Als je net je geliefde kwijt bent geraakt, denk je dat je hart nooit meer heel zal zijn. Maar er komen vanzelf uren, dagen dat je die gedachte vergeet. En dan komt er het moment waarop je hem ziet en je tijd met hem samen enkel een kortstondige droom lijkt. En je haalt opgelucht adem want je hebt er geen heimwee meer naar.

Vandaag in het park, dichtbij mijn huis, dacht ik hem te zien zitten op een terras. Natuurlijk was hij het niet. Ik had bedacht dat ik naar hem toe zou lopen met een kaart van Amsterdam en dat we de stad zouden verdelen. Dit park is bij mij om de hoek dus van mij.

Soms is het zo moeilijk om hem niet te bellen, ik heb denk ik een interventie nodig.

llmnl.blogspot.nl

Vanochtend keek ik in de spiegel en dacht ik oprecht: goh ik ben soms best een belle. Dat werd bevestigd door mannen die ineens hoi zeggen en net iets te lang blijven staren. Ik vraag me dan af of dat komt omdat ik me vandaag goed voel over mezelf of was die 15 pond voor die nieuwe spijkerbroek zeer welbesteed?

Het is tijd voor een lijstje en wel een opsomming van redenen waarom het eigenlijk best leuk is om vrijgezel te zijn:

1 Het is veel minder snel een troep in je huis want je hebt zeejen van tijd om het op te ruimen en elk rommeltje is van jezelf

2 Je wordt zo lekker rustig wakker in je eentje

3 Je kunt in de avond eten wat je wilt, ook als dat inhoudt dat je zin hebt in twee stukken biefstuk (zoals ik nu)

4 Je hebt ineens weer heel veel animo om er op uit te trekken en je ziet je vrienden veel vaker

De knipperlicht-relatie is niet per se goed of slecht te noemen. De een zegt nu eenmaal sneller "het is over!" dan de ander. Je kunt de tijd dat het "uit" is goed besteden aan bezinning, wat er uiteindelijk voor zorgt dat je als persoon groeit, waar de relatie alleen maar sterker van wordt. Bovendien vind je zelden mensen die zich na hun vijftigste nog steeds in een knipperlicht-relatie bevinden. Dus geen zorgen over een jaar of 20-30 kun ook jij je settelen.