Dankjewel voor je reactie, Fro. Altijd fijn om terug te krijgen dat je eigen zoektocht, valkuilen dan wel inzichten, bij iemand anders een vruchtbare verandering teweeg kunnen brengen

Dankjewel voor je ‘stevige’ bijdrage.

Voordat ik begin, is het denk ik belangrijk om met ons mee te nemen dat ik in een heel ander proces zit dan verreweg de meesten hier. Het is wellicht essentieel om dat voorop te stellen. Uit respect voor een ieder hier, maakt mij dat niet ‘beter’ of ‘verder’ of boven anderen ‘verheven’. Geen waardeoordeel. Het maakt alleen dat ik vanaf een andere zijde binnentreedt, met vermoedelijk ook een ander ‘doel’.

De overpeinzingen die gaan over en gerelateerd zijn aan een partner, of een relatie, de daaraan verbonden ontreddering en/of frustraties, de hoop op mogelijke voortzetting of juist de pijn van het afscheid nemen ervan: deze processen zijn bij mij minder (actief) gericht op 1 persoon, of een gebeurtenis, maar strekken zich voornamelijk uit over de weide velden van mijn geschiedenis, heden en toekomst. ‘The bigger picture’, so you will. Ik wissel hier uit, lees en voel mee, geef commentaar waar het thema mij in het bijzonder raakt of inspireert uit een behoefte om vooral ‘de liefde’ in en voor mijzelf doorgang te geven. Ik ‘toets’ mijn eigen visies en inzichten hier, draai ze om en schaaf het bij waar nodig. Houdt mijn geest alert.

Het ontgaat me niet dat ik, bij een paar fragmenten tussen de zinnen door, denk een ‘klankje’ te bespeuren, Paul. Omdat deze uitwisseling geheel tekstueel via een scherm gebeurt, kan ik het niet goed benoemen – en hou ik er zelfs rekening mee dat ik er compleet naast kan zitten. Is het verontwaardiging? Ergernis? Wrevel? Minachting? Laatdunkendheid? Niet naar mij persoonlijk, maar naar het thema an sich? Dat even terzijde.

Met alle respect hoe je dit, vanuit jouw eigen beleving, ervaring en visie interpreteert, is dit niet wat ik bedoel. Een opwelling is voor mij ‘ik ga even die bende die zich in mijn kledingkast heeft verspreid, aanpakken’. Of: “ik heb trek in pannenkoeken en ook al is het half twee in de nacht, ik ga ze toch bakken’.

Wanneer ik refereer naar een zielengeluid, innervoice, intuitie (whatever the name), is het (voor mij) alles behalve een ‘opwelling’. Mijn ontzag voor de Ziel is te groot om het weg te schrijven als een motertje die ‘een opwelling’ aandrijft. Ook spreek ik nergens over ‘daarmee komt alles goed’—dat impliceert eindproduct, met als focus ‘goed’, ‘beter’, ‘best’. Dit zijn niet de termen die in een Zielsbeleving voorkomen. Niets is ‘beter dan..’. Ik richt me meer op de reis, de ervaring, de overgave.

Waarom ‘verontrustend’? Omdat het jou, persoonlijk, op veel punten (aan-)raakt? Verontrust je dat, dat het je raakt? Dat er iets in jou wordt aangesproken, waar je dat liever niet hebt?

Het is niet mijn doel om mensen hier te overtuigen van ‘een mogelijk betere weg’ of om mijn ‘geloof’ dan wel ‘visie’ op te dringen. Mijn behoefte is voornamelijk uitwisseling en daarin zijn mijn ‘visie’ en mijn ‘geloof’ niet meer dan wat zij zijn: enkel en alleen ‘mijn visie en mijn geloof’. Een op zichzelf staand bewustzijn of innerlijke beleving die naast, en met respect voor andere belevingen, prima kan bestaan.

Toch heb ik wel een kanttekening bij jouw ‘insteek’: je lijkt het, in je gehele reactie, toch in te blijven steken vanuit een ego-gebaseerd/gerelateerd ‘bewustzijn’. Zoals ik in mijn stuk al belichtte: het Ego (of de aanwezigheid ervan), an sich, is niet slecht of negatief. Zolang er geen overheersende waarde aan wordt gegeven, is er niets ‘slechts’ aan het genieten van materiele zaken of plezier van ‘mooie dingen’.

