Na 7,5 jaar is het dan ineens voorbij..
Nou ja ineens... Misschien had ik het moeten zien aankomen..
Maar ik had hoop en ik had liefde...heel veel liefde voor hem!

We ontmoeten elkaar in januari 2008 via een ex. Een excollega van mij en een expartner van hem. Het was niet mijn plan maar ik was opslag verliefd. Niet op het uiterlijk maar op het innerlijk en het gevoel dat hij me gaf. Ik had mijn twijfels want zijn ex had nog gevoelens voor hem. Ze was geen vriendin van mij maar ik kende haar wel zo goed dat ik haar een verklaring schuldig was over mijn gevoelens voor hem. Dat deed ik, het brak haar, het brak mij, maar echte liefde moet je een kans geven. Het feit dat hij uit een relatie van jaren geleden een prachtige tweeling had van 7 kon mij niet tegenhouden. Ik ging voor hem en alles wat er bij hoorde.

Door empathie voor mijn excollega en zijn ex( die overigens niet de moeder van zijn tweeling is)was dat moeilijk voor mij. Maar na enkele maanden liet ik het los en besloot voor mijn eigen geluk te gaan. Na een half jaar raakte ik per ongeluk zwanger. Niet lang erna verloor ik ons kindje door een miskraam. Dat heeft mij diep geraakt maar het had ons ook dichter bij elkaar gebracht.

Na een tijdje vertelde hij mij dat hij schulden had en dat vond hij lastig. Ik was blij dat hij het mij vertelde. Het was geen obstakel, zolang hij maar bezig was met de aflossing en werkte aan een toekomst. Ik ben nooit tot detail ingegaan op de omvang van zijn schulden.

In de jaren erna heeft onze relatie wat deukjes opgelopen. Het vertrouwen was beschadigd doordat hij via het internet vaak op zoek was naar aandacht. Hij zocht digitaal contact en daar bleef het bij. Ondanks dat het mij veel pijn deed hebben we erover gesproken het achter ons gelaten en zijn doorgegaan. Ik ontdekte dit toen ik de computer opende en zijn mailbox open zag staan. Sindsdien was het vertrouwen niet meer vlekkeloos. Maar de liefde was sterk en ik wilde hem een kans geven.

Na 4 jaar is hij bij mij in getrokken en een jaar laten besloten we samen een nieuw huisje te zoeken. een huis waar ruimte was voor een toekomst. Toen wilde ik uiteraard wel weten hoe het met zijn schulden stond. Ruim 20.000 met loonbeslag. Ik besefte dat dit betekende dat hij nog ruim 4 jaar een absoluut minimum aan inkomen zou hebben. Maar 4 jaar is niks als je daarna nog een heel leven samen hebt. Dus we verhuisden samen. Een mooi nieuw begin... Dacht ik!

Dat is inmiddels 2,5 jaar geleden. Het was niet zo mooi als het leek. Na de verhuizing ontdekte ik opnieuw dat hij contact zocht via internet. Telkens waren het andere personen en betekende het niets volgens hem. Het contact was ook uitsluitend digitaal. Ik geloofde hem want we waren immers bijna altijd samen. Hoe kon hij tijd hebben om vreemd te gaan. Daar hadden we het veels te leuk voor samen. Hij toonde berouw en ik trapte er opnieuw in. het werd steeds moeilijker om het vertrouwen te herstellen. Maar het lukte me. Zo goed dat we een half jaar geleden besloten om ons gezin uit te breiden. Gezien zijn financieen betekende dat voor mij een goede voorbereiding. Daar waren we het overeens. We besloten sparen en alvast de benodigde babyuitzet bij elkaar te verzamelen en in het najaar te stoppen met de pil.

Vorige maand kon ik de hele prenataluitzetlijst afvinken op de meubels en kindewagens na. Ik keek er naar uit om te werken aan de toekomst.
Hij zou de vader van mijn kind worden en we spraken veelvuldig over de toekomst. Ook financieel. Ik vroeg hem om een overzicht van zijn schuld. Die kreeg ik. Het duurde lang voordat de deurwaarder de info verstrekte zei hij! Uiteindelijk kwam het.. Nog steeds ruim 20.000 euro ondanks de aflossing door loonbeslag. Hij betaalde door de omvang alleen maar kosten en rente. Ik heb hem al eerder verwezen naar schuldhulpverlening maar deze manier was prima volgens hem. Ik deelde deze mening inmiddels niet meer. Ik heb duidelijk aangegeven twijfels te hebben over de toekomst en aangegeven dat hij nu echt proffesionele hulp moest inschakelen om hier uit te komen als hij een toekomst wilde met mij. We hebben ook gesproken over openheid over de schulden en over alles. Hij beloofde plechtig dat hij dar zou doen en zijn gedrag was er ook naar. Hij maakte afspraken bij schuldhulpverlende instanties, sprak meer over zijn gevoel en vooral hoe hij uitkeek naar de zwangerschap in de toekomst. Hij komt uit een gebroken gezin, zijn tweeling js opgegroeid in een gebrolen gezin dus deze keerwilde hij het goed doen zei hij. En het klonk oprecht.

