De ware

afbeelding van ansi

Ik heb weer liggen janken. Ik mis hem zo ontzettend. Gelukkig vandaag geen contact met hem gezocht, maar wat was het moeilijk net.
Ik ben niet bang om alleen verder te gaan, ik weet dat ik prima gelukkig kan zijn alleen. Ik geloof ook niet in de ware, maar ik geloof wel in meerdere 'waren'. En hij was er zo een. Hij was er zo een waarmee ik oud had kunnen worden, maar het is niet gelukt. Hij was er nog niet klaar voor. Ik wel. Dat doet ongelooflijk veel pijn. Mijn andere ex-en kon ik altijd snel loslaten, daarvan wist ik dat het niet ging werken. Maar dit is anders. Dit voelde anders, dit voelt nu anders. Het heeft geen zin om door te willen als de ander er nog niet klaar voor is, maar het is wel heel pijnlijk.
Ik troost me met de gedachte dat hij nooit meer iemand zal vinden die hem zo goed kent als ik, dat hij zich zal realiseren wat hij mist. En dat ik tegen die tijd heel gelukkig ben met een andere 'ware'. Ooit, als hij wel zo ver is, zal hij beseffen wat hij destijds heeft laten schieten. Al zal hij het nooit en te nimmer toegeven.

afbeelding van Lissabon

Raar iets dat liefdesverdriet

Ik voel met je mee...mis mijn lief ook heel erg. Een paar dagen geleden schreef ik jou nog dat je in geen geval contact op moest nemen met hem, dat cold turkey het beste is. En wat denk je, diezelfde avond stuurde ik hem een sms! dat geloof je toch niet. Ik kreeg direct een sms terug, hij was op reis voor zn werk, ik daarna midden in de nacht weer een mail en gisteren overdag dus weer mailcontact. Maar hij schreef nog eens duidelijk dat hij zeker bij zn vriendin zou blijven maar dat hij mij moeilijk tot niet los kon laten. Maar dat zal hij toch echt moeten. Ik zit ook al weer de hele ochtend te sippen..ik heb een eigen bedrijfje, heb het hartstikke druk maar er komt niets uit mn handen. Ik heb nu echt DEFINITIEF besloten om GEEN CONTACT meer op te nemen, voel me net een stalker.
Ik vind het knap dat je zegt dat je prima gelukkig kan zijn in je eentje..ben je nooit eenzaam dan? Ik geloof dat ik mn hele leven nog niet alleen ben geweest, vind het doodeng.
Nu lieve Ansi...volhouden, sterkte en liefs

afbeelding van ansi

Eenzaam

Geen contact is waarschijnlijk het beste. Maar zo moeilijk. Gelukkig heeft mijn ex nog geen nieuwe liefde en hij is ook nog niet van plan om daar aan te beginnen.
Echt eenzaam ben ik nog niet geweest, maar als ik denk aan de toekomst dan weet ik zeker dat die momenten nog gaan komen. Mijn verjaardag, oud en nieuw, andere dagen waarop we altijd samen waren... Ik voel me al enorm verdrietig bij de gedachte, maar ik laat het maar over me heen komen. Niemand weet wat de toekomst brengt, dus er is ook geen reden om aan te nemen dat ik tegen die tijd nog zo verdrietig ben.
Het lijkt me echt ontzettend moeilijk als je ex, van wie je nog veel houdt, een nieuwe vriendin heeft. Ik kan me troosten met de gedachte dat het misschien nog goedkomt. Hoewel ik wel beter weet natuurlijk. Mijn vriendschap met hem voelt heel vertrouwd, maar ik moet mezelf er telkens op wijzen dat hij niet meer wil. Maar dan zie ik dat hij mijn website heeft bekeken en dan ga ik weer denken: zou hij dan toch...? Het doet me goed te weten dat hij aan me denkt, ook als ik er niet ben. Maar ik moet me geen illusies in mijn hoofd halen.
Wat je zegt over dat er niets uit je handen komt: ik ken het zo goed. Ik heb een fulltime baan, maar sta al 2 maanden bijna stil. Sommige mensen kunnen zich juist op hun werk storten, bij mij werkt het omgekeerd. Mijn gedachten blijven afdwalen, een geestelijke verlamming.
Ik vind het knap dat je hebt besloten geen contact meer op te nemen. Als je dat volhoudt, maak je het jezelf een stuk makkelijker. Ik ben wel eerder alleen geweest (gelukkig) en ik kan je vertellen: alleen zijn kan ook heel goed voelen! Als je alles op orde hebt dan voelt het op een bepaalde manier ook machtig om de wereld in je eentje aan te kunnen. Daar haal je dan ook weer kracht en zelfverzekerdheid uit. Wat ik vooral zal missen en mis is weten dat er altijd iemand aan je denkt en voor je klaar staat. Iemand die steun geeft zonder woorden. Maar we moeten het weer alleen doen, en dat gaat ook lukken! Dank je voor je steun, ik heb er ontzettend veel aan. Aan alle verhalen en steun op deze website trouwens, wat een uitvinding.

