Waarom wil ik eigenlijk zo graag achter de waarheid komen? Ik merk dat het beeld wat ik van mijn ex had brokkelt. Op zich hoeft dat geen slechte zaak te zijn. Maar in mijn geval zou dat betekenen dat ik me zwaar vergist zou hebben en de hele relatie nooit een waarde zou hebben gehad. Dit zou het voor mij heel moeilijk maken iemand anders toe te laten in mijn leven, mijn vertrouwen zou dan compleet weg zijn. Dat ik nog vele vragen en twijfels heb is duidelijk. Ik dacht eigenlijk dat de tijd alle wonden zou helen, maar ik merk daar niet veel van. De vragen blijven en zij blijft min of meer een onderdeel van mijn leven, ongeacht de vele taktieken die ik heb toegepast. Wel contact, geen contact, focussen op mijn eigen leven, nieuwe dingen doen, loslaten, vechten, met een psycholoog over gepraat.

Er is wel 1 taktiek die ik nog niet geprobeerd heb. Dat is iemand anders te zoeken. Op zoek naar een nieuwe liefde. Dit komt doordat ik nog steeds niet het gevoel heb ervoor klaar te zijn. Dit zou niet eerlijk zijn tegenover de andere. Ik merk trouwens dat er velen op deze site met dit 'probleem' zitten. Een mooie karaktereigenschap, we denken immers al aan het welzijn van iemand anders. We willen niet een andere kwetsen. We willen een ander besparen wat wij meemaken. We willen ook niet dat een nieuwe partner de puin van de ex moet opvegen. Wat een offer brengen wij! Misschien gaan wij daardoor wel ons eigen geluk mislopen. Ook eens iets om over na te denken...

Ik moet wel zeggen dat het mij wel erg lang duurt. En ik vraag me stilaan af of ik niet toch eens het risico moet ingaan om voor iemand anders open te staan. Op deze manier kan het nog lang duren. Natuurlijk, zolang er niemand anders word toegelaten in mijn leven, blijft mijn ex ook in mijn gedachtes. Dan word de tijd met haar ook echt geidealiseerd en kan nooit iemand anders aan dat beeld voldoen. En gezien ik toch al een romanticus ben, blijft gewild of ongewild de gedachte alles tot een goed einde te brengen. Zolang ik mezelf tot doel stel dat ik eerst die confrontatie en antwoorden wil blijf ik 'afhankelijk' van haar. En is dit een noodzakelijk iets om echt het hoofdstuk te kunnen afsluiten? Misschien is dat voor mij wel zo, sommige mensen zijn zo. Maar het kan heel goed zijn dat die confrontatie nooit zal plaats vinden en de antwoorden (de waarheid) nooit komen. Wat dan? Dan maar weer hopen dat de tijd haar werk zal doen.

Het enige wat ik zou kunnen proberen is open te staan voor iemand anders. Hoewel ik eigenlijk niet eens geloof dat dat nodig is. Als ik straks per toeval iemand ontmoet die voor mij bestemd is, zal de liefde haar werk doen. De ware liefde vind haar weg wel, onafhankelijk van mijn situatie of mijn gemoedstoestand en of ik gelukkig of ongelukkig ben. Als iemand voor je bestemd is komt diegene wel in je leven.

In ieder geval heb ik ondanks merkbare progressie nog wel een lange weg voor de boeg. Verdriet zal er nog vaak zijn, eenzaamheid ook. En of de antwoorden zullen komen... wie zal het zeggen? Maar in ieder geval vlucht ik niet bewust weg in een andere relatie met de behoefte mijn eigen eenzaamheid te ontvluchten en dan maar voor 95% voor iemand te gaan en uiteindelijk de vrouw die mij dan haar liefde wil schenken pijn te doen. Nee, dan liever dat gevoel van verdriet en eenzaamheid verdragen zolang het niet voor mij bestemd is. Zo doe ik tenminste niemand pijn.... behalve mezelf misschien, maar dat kan ik mezelf nog wel vergeven. En gelukkig zijn er genoeg dingen waar ik van genieten kan, die ik in mijn eentje kan doen! En tijd en emoties hebben wij niet in de hand! Voor de een duurt het langer, voor de ander korter!