Toch, wanneer het Ego veel ruimte geboden wordt om zich te manifesteren, dan krijg je (mijn inziens) te maken met een ‘nemende’ kracht die als prioriteit heeft: ‘overleven’. Als ik nog een laagje dieper duik, neigt het Ego ernaar zich te ontvouwen als een ‘vals zelf’ (waar wij ons dan ook mee identificeren). Een gekunstelde persoonlijkheid die regeert vanuit het mentale systeem, het hoofd. Daardoor, heersend, of alleenheerser is over onze zintuigen, ons hart, onze Ziel.

Het (logische) gevolg daarvan, is dat het Ego zijn ‘vreugde’, succes en welbevinden afhankelijk maakt van gebeurtenissen die hem vanuit de buitenwereld toe treden. Uiterlijke zekerheden. Zijn focus richt zich, per definitie, op de buitenwereld, de externe factoren: de ‘regels’ die gelden, de controle, image, willen ‘voldoen’ aan, verwachtingen (al dan niet verscholen achter het Sociale Masker) – en daar is dan de behoeftebevrediging, het vinden/ervaren van ‘geluk’ in het geheel van afhankelijk. Daardoor wordt de buitenwereld ook verantwoordelijk gehouden voor de oorzaken van onbevredigde behoeften, het gebrek aan liefde, erkenning en waardering.

Mijn insteek is echter een Zielsgebaseerd/gerelateerd bewustzijn. Naar binnen, dus. Verbonden (of dit proberende te doen) met de essentie, het Ware Zelf. (Je) vreugde, (je) liefde, (je) vrede, (je) zachtheid, (je) ontwikkeling.
Levensenergie, dus. Waarbij het Ego en Het Denken in dienst staan van de Ziel – en, althans voor mij, niet andersom.

Het is interessant dat jij, vanuit jouw visie, naar de Ziel verwijst in bewoordingen zoals bijvoorbeeld deze: ‘de ziel is lichtzinnig als een dwaallicht in het moeras. De ziel is makkelijk te verleiden.” Of: “Waar zou ik zijn, als ik voortdurend mijn zo onredelijke ziel moest volgen?”, Of: “Ik geef immers toe dat ik welbewust niet mijn ziel volg in iedere gril.”

Hiermee lijk je, of althans zo lees ik het, de Ziel zwakke elementen toe te schrijven, waarbij je dan het, of jouw Ego in de hand neemt om je te begeleiden door die grilligheid en de onredelijkheid die jij aan de Ziel verbindt. Wat ik er interessant aan vind, is dat ‘iets’, dat zo authentiek en oprecht in het diepste van je ‘zijn’ verscholen ligt, in vol vertrouwen, zonder oordeel, zonder dwang, in contact met het ‘Groter Geheel’ (universum), de vermogens krijgt toegeschreven die het meeste op het Ego van toepassing zijn. Het Ego, die altijd afhankelijk is van de bewegende, altijd veranderende buitenwereld en je vastzet in allerlei (rationele) beperkingen. Daar is niets ‘slechts’ aan. Als dit voor jou, of voor anderen wordt ervaren als ‘goed’, dan is het ‘goed’.

MrPither lijk je in zijn gedachtengoed te kunnen ‘volgen’. Ik wil daarom een mooie uitspraak van hem gebruiken die ik ergens anders op de site zag staan, maar ook hier van toepassing vind: “Ankers hebben de neiging iets op een vaste plek te houden, in die zin beperkend omdat het de bedoeling is het ruime sop te kiezen en het avontuur te kiezen.....”.

De enige ‘juistheid’, áls die er al is, zou ik beantwoorden met ‘trouw zijn aan jezelf’. Dat gaat op, voor elk gebied, elk thema, elke gebeurtenis, elke storm. Meer kan ik niet geven, aangezien de Schreeuw die ik mijn dieptes hoor klinken, wellicht ‘anders roept’, anders klinkt, ook. Andere paden ziet en wenst open te breken. Ik er op een andere wijze gehoor aan geef, vorm aan geef –of wens te geven. Wederom: is niet ‘beter’. Gewoon ‘anders’.

