Ik heb erover getwijfeld of ik mijn verhaal moet opschrijven hier,maar ben tot het besluit gekomen het toch maar te doen. Het wordt geen kort verhaal.
Ik ontmoette C in 2004 of 2005. Ik gaf een cursus die zij volgde. Ik vond haar een leuke meid, de stilste van de groep,maar met aanleg en een goed gevoel voor humor. Na de cursus wilde zij les blijven volgen en ik kon daar voor zorgen. Door een plotselinge samenloop van omstandigheden, kwam ik kort erna te werken vlakbij haar in de buurt en dus kon ik haar op les houden. Dit vond ik een fijn gevoel, want ik voelde dat ik haar een beetje in de buurt wilde houden. Zij had datzelfde gevoel, vertelde ze me later. Ruim een jaar later merkte ik dat de dag waarop ik haar zag het hoogtepunt van mijn week was geworden. Ik zat redelijk goed in mijn vel, was happy en niet op zoek naar iets. Ik merkte dat ik er wel ópen voor stond. In april of mei 2006 begon opeens het idee te komen dat ik haar mee uit wilde vragen. Het voelde als het juiste om te doen, maar er waren zoveel kanttekeningen. Zij was jong (wist niet precies hoe) en ik gaf haar les, nou ja, het cliché. In juni begon ik haar opeens te vertellen dat ik geinteresseert was in haar, alsof iemand anders het zei en ik stond ernaar te kijken. Ze keek me aan en zei tot mijn stomme verbazing dat zij er zelf ook over na had gedacht. Een week later hielden we elkaar vast en was onze liefde een feit.
Vanaf exact datzelfde moment wist ik dat er iets heel bijzonders aan de hand was, dat ik alleen maar kon voelen (en zij gelukkig ook), maar niet onder woorden kon brengen. Niet totdat een vriendin het met me had over zielsliefde en tweelingzielen. Het ging me boven mijn pet, maar na mezelf er flink in verdiept te hebben, was er geen ontkennen dat dit precies dát was. Een zielsliefde. We voelden elkaars pijn, als die er was, voelden ons meer thuis bij elkaar dan elders. De intimiteit die we voelden was altijd aanwezig. Haar hand vasthouden tijdens een wandeling voelde net zo liefdevol en intiem als met elkaar vrijen. En dan heb ik het niet over de roze wolk periode, maar lang erna nog. Eigenlijk tot op het eind. Dit was definitely iets dat ik nog nooit had meegemaakt en kon dat compleet op waarde schatten. Zij deed dat ook, maar al vrij in het begin uitte zij dat ze het zo jammer vond dat zij 'al die ervaringen' niet had. Ik kon daar niet veel anders op zeggen, dat mijn ervaringen echt niet alleen maar leuk waren. Integendeel. En dat wij elkaar nu eenmaal hadden mogen vinden, ook al was de timing dan misschien niet zo gelukkig.
Ondanks ons leeftijdverschil hadden we een gelijkwaardige liefde en relatie en iedereen die ons zag (vrienden, familie) zag dat het klopte, zij en ik. Het was in balans tussen geven en ontvangen en we hadden een liefde die (laat ik voor mijzelf spreken) mij boven mezelf deed uitgroeien. Alles in die liefde ging vanzelf. We werden beste vrienden, zonder dat het platonisch werd. Tot op de dag van vandaag ben ik nog steeds even verliefd op haar en altijd is er dat gevoel van verbonden zijn. Ik heb bij een aantal belangrijke gebeurtenissen in haar leven mogen zijn en haar daarin kunnen steunen, zonder dat ik meer aan het geven was dan dat ik kreeg.
De relatie zelf was voor mij erg fijn,maar vanwege wat gezondheidproblemen van mijn kant hebben we een aantal dingen moeten missen. Zij miste die meer dan ik, omdat die dingen voor haar nieuw waren. Voor mij ook niet onbelangrijk, maar ik was in de overtuiging dat er tijd genoeg was voor veranderingen daarin. Net zoals ik overtuigd was dat ik met haar oud zou worden, dat deze liefde er voor altijd zou zijn. Niet dat ik blind was voor onze verschillen (met name in levensfase), maar iedereen wil uiteindelijk een perfecte liefde, toch? Naar vrienden beschreef ik het altijd als kijken naar van die 'feelgood' movies (sleepless in seatle oid) en dan het gevoel hebben van 'o, dat wil ik ook ervaren'. Sinds ik C kende had ik bij zo'n film niet meer dat gevoel, maar altijd 'tja, dat heb ik lekker ook, dus..boeiend'.