Maandag was ik aan het opruimen. Tussen zijn spijkerbroeken in de kledingkast vond ik aanmaningen, gerechtelijke vonnissen gedateerd na ons gesprek. Hij was niet open, hij was niet eerlijk.. Ik zag de toekomst voor mijn ogen verdwijnen. Ik besloot zelf op zoek te gaan naar antwoorden op de computer en ontdekte veel meer. Nog ruim 10.000 extra aan schulden die ik kon vinden. Maar ook parkeerboetes in rotterdam op dagen dat hij op zijn werk in brabant zou moeten zitten. Ik besefte langzaam dat ik verwikkeld was in zijn web van leugens. Ook zag ik mailtjes met meerdere dames voorbijkomen. Ik kon niet langer geloven dat zijn zoektoch naar aandacht alleen mentaal was maar ook fysiek. Waarom ben je anders niet op je werk als je zegt dat je er wel bent. Ik voel me smerig, misschien wel besmet. De leugens gingen zover dat hij de meoite nam om mij nog te mailen vanaf zijn outlook webapplicatie om mij te doen geloven dat hij daar was. Maar het was meer, hij loog niet alleen tegen mij, maar ook zijn werkgever en de organisatie waar hij vrijwilligerswerk deed en tegen de deurwaarders in een poging om minder af te lossen. In zijn contacten zag ik telefoonummers zonder namen maar slecht een letter. Ik besloot te bellen, elke letter was een vrouw. Ik wist genoeg. Dit was de druppel... Er was geen toekomst en die kan er ook nooit meer zijn. Alles wat wij hadden is gebaseerd op een leugen, 7,5 jaar lang!

Ik heb hem geconfronteerd en verzocht te vertrekken. Hij zegt te gaan maar maakt geen aanstalten. Ik leef nu in een huis met een leugenaar. Een man die mij de toekomst die ik voor ogen had heeft ontnomen. Ik wil niet weg want ik heb elke euro die ik had geinvesteerd in deze woning,huurwoning wel te verstaan want kopen was nooit een optie met hem, dat wist ik. Ik heb de middelen niet om het achter me te laten en zomaar opnieuw te beginnen. Ik wil dat hij gaat. Hij heeft togezegd het volgende week te regelen, ik hoop dat het waar is, maar ik kan niks geloven.

Bij 8 jaar heb ik alles gedaan, financieel en emotioneel, voor hem, zijn kinderen, voor ons, uit liefde. Liefde die helaas niet zomaar verdwijnt. Maar ik kan niet anders dan hier een punt achter zetten. Ik voel me belazerd, gebruikt, gebroken. Ik ben de 30 inmiddels gepasseerd dus het voelt ook alsof hij mijn kinderwens heeft ontnomen. Want ik kan me op dit moment niet voorstellen dat ik ooit nog zoveel van iemand kan houden laat staan te vertrouwen. Ik voel afschuw.. Heel veel afschuw. En medeleven voor iemand die ziek is, pathalogisch liegen, is een ziekte, maar om beter te worden moet je het probleem erkennen.

Ik voel me verdoofd. En tegelijkertijd voelt het alsof ik dit verdien. Ik ben gewaarschuwd maar was verliefd. Dit is waarschijnlijk mijn karma, ik heb iemand pijn gedaan door 7,5 jaaar geleden voor hem te vallen en voor hem te gaan, dus ik accepteer het verlies, het verdriet de leegte, de pijn, mijn verloren toekomstperspectief en alles wat erbij hoort.

Ik haat hem intens en hou tegelijk van hem.Ik wens hem oprecht het allerbeste. Het doet me pijn dat ik niet de persoon ben die hem heeft kunnen stimuleren om het beste uit zichzelf te halen. Dat hij zich niet vrij genoeg voelde om open en eerlijk te zijn en dat hij de hulp die ik hem altijd heb willen geven niet heeft kunnen accepteren. En dat wij niet samen oud worden breekt mijn hart in zoveel stukken dat ik me afvraag of de pijn ooit heelt.Maar het is wat het is, ik kan dat niet veranderen. Er is teveel kapot.

Ik moet hier daarom nu doorheen omdat ik weet ik wil. Ik wil gezond en gelukkig zijn,en dan ook echt elke dag opnieuw gelukkig zijn en niet in onzekerheid en angst leven. Maar dat doel is nog zover weg. Ik wil nu alleen maar een minuut doorkomen zonder pijn en dat is al onmogelijk. Iemand vertelde mij ooit dat het minstens 4 jaargetijden duurt om liefdesverdriet te verwerken. Dus ik probeer te focussen op de zomer van 2016. Maar voor nu is de dag doorkomen al een doel op zich.