Wat betreft ‘plicht’ en ‘verantwoordelijkheid’ die je opwerpt, gerelateerd aan je vrouw ‘en de banden die gesmeed worden in vuur en die keuzes voorgoed beïnvloeden’: het is niet aan mij om daar een oordeel over te vellen.

Ik kom dan ook zonder oordeel, maar wel met een andere visie daarop. Laten we met ons meenemen dat er, eens in een verleden, sprake was van een dynamiek tussen 2 partners waarbij de één de last moest dragen van de wetenschap dat haar lijf & leven mogelijk, wellicht, over een tijd niet meer zou bestaan en haar partner niets anders kon dan hier lijdzaam, machteloos, op toekijken. De vrouw, wat een vreugde, wat een dankbaarheid, overleeft. Wellicht voelt het als ‘een tweede kans’. De mogelijkheden staan weer open.

De ‘banden die tijdens het hete vuur zijn gesmeed’, verzegeld een onomstootbare verwantschap. Vermoedelijk zelfs, onverbrekelijk. Ik zie dat. Dat is mooi, waarachtig. Een gift. Koester het.

Echter, wanneer het woord ‘plicht’ of ‘verantwoordelijkheid’ erbij wordt gehaald, vrees ik dat we ons weleens op veel diepere lagen gaan begeven, waarvan ik niet zeker weet of je bereid bent, of de wens hebt, om daartoe af te dwalen, Paul.

Een voorzichtige poging: het woord ‘plicht’ hangt voor mij samen met het ‘uit gewoonte handelen’. Een van buitenaf (opvoeders, omgeving, maatschappij) in het hoofd geprent ‘gebod’ of ‘gebruik’, waaraan geprobeerd wordt te ‘gehoorzamen’. Omdat ‘het zo hoort’. Omdat dát wordt verwacht. Omdat dát ‘goed’ is. Op gehoorzaamheidseisende wijze, blijven wij met die ‘print’ verbonden. Blijft de inhoud invloed uitoefenen op ons ‘bewustzijn’, het ‘vrije denken’. Wellicht zelfs zover dat ook het ‘voelen’ van de Ziel zich daaraan schikt en zich daardoor mogelijk in een ‘onwerkzame’ positie plaatst. Gedrag blijft ‘plichtmatig’. Dat dit kennelijk, voor velen, ook een valide, werkzame 'goede' manier is, realiseer ik me. Talloze voorbeelden waar ik deze ‘vorm’ gehanteerd zie en mensen vrede hebben met het leven dat zij daarop gebouwd hebben.

Daaraan wil ik ook toevoegen dat ik niet zeg dat plichtsvervulling ‘slecht’ is, of dat je dat behoort te vermijden. Zeer nobele werkzaamheden & daden komen voort uit ‘plichtsgevoel’. Ik bewonder ook de onzelfzuchtigheid die erin verscholen ligt. In die ‘plicht’ kan ik ook de essentie wel ontdekken. Iemand die handelt vanuit liefde en daarvanuit een zekere ‘plicht’ kan en weet te vervullen. Dat is ‘mooi’. Maar: is het dan nog wel ‘plicht’ te noemen? Of is het dan toch meer een ‘roeping’?

Andersom: handelen vanuit plichtsbesef omdat dát is wat je ‘behoort te doen’, terwijl er zich tegelijkertijd innerlijk een conflictueuze versnippering of verscheurdheid afspeelt die terug te voeren zijn naar de beweegreden waarom, of bijvoorbeeld handelen om een aanwezig schuldgevoel te smoren – die lijkt me toch minder ‘onzelfzuchtig’.

Als we het hebben over ‘verantwoordelijkheid nemen’, waar het mogelijk een voortzetting van een relatie of huwelijk betreft, zou ik dat verantwoordelijkheidsbesef op een andere manier wensen ‘in te zetten’. In die zin, dat ik het niet ‘op mijn geweten’ wil hebben, dat ik vanuit een ‘dit behoor ik te doen’, bij een partner besluit te blijven die ik daarmee wellicht ook weghou van een ‘life defining’-moment omdat mijn keuze (niet vanuit Ziel, maar vanuit Ratio) diegene eigenlijk ook vastzet in zijn ontwikkeling.