In 2007 ging ze studeren. In Amsterdam (wij woonden in Rotterdam). Gezien wat slechte ervaringen in Amsterdam die ik heb gehad (relatie), was ik niet overgelukkig daarmee. Maar de studie die ze had gekozen, leek me voor haar de goede en erg boeiend. Het eerste jaar was lastig, want we misten elkaar heel erg. En dan ligt A'dam opeens niet zo naast de deur. Ik heb het misschien iets teveel aan haar overgelaten om steeds naar Rotterdam te komen ipv dat ik daarheen ging. In feite heb ik ontzettend veel spijt dat ik sommige dingen niet anders heb gedaan, dingen die ik weer relateerde aan mijn gezondheids-gedoe. Nu weet ik dat ik dingen anders had wíllen doen en waarschijnlijk ook had kúnnen doen. Zomer 2007 kochten haar ouders een appartement in A'dam, dat C ging huren. Haar eerste echte eigen plek. Inmiddels was ze heel betrokken bij de studentenvereniging en haar dispuut en ging ze ook weer sporten daar. Uiteindelijk trok ze zich steeds meer terug in A'dam en op het laatst zagen we elkaar nog maar 1 keer per week. Was de liefde dan voorbij? Nee, integendeel. Maar om een of andere reden heeft ze me op een gegeven moment buitengesloten uit dat studentenleven. Ik ben (weer door die gezondheidsshit) zowiezo nooit aanwezeig geweest bij haar studie-aktiviteiten, dus was de knop helemaal omzetten niet al te moeilijk.
Het is niet alsof in niet geintereseerd was in haar leven daar. Uiteindelijk is het een kwestie van keuze geweest en hadden we allebei meer ons best moeten doen. Ik misschien meer, al was het alleen maar omdat zij te weinig liefdes en levenervaring heeft. Iets dat ik toch over het hoofd zag, omdat het gecompenseerd leek door haar intellect en haar 'oude' ziel.
Daar waar ze een jaar terug nog blij was dat zij échte liefde had en haar vriendinnen aan het ronddwarrelen waren, daar is zij nu blijkbaar erg op terug gekomen en wordt door haar omgeving daarin gestimuleerd.

Zes weken terug verloor een van haar beste vriendinnen haar vader en in dezelfde week maakte C het met mij uit. Ik las al vaker hier van mensen die een fijne avond hadden gepland en dat dat dus anders liep. Zo ook bij mij. Ik had ook de kado's, de kaarsjes, het eten. En ik zag al toen ze binnen kwam, wat er ging gebeuren.
Veel vragen en ontzettende, onbeschrijfelijke pijn. Een week later toch nog gepraat. Alles in brieven geschreven, zodat ik beslagen ten ijs zou komen. Zij zegt dat ze ontzettend veel van me houdt en om me geeft, dat ik haar grote liefde ben (zielsliefde krijgt ze nog niet uit de strot) en haar beste vriend. Toch kiest ze ervoor om vrij te zijn. Te willen genieten van haar studentenjaren en te voelen wat het is om het alleen te doen. Dat ze haar gevoel nu uitschakelt (ik herken haar niet terug), want anders houdt ze me vast en laat ze me nooit meer los. Wat moet ik zeggen? Ze heeft nooit kunnen/durven puberen en heeft geen vergelijkingsmateriaal, dus het begint te knagen in haar hoofd (haar woorden) en kiest vanuit dat hoofd voor vrijheid. Voor geen verantwoordelijkheid. Ik kan een heel verhaal gaan ophangen over de rol van haar moeder in deze, aktief, dan wel passief, maar dat heeft geen zin.
