij kwam een paar minuten te laat, maar uiteindelijk liepen we samen, redelijk stilzwijgend, in de richting van het bos. Zodra we uit het zicht van andere mensen waren had ik genoeg moed verzameld om het gesprek open te gooien. Eerst bleek dat ze niet zo goed snapte waarom ik naar haar toe was gekomen. Zij dacht dat ze alles toch duidelijk had overgebracht op mij...
Ik vertelde haar dat het voor mij nog niet netjes was afgehandeld, dat zij mij als een klein hoopje ellende en vol van vragen had achtergelaten zonder ook maar iets van medeleven te hebben getoond. Toen kwamen eindelijk haar oprechte excuses naar boven over hoe ze mij had behandeld vanaf mei, dat ze mij niet wilde kwetsen en dat ze mij nog steeds een lieve jongen vond maar dat ze geen verliefdheid meer voelde. Het deed haar heel veel pijn om mij te kwetsen, al wist ze dat ik uiteindelijk hoe dan ook gekwetst zou worden vanwege haar beslissing...
Maar door haar gevoelens in de eerste plaats te verzwijgen, mij niet in vertrouwen te nemen, lange tijd de schijn op te houden, me als een baksteen, vlak voor haar examenreis naar Barcelona, te laten vallen en vervolgens het contact volledig te verbreken, kortom geen rekening met mij te houden, deed ze me aan het einde van onze weg samen nog meer pijn dan ze ooit had kunnen vermoeden! Ik vertelde haar dat ik na die 1e verschrikkelijke week gehoopt had op iets liefs afsluitends van haar kant, dat ik me niet kon neerleggen bij de grote tegenstelling van hoe lief ze was eind april en het getoonde, niet bij haar passende, gedrag van de laatste 2 maanden.
Zij dacht helaas anders, namelijk dat ze door de No Contact strategie mij het meeste leed zou besparen en mij dan in oktober weer zou spreken als alle gemoederen weer bedaard zouden zijn.

Om een lang verhaal kort te maken, we kwamen door het gesprek weer op 1 en dezelfde lijn te zitten. Ik kreeg haar zelfs aan het lachen, mocht mijn hand tijdens de rest van de wandeling weer in de hare leggen(en ja het paste als vanouds ) en heel eventjes was ik weer thuis Na een uur gepraat te hebben over van alles en nog wat kwam toch helaas het moment van afscheid.
Ik gaf haar nog een knuffel, zoenen was al niet meer ter sprake en zij draaide zich resoluut om en liep naar huis:( Ik keek haar na, maar ze keerde haar gezicht niet meer terug naar mij... In mijn gedachten sloeg het boek dicht. Dit sprookje is ten einde

Wie weet dat er in verre toekomst nog een deel 2 van onze liefdessaga kan worden uitgebracht, maar voor de komende jaren heeft zij genoeg aan zichzelf en haar eigen leven en moet ook ik door met het mijne... Toch ben ik blij dat ik haar ben gaan opzoeken, want alle antwoorden zijn binnen en de muur van zwarte emoties tussen ons is weg. Ik kan haar gaan loslaten, want de strijd zit erop. Er is geen reden meer om te bellen/smsen/mailen of facebook te volgen, want ze komt niet meer bij me terug!
Al wat overblijft in mijn hart is een leegte, een ontbreken van een groot stuk geluk waar jouw naam op geschreven stond, & ik ben doodop. Jouw heldere blauwe ogen schitteren niet meer voor mij... De liefde van jou naar mij is echt voorbij

Verdwaald in Laputa:

Uit de lucht viel jij, recht in mijn armen
samen zwevend boven de grond
Je ogen glansden gelijk blauwe kristallen
en de betovering begon

vleugels van hartstocht, zie elysium was daar
we betrokken ons kasteel
Liefde vurig rood, jij werd mijn huis
ik deed alles voor jou, niets teveel

Nu echter ben je weg, mijn hart is leeg
zoekt vergeefs jouw hand
Ik dwaal nog steeds door laputa
maar hoelang houdt zij nog stand?