En ik kan deze visie alleen maar verklaren door de dankbaarheid en totale acceptatie die ik ervaar wanneer ik terugblik op relaties die, tegen mijn zin toen in, toch werden verbroken. Pas later, toen het verdriet erover was gaan liggen, besefte ik pas echt de waarde van ‘het vertrek’ van de partner; wat het me had opgeleverd, gebracht, hoe positief het me had ‘verbeterd’. Vermogens die ik in mijzelf in ontwikkeling zag, wat ik daarvoor niet voor mogelijk had gehouden.

Was hij ‘uit plichtsbesef’ bij me gebleven, dan was ik op sommige gebieden waarschijnlijk niet in die mate ‘ontwaakt’.

Alles dat ik hierboven heb geschreven, al dan niet in reactie op jouw visie, is uiteraard alleen mijn beleving. Gaat over mijn bewustwording. Waar ik me ‘één’ mee voel, wat voor mij werkt, waar ik in mijn leven ook de zielsrust en liefde door geboren zie.

Wat voor jou werkt, en welke vorm jij eraan wenst te geven, is net zo ‘waar’, net zo ‘echt’, uiteraard. Laat in ieder geval mijn beleving of de (relatieve) 'waarheid' waar ik in geloof, je niet zodanig verwarren dat je je geroepen voelt om jouw keuzes te gaan verdedigen. Als de keuzes zuiver zijn gemaakt, kan geen andere beleving, 'waarheid', visie of kritische vragen die omverwerpen, toch?

Nogmaals dank voor deze mooie uitwisseling. Doet veel stof opwaaien...

Dankjewel, Mariah x

Mee eens. De beslissing om uitelkaar te gaan wordt vaak snel en eenzijdig genomen. Natuurlijk willen we allemaal onze 'soulmate' treffen en weerklank vinden voor de 'zielenschreeuw', als ik het zo mag noemen. Maar is dat voor iedereen weggelegd? En hoe kom ik mijn soulmate tegen als ik me niet zelf openstel. Het lijkt soms of we allemaal verwachten dat het helemaal vanzelf gaat. Dat de 'klik' er moet zijn en vervolgens werkt het allemaal. Nou, volgens mij is dat niet de werkelijkheid.

En dan de antwoorden als je vraagt wat er mis ging. 'De 'klik' was weg....' Lees, het werd me allemaal te lastig. Of : 'Ik weet het niet meer'. Niemand die nou eens concreet kan benoemen waar het dan fout ging. Ik spreek dan over relatie waar niet de ene partij al in bed lag bij iemand anders.

ik volg je in ieder geval mrpither

Allereerst, je zegt hele goed dingen, die overigens eerder aansluiten of aanvullen wat Chelle onder woorden probeert te brengen.

De vraag die bij Chelle's verhaal ook bij mij opkwam; Zij haar partners plotseling vertrokken vanuit de opwelling hun 'Zielenschreeuw' te volgen? En dicht ze haar ex-partners daarmee niet teveel zelfinzicht toe. iemand die met die drijfveer vertrekt zou toch 'groot' genoeg moeten zijn om dit ook naar haar te uiten.

Ik ben het ook eens met de mogelijke oorzaak van relatiebreuk, het 'sluimerend ongenoegen' en het toegeven aan impulsen die op korte termijn meer bevrediging opleveren. En het niet op lange termijn willen of kunnen investeren in een relatie. Waarmee we dan eigenlijk uitkomen op toegeven aan het ego, dat vaak uit is op de 'snelle winst' en snel verveeld lijkt te raken.

Dank voor je bijdrage.

Diepgaand. Insteek op diverse gebieden. Ik ga graag de uitwisseling met je aan, Teigetje

Allereerst: het hoofdletter-gebruik is niet anders dan expressie van het ontzag dat ik heb voor zoiets waarachtigs en puurs als de Ziel. Om dit te onderbouwen, moet ik verwijzen naar de reïncarnatie-theorie, waarbij de Ziel zich in vele vormen incarneert. Ik heb bewust de keuze gemaakt hier niet verder op in te gaan, omdat dit thema velen, begrijpelijkerwijze, totaal boven het hoofd zal stijgen. Maar, uit ontzag dus, die hoofdletter

Wanneer ik spreek over mijn Ziel, of het ‘contact’ ermee, zijn we eigenlijk de psychologische analyses en betekenissen al ver ontstegen. In dat opzicht zat je aardig op koers toen je het probeerde te doorgronden vanuit: “Is jouw Ziel dan te intepreteren als een soort persoonlijke God zoals die in bepaalde culturen wordt gezien? Het scheppende karakter dat je de Ziel toeschrijft, zou een dergelijk vermoeden kunnen bevestigen.”