Twee weken terug kwam een van haar beste vriendinnen om het leven bij een fataal auto-ongeluk, samen met haar zusje. In die week heb ik C nog gezien (2 keer) omdat ik er voor haar wilde zijn, los van al het andere. Ik kon haar pijn bijna voelen en zou mezelf nooit meer recht in de spiegel hebben kunnen aankijken, als ik het niet geprobeerd had. Na initiele afwijzingen, belde ze uiteindelijk op. Ze zat bij haar ouders, helemaal stuk. Ik ben langs gegaan en we hebben uren tegen elkaar aan gelegen. De dag erna nog een boswandeling gemaakt. Allebei (zij wel veel meer) schrokken we van de intimiteit die er nog was. Nee, dat is geen goed woord. De band. Vanuit mezelf wil ik het zo zeggen, bij haar willen zijn is net zo natuurlijk als ademen. De dag erna kregen we doordat ze zo schrok een aanvaring en dat is nog wel goed gepraat. Daarna heb ik haar niet meer gezien of gehoord. Zelfs niet na de begrafenis, waar ik niet heen mocht van haar. dat is nu drie weken terug.
Als antwoord op haar verdwijnen heb ik haar nog wel een brief geschreven, waarin ik mijn boosheid uit over hoe ze het heeft aangepakt en de pijn die ze me heeft gedaan. Zo vond ze het nodig om op de dag dat we 27 maanden samen waren en zij blijkbaar het besluit al had genomen, met een ander te zoenen toen ze dronken op een feestje was. Als je dan tóch weg gaat, zeg dat dan niet. Ik word er nog steeds misselijk van. Zij is het voor mij en ik hoef geen ander. Dat zij hier nog niet aan toe is/was, is mij nu pijnlijk duidelijk. Verstandelijk snap ik haar beslissing ook best, maar ik voel tot in elke vezel dat ik dit niet meer zal meemaken. En zij waarschijnlijk ook niet. Dit zijn van die once-in -a-lifetime gebeurtenissen. En ik snap die zwart-witheid ervan niet. Verstandelijk wel. Ik ben haar thuis, zij het mijne. Maar zij wil de wereld ontdekken en dat kan niet vanuit de achtertuin. Dus schreef ik dat ik haar nu laat gaan, omdat zij dacht dat ik dat niet zou kunnen. En gelijk heeft ze. Ik voel me niet langer compleet, haal nergens meer plezier uit. Ik doe genoeg en heb een aantal lieve vrienden, bij wie ik mijn verhaal kwijt kan, maar niet vaak genoeg en de pijn en het gemis is alom aanwezig en overspoelt me vaker wel dan niet.
Ik ben ervan overtuigd dat ik bij haar hoor en zij bij mij. Ik weet dat onze levens(fasen) nu niet samen gaan. Zij gaf al een tijdje aan zich in een splagaat te voelen tussen haar leven daar en het leven hier met mij. Maar als je 95% van de tijd daar bent.... Alles is beter met elkaar, is wat we elkaar altijd zeiden. Voor mij is dat nog steeds zo. Ik wil niet achter de geraniums gaan zitten wachten tot ze terugkomt, maar doorgaan? Hoe? Vaak wordt ik zo overspoelt dat het lijkt alsof ik doodga en anders wel dood zou willen. En dat terwijl ik een vechter ben, een ontzettende overlevingsdrang heb. Ik probeer te visualiseren dat het weer goed komt met mezelf, met haar en met ons. Een einde hoeft niet voor altijd te zijn, niet als de liefde er nog zo is. Ik denk dat er een moment komt, waarop ze beseft dat ze het te erg mist en het terug wil. Misschien pas over 2 jaar. Het volgende moment denk ik weer aan een leven voor altijd zonder haar, maar mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn, nu ik me zo verbonden voel met een andere ziel. Ja, ik mis haar als geliefde, als vrouw, als mens, maar ook dat andere mis ik, dat ongrijpbare, dat alleen zij met zich meedraagt.
Ik hoor C nog tegen me zeggen dat ze bang is dat ze spijt krijgt als ze 'dit' niet doet. Dat ze straks 40 is en niet te genieten is. En ik denk, schat, dat is je moeder die spreekt en wat jóuw angsten zijn, namelijk zo 'eindigen' als je moeder. In een huwelijk waar je alleen nog voor je kinderen bent. Maar ik zeg het niet. Het is haar leven, het zijn haar fouten. Het is alleen zo jammer dat ik alles verlies dat me dierbaar is en me meer alleen voel dan ik óoit voor mogelijk had gehouden......