Het is niet eerlijk... ik had gelukkig en oud willen worden met jouw.
Ik had jouw gelukkig willen maken. Maar dat is niet gelukt.
In tegendeel je het laatste jaar ongelukkig in ons huwelijk...

Ik had je vader willen maken en je trots zien lopen achter de wandelwagen met ons kindje erin.
Dat was onze droom. Daar hebben we voor gevochten. Zo erg hard gevochten dat ik mezelf voorbij ben gelopen in de 5 jaren die we daarmee bezig waren.
Jij prikte mijn hormonen want ik durfde dat eerst niet... samen gingen we naar controles/behandelingen en gingen samen het verdriet en terleurstellingen aan. We hadden steun aan elkaar.
Toen kwam de nog zwaardere periode van burn out/angststoornis/depressie en medicatie... Ik klampte me aan je vast en heb je te veel geclaimt. Ik had het anders willen doen maar ik kon niet anders. en ik ben je enorm dankbaar voor je steun en je hulp. je bent nog steeds mijn kanjer.

De trein waar we in gestapt waren is gestopt. Iemand trok aan de noodrem. Dat was jij. Anders was de trein met ons erin gecrast vertelde je.
Helaas stond ik toen op een ander perron dan jij.... en er gaat geen trein meer naar het perron waar jij momenteel staat. Nee je bent al in een andere trein gestapt en ook al kom ik af en toe op jouw perron ik krijg de deur niet meer open, de plaats op het bankje is al bezet door een ander.

lieve schat.... ik mis je enorm maar ik weet dat ik je moet loslaten... en dat doet heel veel pijn.....

Liefs Jans1