Niet nodig.... voor mij is iedereen gelijk....

Ging mij even specifiek om de "liefde" in de relationele sfeer...

Maar wat een trigger....

Ik heb dezelfde ervaring als jij met mijn opa, naar wie ik ook vernoemd ben.... toeval?
Een hele bijzondere man, warm, emphatisch, een verzetsheld.... mijn held..

Maar dat is een andere vorm van "liefde" naar mijn gevoel

Je lijkt hiermee pijn, daaruit voortkomende angst en gedrag van mensen en dieren op een hoop te gooien. En de ingeprente menselijke behoefte tot het steeds weer verleggen van grenzen, waar vooruitgang en ontwikkeling ontstaat, uit te vlakken.

Een dier wat zich een keer gebrand heeft aan vuur zal vanuit overlevingsdrang voortaan bij vuur uit de buurt blijven.

Ken jij een kind wat zich ooit een keer aan een kaars gebrand heeft en het daarna nooit meer opnieuw geprobeerd heeft ? Dat vlammetje, of de angst die er eerder ontstaan is, blijft aantrekkelijk om te trotseren/overwinnen. Er is geleerd van de vorige situatie en het wordt opnieuw geprobeerd, maar dan op een andere manier.

Laten we daarbij niet de thrill onderschatten die angst op kan leveren. Al die stofjes (daar zijn we weer!!!) die er aangemaakt worden tijdens een angstmoment.

Uit een vliegtuig springen of van een brug gaat totaal tegen alle overlevingsmechanismen, aangewakkerd door het meest prehistorische stukje van je brein, in. Zelfs met de wetenschap dat je het met een parachute op je rug hebt of een elastiek aan je benen zal overleven kan
Toch wordt het gedaan.........vanuit de behoefte om je angsten te overwinnen/ aan te kijken, grenzen te verleggen en de 'rush' (kick) die het je bezorgdt.

Er vanuit gaande dat ook jij je weleens, onverwachts, aan een kaars hebt gebrand, welke associatie heb jij nu dan met ‘kaarsen’, MrPither ? Associeer jij het dan, of nog steeds, met pijn, onaangenaamheid, brandwonden, brandende trekkende huid en littekenweefsel? Steek je ze met angst aan? Of gaat het zover dat je ze vermijd en zelfs niet meer in huis haalt?

Of, en dan gaan we het anders insteken, heeft jouw ervaring met ‘jezelf branden aan een kaars’, inmiddels plaats gemaakt voor ‘nieuwe associaties’? Positieve associaties, dus. Zoals het plezier van een intieme, warme kaarsverlichting-sfeer midden winter als het buiten regent, of op een broeierige, zwoele zomernacht? Of de ‘knusheid’ die het brengt, de uitnodigende warmte en flikkerende, dansende schaduwfiguurtjes op een muur?

Hierop voortbordurend, zou het kunnen zijn, dat je inmiddels het besef hebt ontwikkeld (gevoed door zelfvertrouwen, respons-inschatting, ontwikkelde vaardigheden) hoe je er verstandig, en dus ‘veilig’ mee kan omgaan?

Hetzelfde lijkt me toepasbaar op ‘het branden aan de liefde’. In het voorbeeld waar je de reflex die ontstaat bij ‘het branden aan een kaars’ (=niet meer doen) doortrekt naar de reflex die aanwezig is bij ‘je branden aan de liefde’ (=niet meer doen) ben ik geneigd te denken dat jij het insteekt vanuit persoonlijke negatieve associaties die jij mogelijk met ‘Liefde’ of ‘relaties’ hebt (ontwikkeld).

Waarbij je het hele concept van ‘liefde’ en ‘romantische, intieme relaties aangaan’, in een negatief geassocieerde mantel lijkt te hebben gehesen.

Irreële en inadequate gedachten veroorzaken en geven negatieve associaties vorm. Deze negatieve associaties vertaalt zich dan in negatieve emoties. Negatieve emoties trekken zich door naar negatieve cognities (de wijze en kleur waarmee je ‘iets’ waarneemt, redenatie, geheugen en denkvermogen). Daaruit ontstaat negatief 'coping'-gedrag met als gevolg het ontwikkelen van afweermechanismen tegen de pijn die wordt gevoeld. En laat het nu net het constante, systematische onderdrukken, vermijden en ontkennen van de achterliggende oorzaken zijn, die emotioneel zo uitputtend zijn.

Het is nooit de emotie zélf, maar juist dát wat er achterliggend aan ten grondslag ligt.

Interessant hieraan is het beloop van dit soort mechanismen: je ziet dat mensen vervallen in irreële overschattingen (‘liefde doet alleen maar pijn’, ‘een relatiebreuk maakt kapot’, ‘liefde en relaties brengen alleen maar ellende’) met als gevolg het vermijden (‘die ervaring noooit meer’, ‘ik ben er niet voor gemaakt’) van potentieel bedreigende stimulus (in dit specifieke voorbeeld: liefde, relaties).

