Vanochtend keek ik in de spiegel en dacht ik oprecht: goh ik ben soms best een belle. Dat werd bevestigd door mannen die ineens hoi zeggen en net iets te lang blijven staren. Ik vraag me dan af of dat komt omdat ik me vandaag goed voel over mezelf of was die 15 pond voor die nieuwe spijkerbroek zeer welbesteed?

Net toen ik dacht zou het niet leuk zijn als ik nu mijn ex tegen kom, kwam hij de loopbrug op toen ik daar stond te hannessen met weer is veel te veel spullen in mijn handen. Dat is overigens niet zo verwonderlijk aangezien we in hetzelfde gebouw werken. En hoe het kan weet ik niet maar ik ben bang dat ik weer net zo verliefd op hem werd als de eerste keer dat ik tegen hem opbotste.

Ik weet het, ik moet het loslaten maar je kunt je gevoel nou eenmaal niet ontkennen. En weet hij eigenlijk wel wat het met me doet als ie zo stralend naar me kijkt en glimlacht? Bang om nog een keer afgewezen te worden probeerde ik hem zo min mogelijk aan te kijken. Hij praatte over het uitrekenen van ion concentraties (we zijn allebei wetenschapper) terwijl ik boven mijn lichaam uitsteeg omdat ik maar naar zijn gespierde armen bleef kijken. Was er maar een formule om uit te rekenen of iemand echt geïnteresseerd in je is...

"Van alle vormen van voorzichtigheid is voorzichtigheid in de liefde misschien wel de meest fatale voor echt geluk."

llmnl.blogspot.nl