Ik begrijp uit je berichtje dat je je eigenlijk gewoon flink klote voelt. Misschien is het een idee om gewoon een tijdje niet op haar hyves kijkt. Ik weet hoe moeilijk het is. Ik heb er ook nog steeds moeite mee als ik op mijn eigen hyves ben en dan zie dat zijn tik er nog steeds staat, maar dan toch klik ik niet door. Om dus ook niet te hoeven zien dat hij zo snel al door is gegaan met zijn leven, dat doet alleen maar pijn.
Probeer je leven ook weer op te pakken net zoals dat zei dat eigenlijk ook doet, je zult je dan ook zelf weer beter gaan voelen.
Kijk maar wat je doet met deze tips.

______________________________________________________________________________________
Never let the fear of striking out, keep you from playing the game.

Ik kan me er helemaal in verplaatsen dat je je in het weekend niet goed voelt. Ik snap ook dat je het soms niet kan laten om haar hyves te bekijken. Maar dat je hele avond haar foto op je scherm laat staan, dat gaat er bij mij niet in. Waarom doe je dat? Wat heb je eraan?
En 'ze is vast blij dat ze van die lastpak af is'....Ik vind dat je wel erg in de slachtofferrol zit en jezelf bewust klein gaat zitten maken. Daar heeft niemand iets aan en jijzelf al helemaal niet.

Misschien heb je wat aan het volgende sukje tekst van Nelson Mandela. Komt uit zijn rede toen hij president van Zuid-Afrika werd:

Je onbelangrijk voordoen bewijst de wereld geen dienst.
Er is niets verlichts aan je klein te maken opdat andere mensen
zich bij jou niet onzeker zullen voelen.
Wij zijn allemaal bedoeld om te stralen als kinderen.
Wij zijn geboren om de glorie van God die in ons is, te openbaren.

Die is niet alleen maar in sommigen van ons; die is in iedereen!

En als wij ons licht laten stralen, geven we onbewust andere mensen toestemming om hetzelfde te doen. r>
Als wij van onze angst bevrijd zijn, bevrijdt onze aanwezigheid vanzelf anderen.

Ik snap welk gevoel erachter zit om toch nog steeds met haar bezig te blijven. Ook al is zij dan niet meer in je leven, door nog steeds haar Hyves te bezoeken en oude berichten over te lezen, is ze toch in zekere zin nog enigzins bij je en is zij niet helemaal uit je oog verloren; ben je haar niet helemaal kwijt.

Maar zoals Stern het ook al schreef, het is natuurlijk jezelf constant pijnigen. Deze (dagelijkse?) routine om haar Hyves-pagina te bekijken, het lezen van oude berichtjes, haar foto als PC-achtergrond. Het lijkt erop alsof je eigenlijk heel bewust jouw aanbidding van haar in stand wilt houden: door steeds weer toe te blijven geven aan jouw behoefte om rond haar heen te blijven cirkelen. Op deze manier blijft zij jouw bewustzijn binnendringen en ik vermoed, dat deze acties je ergens toch troost en solaas bieden. Voor even weer terug te kunnen in de tijd toen zij nog interesse in je had en het zo 'fijn' was. Bijna als een soort welkome uitbetaling van een produkt dat het inmiddels begeven heeft.

"De laatste tijd wisselt ze geregeld van profielfoto en die lijken alsmaar mooier te worden."
Maar natuurlijk wordt zij steeds mooier! En volgende week is zij weer mooier dan zij vandaag is: "Absence makes the heart grow fonder" oftewel: iemand's afwezigheid versterkt ons verlangen & begeerte.

Hoewel toch vaak met een verdrietige ondertoon, vind ik in je blogs tragisch-mooi geschreven fragmenten. Veel van je blogs gaan ook over zelftwijfel, minderwaardigheidsgevoelens en de 'ik ben het niet waard'-mindset. Voor iemand met jouw intelligentie, die in zijn blogs zo taalvaardig en vocaal zijn gevoelens weet uit te leggen en te reflecteren, vind ik het doodzonde dat je jezelf nog altijd als 'onwaardig' bestempeld. Als 'nooit goed genoeg'.