Voor mij belangrijk om te vermelden is dat ik me, waar het Ziel betreft, niet kan vinden in een ‘God(delijk)’-figuur, zoals we die kennen uit religieuze culturen. Daar wordt de God bezien vanuit een ‘almachtige’ positie, de heerser over ‘goed’ en ‘kwaad’ en regeerder over de daaraan verbonden ‘wetten’ en regels waar ‘volgers’ zich aan behoren te houden, al dan niet met bestraffing wanneer je hierin faalt. Klinkt voor mij als een keurslijf. Zoals je zelf schreef ‘een losse identiteit met ook zeker bepaalde noden’. Ik zie de Ziel niet als een ‘losse identiteit’, maar juist als essentieel onderdeel van een groter geheel. Groter geheel, te omschrijven als ‘scheppende, onsterfelijke, intelligente ‘energie’. Met karmische lasten en kosmische lessen.

Leren kost tijd, mee eens. Of dat nu van jezelf of een ander is. Alleen: tot welke prijs? Wanneer heeft datgene wat je leert of denkt ‘te kunnen leren’, geen toevoegende waarde meer in een samenzijn, in je eigen verwezenlijking? Ik zou er voor kunnen kiezen om de belofte die ik 5 jaar geleden aan een ander uitsprak, ‘voor altijd samen’, tot in de lengte van mijn dagen uit te dragen. De keuze, die kun je elke dag opnieuw wel maken, rationeel.

Het gevoel, echter, wat zich daar wellicht in de loop der zelfde dagen aandient, van zich laat horen, je andere perspectieven begint te bieden, in hoeverre kun je daar de oprechte keuze maken om er ‘niet naar te luisteren’?

Samen blijven onder de noemer ‘verdieping in elkaar’: wat als die verdieping inmiddels zijn ‘piek’ wel heeft behaald? Wat als het gewoon niet verder ‘verdiept’ kan worden, omdat je op de bodem van die ‘diepte’ die je aangaat, terecht komt bij elementen die spijtig genoeg niet ‘verenigbaar’ zijn, hoe hard je ook je best probeert te doen. Loop je er dan voor weg wanneer je je innerlijke kompas aanwendt om te besluiten in alle eerlijkheid niet meer verder met iemand te willen gaan? Is het echt weglopen wanneer je in alle oprechtheid aan jezelf, en dus je partner toegeeft, dat je gevoelsmatig een punt hebt bereikt waarbij je diegene niet langer meer kan bieden wat die ander van je verwacht? Of nodig heeft?

Ik dank ook jou voor de diepgaande aanvulling, vraagstukken en visies. Ik heb lang niet alles beantwoord, aangezien jouw reactie veel insteken geeft op diverse gebieden. Ze gaan diep, prikkelen de wanden van mijn brein. Wil ik iets langer over nadenken/bezinnen

x

Ik heb voor mijzelf toch een ander beeld bij "elkaar en jezelf beter leren kennen" en naar elkaar toegroeien. Elkaar de tent uitvechten, ruzie maken, een knipperlicht in stand houden, de ene onzeker door het gedrag van de ander (want dat is toch wat het met jou doet), hoort daar niet echt bij in mijn persoonlijke plaatje niet echt bij. Ik vermoed dat het voor de meeste mensen zo is.

Zo te lezen wordt er in jouw geval ook weinig van geleerd. Op mij komt het over als een herhaling van patronen. Dus waar zit hier de groei en het" beter leren kennen van jezelf en elkaar" ?

Lijkt mij dat je daar op gegeven moment toch knettergek van elkaar van wordt ? Vandaag "terug samen bij mij ex" is morgen "ik kan de twijfel en angst niet meer aan", gevolgd met de dag daarop weer "terug samen met mijn ex".

Inmiddels lijkt het een essentieel onderdeel te waar je leven om draait. Op zich niet erg als dat jouw beeld is van Liefde en relatie. Wat ik mij afvraag is of er ook kindjes zijn die dit gehaal-getrek aan elkaar meekrijgen ?