Het is soms vreemd hoe een negatieve emotie tot iets positiefs leiden kan. Woede kan toch verhelderend werken. Woede is iets wat ik tot nu toe, sinds de breuk (ach, wat is dat inmiddels lang geleden) in deze vorm niet gevoeld. Natuurlijk was er de woede in de zin van: Waarom je doe jij mij dit aan? Maar ondanks alles heb ik haar toch altijd in bescherming genomen. En zo goed ik kon begrip voor haar opgebracht. Misschien heb ik de beroemde roze bril wel nooit echt afgezet. Al haar gedrag goed gepraat en bedekt met de mantel der liefde.

Terug wilde ik haar al sinds enige tijd niet meer. Of laten we zeggen, dat was niet meer mijn doel. Wat wel mijn doel was: vriendschap. Ik geeft toe dat in het begin vriendschap als een geschikt middel leek haar terug te winnen. Later merkte ik bij mezelf dat ik die vriendschap nodig had. Natuurlijk omdat mijn leven zo op z'n kop werd gezet. Maar er was nog een belangrijkere reden...... vertrouwen terug krijgen! Een bewijs dat niets gelogen was. Ja, door haar vriendschap, zou ik wellicht weer een relatie kunnen aangaan met iemand anders, of tenminste ervoor open staan. Weten dat woorden en beloftes toch een waarde hebben. Uiteindelijk ook om de waarheid te weten... Het antwoord op die grote vraag: Waarom? Ja, er waren zoveel redenen voor de vriendschap.

Gisteren gebeurde er iets waardoor ik erg kwaad werd. Het had niet eens met mij te maken, was iets wat een vriendin van mij gebeurde. Eigenlijk iets kleins en kinderachtigs, niet de moeite waarde erop in te gaan. Maar.... door dit kleine voorval ontketende zich binnen in mij een kettingreactie! Woede kwam op! En deze keer niet de woede van hulpeloosheid of verdriet, maar de woede gericht op anderen. Uiteindelijk kwam ik dus ook op mijn ex uit. Ik was enorm kwaad. Al die beloftes van vriendschap.... ze wil gewoon niet! Want anders zou ze wel een beetje meer moeite doen. En wat is dat voor een mens die noodkreten van iemand koudbloedig negeert? Is dat iemand die om je geeft? Ik heb geen plank voor mijn kop, maar een heel oerwoud!

Ja, ik heb haar alles vergeven. Ook al tijdens de relatie, het geflirt met anderen, de sexuele affaires met getrouwde mannen die zij voor mij had. Natuurlijk, zij heeft veel meegemaakt, ze is in de war, ze heeft misschien borderline.... Altijd maar weer begrip. Maar door de woede kwamen feiten naar boven die ik verdrongen had sinds de relatie en sinds de breuk. En vandaag, door een gesprek met een oude onbekende was het helemaal raak. Een nieuw feit, ze wilde namelijk destijds met hem naar bed! Dit was voor mijn relatie met haar, wij waren toen nog vrienden. Maar ze heeft inderdaad met hem geflirt. Alle feiten kwamen naar boven die ik toch zo mooi verdrongen had uit..... uit wat? Liefde? Of was het zelfbescherming? De waarheid kan pijn doen en soms is het beter niet de waarheid te weten.

Nee, de waarheid zou ik misschien niet aankunnen. Ik moet stoppen met het zoeken naar antwoorden, de confrontatie te willen. Maar toch... noem het naiviteit, noem het wat je wilt... ik wil het niet geloven. Ze is een fantastische vrouw die alle geluk van de wereld verdient! Dat meen ik oprecht! En ze is geen slecht mens, dat weet ik. Alleen, ze speelt graag met vuur. Misschien ben ik daarom wel altijd zo bezorgd om haar. Misschien wil ik daarom dat ze weet dat ik er altijd voor haar ben.

Lieve schat, ik weet niet of je nog steeds de grenzen opzoekt en met gevoelens van mannen speelt, maar stop ermee! Doe het voor jezelf en vooral voor je kinderen! Je bent veel meer waard dan dat. Ik heb je vaak genoeg verdedigd bij anderen die een zeer laag beeld van je hebben. Dat doe ik nu nog en zal ik blijven doen. Ik zie niet alleen de vrouw, maar ook de mens in je. En die mens wil ik graag gelukkig zien....