Wanneer je het voorwerp bent, of wordt, van andermans liefde en er niet geheel overtuigd van bent dat je het liefhebben waard bent, kan het ontvangen van genegenheid, bewondering en aandacht je het gevoel geven dat je met eer wordt overladen zonder eigenlijk te weten waar je die aan verdiend hebt.

Er zijn mensen voor wie zulke uitingen alleen maar bevestigen wat ze altijd al vermoed hadden: dat ze van zichzelf beminnelijk zijn, het waard zijn.

En dan zijn er die mensen die het geloof in hun eigen beminnelijkheid missen en liefdesuitingen zien als valse vleierij omdat zij alles in twijfel trekken -- met als gevolg dat zij veelal hun eigen liefdesgeluk saboteren. De ironie is, dat deze houding waarschijnlijk weer een teleurstelling van een relatie-einde in de hand werkt, zodat er wederom een reden is om te zeggen 'zie je wel, ik ben het niet waard!".

Het is voor een partner bijzonder frustrerend en beklemmend om de liefde die gegeven wordt aan iemand die nauwelijks in zijn eigen beminnelijkheid geloofd, steeds te moeten verantwoorden en uitleggen als 'gemeend', als 'waarheid', als 'integer & echt'. Het is niet aan mij om jou te zeggen bij welk van de twee hierboven omschreven groepen jij thuishoort, maar laat er zelf eens je gedachten op los.

Het moment dat een partner besluit dat het gevoel voor jou niet meer toereikend is om een relatie aan te houden, dat er niet langer meer liefde voor, of interesse in jou of de relatie bestaat, kondigt in feite ook Het Moment voor jou aan om naar het besluit toe te werken dat jij ook niet zo'n partner nog zou moeten willen.

Je staat niet alleen in het wankelen na de Verpletterende Klap van De Afwijzing. Een ieder worstelt daar in meer of mindere mate mee, temeer omdat het zo innig verweven is met ons zelfbeeld en de perceptie die wij van onszelf hebben. Een afwijzing raakt ons altijd als eerste daar: het schopt het metselwerk dat wij zijn onderuit op die plekken waar het 't meest poreus (en dus onstabiel) is.

Het is dus veilig om te stellen dat ons vermogen en onze vaardigheid om met afwijzing om te gaan, begint bij hoe stevig ons zelfbeeld en eigenwaarde is gevormd. Wanneer er namelijk een stevig geloof in je waarde als persoon en als liefdespartner bestaat, heeft afwijzing een veel minder groter impact op de perceptie die jij van jezelf hebt.

"Ze heeft het nu vast superleuk zonder mij, zonder iemand die haar continu liet weten hoe leuk ze wel niet is. Iemand die er alles voor over heeft om zich haar vriendje te mogen noemen. Ze is vast en zeker heel blij dat ze van die lastpak af is. Misschien heeft ze zelfs al iemand gevonden die wél leuk genoeg is, wie zal het zeggen."

Het lijkt erop dat het je makkelijk afgaat om na een relatie-breuk steeds weer patroonmatig te veronderstellen dat er 'iets mis is met jou'. Elke teleurstelling, zij het in de liefde, zij het misschien zelfs in je leven (?), wordt door jou steeds opnieuw aangenomen als ultieme bevestiging dat 'jij niets waard bent'. Misschien is het onbewust een manier geworden om niet te hoeven werken aan dát wat er onder verscholen gaat: het opbouwen van je zelfwaarde en zelfvertrouwen, het geloof in jezelf herstellen -- en dit niet constant ophangen aan wat er in je (liefdes-)leven gebeurt.

Door niet in jezelf te geloven wijs je namelijk in zekere zin feitelijk steeds opnieuw allereerst JEZELF af. Door steeds weer het zelfsaboterende mantra uit te spreken 'zie je wel: ik ben het niet waard', blijf je afhankelijk van elke interactie met een vrouw in je leven, die jouw eigenwaarde definieert en vormt. Helaas blijft er op die manier, wanneer een vrouw besluit om de relatie te eindigen, niet veel van je over.

Dood-en doodzonde.

Ik denk namelijk dat je tot veel meer in staat bent...