In de uitspraak ‘dat er genoeg is geleerd van liefdesverdriet, namelijk: dat nooit meer’, denk ik diezelfde negatieve associatie gepresenteerd te zien. Mijn invalshoek, voor mijzelf, is namelijk: als je echt ‘genoeg had geleerd’, dan was er inmiddels de bewustwording verschenen dat de negatieve, bittere smaak die je aan het liefdesverdriet hebt overgehouden, alleen maar gekoppeld is aan de voltrekking van een breuk en negatieve ervaring met 1 persoon. En daar behoort het dus ook te blijven, die associatie. Het liefdesverdriet, en dus negatieve associatie, is gekoppeld aan alleen dát verhaal.

Maar niet aan alle andere mogelijke liefdesverhalen die je nog aan je verdere levenservaring zou kunnen bijschrijven.

De associatie die ik met ‘relaties’ en ‘liefde’ heb, is positief. En, nee, dit komt niet ‘omdat ik dan vast nog nooit echt ‘de Ware’ ben tegengekomen, of ‘de allesomvattende liefde nog niet heb ervaren’, of ‘de tergende ellende van liefdesverdriet vast nog niet heb meegemaakt’.

Ook mij zijn deze ervaringen niet bespaard gebleven

Alleen: mijn associatie ligt daar niet (meer). Dat er zich inderdaad uiteindelijk een potentieel, mogelijke breuk kan voltrekken, is hartverscheurend en ellendig, maar: voor mij is dat nog altijd een (hoewel zeer nare) bijkomstigheid. Net als de bijkomstigheid van ‘je aan een kaars branden’, als je er eentje aan steekt. Maar dat neemt nog steeds niet mijn besef weg, hoeveel plezier, genot en aangenaamheid (het licht van) een kaars mij kan geven. En dát is dus mijn associatie. Dus die kaars wordt aangestoken. En de liefde of relatie ga ik echt toelaten. Omdat het mogelijke verdriet dat ik uiteindelijk eventueel wellicht zal kunnen gaan ervaren als het ‘voorbij is-of gaat’, weegt gewoon niet op tegen het plezier, de ervaring, de ontwikkeling die het me schenkt.

Pijn is een universeel gegeven waar we ons hele leven mee te maken zullen hebben. Het verschaft ons noodzakelijke informatie over onze fysieke, psychologische en sociale situatie. Zowel positieve, als ook negatieve emoties leveren informatie voor ons bewustzijn, dus het ‘bewust worden’, waarmee we ons eigen ‘functioneren’ en dat van anderen waarnemen en dus kunnen reguleren door middel van bijvoorbeeld ‘nieuwe strategieën’ met een succesvollere uitkomst.

Het ‘lijden’ wat door zoveel mensen ervaren wordt, is niets anders dan het verzet tegen de emotionele pijn. De weerstand die men voelt om de achterliggende oorzaken van die pijn toe te laten en te erkennen (‘want: wat ga ik daar allemaal nog meer tegenkomen?’). Talloze mensen zijn zich niet of nauwelijks bewust wat hun emotionele pijn hen 'wérkelijk probeert te vertellen'.

Bijvoorbeeld:
'Ik heb pijn, want het is uit en ik hou zo van hem/haar' --> wat vertegenwoordigt dat 'houden van', dan? ---> erkenning, waardering, zekerheid, identiteit, zingeving ---> breuk = afgewezen worden en afgesloten zijn van deze externe bronnen ---> je hebt pijn, omdat deze behoeftes niet meer extern worden vervuld ---> leegtes in jezelf ---> terug te voeren naar wankel zelfbeeld, lage eigenwaarde, gebrek aan zelfvertrouwen & zelfrespect, geen zingeving hebben, etc.

In plaats van de pijn op te merken, deze te leren evalueren zodat je voor jezelf helder krijgt waar het naar terug te voeren is, blijven de meeste mensen echter ‘steken’ in Het Lijden. Benoemen en evalueren zij hun emotionele toestand verkeerd. En, tja, hoeveel tastbare ‘bewijsvoering’ moet er geleverd worden voor het feit dat je, je eigen leven en functioneren waarnemend, ‘lijdt’?

Zeker kunnen we onze ‘emotionele staat’ blijven verdedigen en het (soms jarenlange) tergende lijden blijven rechtvaardigen met de (troostende?) bewering ‘dat er geen norm of tijdsbestek bestaat voor hoelang het ‘behoort te duren’. Klopt. Er zijn geen regels voor. We hebben allemaal ons eigen tempo.

Echter, wanneer dit ‘lijden’ zodanig grote vormen begint aan te nemen dat je niet in staat bent je dagelijkse leven zinvol (in de ruime zin van het woord) vorm te geven, uit je hele functioneren, denkbeelden, percepties en zelfs je wereldbeeld ook blijkt dat je ‘lijdt’, zou dat voor mijzelf in ieder geval wel een indicatie zijn ‘dat er toch iets niet helemaal lekker loopt’.

Omdat ik de potentie en innerlijke drijfveer heb, om mijn leven ‘gelukkig’ (wederom, in ruime zin van het woord) en met zingeving vorm te geven.

En daar is ‘liefde ervaren’ een groot onderdeel van. Dat is de associatie. Niet (de angst voor) 'het verlies'.