Dames, volgens mij is het juist zo dat het extra veel pijn doet als je hem wel ziet, althans dat is bij mij het geval. Zo lang ik hem niet zie, gaat alles redelijk goed, maar op het moment dat ik hem zie als hij bijvoorbeeld de kids wil ophalen, dan gaat het helemaal mis. Dan heb ik mezelf niet meer in de hand en ga ik hem smeken om terug te komen. En naderhand baal ik weer zo ontzettend dat ik dat gedaan heb, ik voel me echt zo laag dan. Nu heb ik dus besloten dat ik hem niet meer wil zien of spreken. Hij mag ook niet meer binnen komen en dat geeft mij dan weer een soort gevoel van macht. Ik neem de touwtjes in handen. Denk niet dat ik het makkelijk heb hoor, want ik heb zo verschrikkelijk diep gezeten dat ik er ook een einde aan wilde maken en nog steeds is het af en toe onverdraaglijk. Inderdaad het feit dat hij door gaat met zijn leven en dat je totaal niet meer weet wat er afspeelt is zijn leven is onverteerbaar. Eerst wist je (bijna) alles en nu niks meer. Maar op een of andere manier denk ik steeds bij mezelf dat het wel ergens goed voor zal zijn. Dat het met een bedoeling gebeurt, hebben jullie dat ook wel eens? Dat nu het leven heel hard is, maar dat het ooit wel beter zal worden. En misschien echt wel zoveel beter, dat je je later afvraagt hoe het toch zo kon zijn dat je je zo verloren hebt aan die man. Ik hoop het echt dat het zo is. Voorlopig hebben we allemaal alleen maar pijn en willen we alleen maar wat we niet kunnen hebben; hem, hem, hem. En dat is het misschien ook wel, omdat je het niet meer kunt hebben, wil je het zo graag. Volgens mij kun je het beste gewoon afleiding zoeken, misschien op deze site, of bel iemand op. Dat helpt ook bij mij, 2 uur aan de telefoon zitten; het liefst met iemand die in een soortgelijke situatie zit en die snapt wat je bedoelt. Andere mensen kunnen ons never ending story wel eens beu raken. Ik hoop dat jullie sterk zijn en proberen om hem links te laten liggen. Want iemand die ons niet wil, die moeten wij toch ook niet willen?? Heel veel sterkte en liefs. Stuurloos