afbeelding van Lissabon

Ik denk niet dat je mijn

Ik denk niet dat je mijn eerste verhaal gelezen hebt. Ik ben nu (nog) getrouwd en deze man kwam in mijn leven en toen werden we verliefd. Hierdoor ben ik na gaan denken over mijn huwelijk en tot de conclusie gekomen dat er dus iets helemaal mis is met mijn huwelijk en dat ik eigenlijk al jaren niet meer echt gelukkig ben met hem. De verliefdheid sloeg in als een bom bij mij maar ook bij die andere man. Hij heeft een hele goede relatie dus dat is de reden dat hij niet verder wil, hij gaat zijn relatie niet beeindigen (terecht overigens) en een dubbel leven leiden willen en kunnen we niet. Mijn man is een hele lieve en goede man voor mij en onze kinderen dus ik ben nu niet alleen. Maar als ik ga scheiden dan ben ik dus wel alleen. Als ik nu naar mijn toekomst kijk dan word ik echt doodsbang, ik zie geen enkel lichtpuntje, niet als ik blijf en niet als ik wegga maar dat heeft natuurlijk alles te maken met dat liefdesverdriet. Je kunt dus ook heel alleen zijn in een huwelijk, hoe lief die man ook is. Ik heb het al vaker gezegd, ik had dit allemaal niet verwacht maar het gebeurd wel. Neem van mij aan overigens dat ik er absoluut niet makkelijk over denk, ik krijg veel te horen van mensen op dit forum dat ik bij mn man moet blijven, zo van zint voor men begint, en dat begrijp ik ook wel. Maar ik weet nu dat ik al jaren negatieve gevoelens onderdruk, en de muntjes gaan nu allemaal vallen. Ook mijn man beseft al maanden dat het niet echt goed gaat met ons, zijn hart is niet gebroken (zegt ook wel wat). We zijn hele goede vrienden, maar dat is geen basis voor een huwelijk. De tijd zal het allemaal leren....ik zou willen dat de tijd wat sneller ging, dat het nu een jaar verder is en dat je weet wat de uitkomst is. Ik zou al heel blij zijn als ik dit loodzware gevoel kwijt zou zijn....pfff

afbeelding van firebee

lieve L deel 2

Waarom lees ik steeds mijn verhaal???
Ik geloof in het feit dat een mens veranderd door de tijd heen: levenslessen, ontwikkeling etc etc kunnen erbij dragen dat je stelling, mening en behoeften veranderen.... Indien iemand dicht naast je niet in hetzelfde pad mee beweegt, tja dan hangt het ervan af hoe breed je het pad kan maken om elkaar toch te kunnen "voorzien". En forceren is jezelf uitsluiten in het proces....en dat levert pijn op, wat los komt in situaties zoals ldvr

Ik merk dat ik vaak lichtpuntjes nodig heb, prikkels om "vooruit" te komen....

Robert

afbeelding van Lissabon

Lieve Robert

Ik heb je net een berichtje gestuurd...maar wil ook op dit forum even zeggen dat ik met je meevoel en het ook heel erg met je eens bent. Als mens verander je, elke dag,elke week/maand/jaar. En je partner hoeft niet altijd mee te veranderen, die kan volkomen tevreden zijn met haar/zijn leven. Ik vind het heel mooi gezegd: het hangt ervan af hoe breed je het pad kunt maken...maar het moet nooit zo zijn dat het pad zo breed wordt dat je de begrenzingen niet meer kunt zien, want dan zie je niet waar de berm of de sloot begint en donder je naar beneden. Lieve jongen, ik leef mee met je liefdesverdriet want ik voel 'm zelf ook heeeeeel erg. Het is een pijn waar je niet meer aan gewend bent na zoveel jaren van huwelijk of samenwonen. Maar die pijn is iets waar je mee om moet leren gaan, die je moet voelen en uiteindelijk word je er weer wijzer van (heb ik geleerd op dit forum, heb het echt nog niet zelf ondervonden hoor, bij mij doet het voorlopig ook alleen nog maar heel veel pijn).
Dus lieve Robert...sterkte gewenst en laten we elkaar blijven steunen !