December

December verliep rustig. Ik liet hem zo veel mogelijk met rust, hield me sterk en was niet aan het "zeuren". Wel had ik een sterk en pijnlijk gevoel in mijn onderbuik dat deze situatie steeds meer ging lijken op Het samenwonen (Deel 2).
Vlak voor de feestdagen besloot ik om het "los" te laten. Al mijn angsten, al mijn gedachten, al mijn verwachtingen. Het zou me anders kapot maken. Daardoor hadden we best fijne feestdagen, het leek wel alsof hij daardoor wat meer kon ontspannen. We sliepen veel apart, en we hadden ook onze eigen dingen met kerst. De week tussen kerst en oud en nieuw waren we wel veel samen, en dat ging verrassend goed. Maar ik was ver verwijderd van de persoon die ik eigenlijk ben, om de goede orde te bewaren. Oud en nieuw vierden we met zijn vrienden, waar ik het erg gezellig had met zijn vrienden. N. en ik hebben eigenlijk niet zo veel met elkaar gesproken die avond.

Januari
Het weekend na oud en nieuw (zonder ruzie weliswaar) was weer seksloos en ik werd er een beetje onrustig van. Ik had namelijk wél behoeftes, en ik kon er letterlijk niet van slapen. We hadden de afspraak dat ik er bij hem geen druk op zou leggen dus ik ging naar de woonkamer, zodat ik hem niet wakker zou houden met mijn gedraai van het niet kunnen slapen. Ik was uiteindelijk op de bank in slaap gevallen.
De volgende ochtend vertrok hij stilletjes en in de twee dagen daarop verliepen de watsapp gesprekken heel stroef en ongemakkelijk. Hij vond het rot dat ik die nacht naar de bank was gegaan.

Zucht, ik wilde dit gewoon niet meer. Ik werd er gek van, wel samen / niet samen, ongemakkelijke watsapp gesprekken en elkaar daarna weer elke avond 'leuk' welterusten wensen via de app. We waren nu 2 jaar "samen", ik wilde dit niet meer! Ik wil of alles, of niets, en niet meer dit half bakken gedoe.

En nee, dat hij geen seks meer met mij wilde kán gewoon niet aan mij liggen. Dat heb ik wel altijd gedacht maar kom op, ik deed hartstikke mijn best in de sportschool, ik doe mijn best om er verzorgd en leuk uit te zien en ik ben ook echt niet lelijk ofzo. Ik wil gewoon een vriend die mij ziet staan, en niet persé in de vorm van seks, maar een complimentje of een blik zou al leuk zijn. N. keek letterlijk dwars door mij heen.

Dit broedde een tijdje zo bij mij door, af en toe spraken we af, hij deed alsof er niks aan de hand was maar je kunt me niet wijsmaken dat hij niet voelde dat er iets veranderd was.

Op een dag appte hij mij op mijn werk, over dat hij nog 40 vrije dagen over had ofzo. Hij begon alle festivals op te noemen waarvoor hij die vrije dagen wel kon gebruiken. Er knapte iets in mij vanbinnen. Hij had de afgelopen 3,5 jaar alleen maar lopen feesten! Hij had die schulden veeeel eerder afbetaald kunnen hebben. Nee in plaats daarvan leefde hij kosteloos bij zijn ouders in dat kamertje, betaalde een deeltje af naar zijn schulden en van de rest feestte hij wat af.
En ik zat maar als een halve zool op hem te wachten tot hij een keertje klaar was met afbetalen.
Dus toen begon de ruzie. Ik zei; "denk je alleen maar in festivals of zou het ook niet verstandig zijn om wat vrije dagen op te nemen rond je verbouwing/verhuizing straks?" Hij werd op zijn beurt boos dat ik dat zei. Later die avond stuurde hij me een paar linkjes van kleine flatjes. Flatjes die kleiner zijn dan mijn huis en waar mijn kat niet naar buiten kan. Ik zei daar wat van en hij zei, "ja sorry ik kan geen rekening houden met alles, ik moet gewoon pakken wat ik pakken kan, aangezien ze niet voor het oprapen liggen." Ik voelde me opeens een beetje aan de kant gezet ofzo. Eerst zouden we het 'samen' doen, en nu opeens ging hij pakken wat hij pakken kan? Zou ik dan wel gelukkig worden van zo'n flatje van 30m2?
De ruzie escaleerde tot een punt waar IK deze keer totaal gevoelloos werd. Hij gooide het weer op zijn spanningsklachten en dat hij dat van mij er nu echt niet bij kan hebben, dat het te veel voor hem wordt blabla. Hij ging maar door over zichzelf en ik voelde me machteloos. Ik wenste hem veel succes met alles en blokkeerde hem. Zo, even rust. Ik ging slapen.

De volgende ochtend kwam ik weer een beetje bij zinnen en ik bood hem mijn excuses aan voor het plotseling blokkeren. Ik legde hem uit waarom ik zo boos was geworden. Ik voelde me heel erg aan het lijntje gehouden door hem. Hij had er niet echt veel begrip voor, hij was op zijn beurt boos op mij en hij was er een beetje klaar mee, voor zijn gevoel was het met mij dweilen met de kraan open en ben ik te veeleisend. We appte nog wat heen en weer en kwamen tot de conclusie om er mee te stoppen. Hij wist immers niet meer wat hij nog kon doen om mij gelukkig te maken en ik was gewoon ongelukkig.
Ik voelde me behoorlijk boos dat hij mij zo makkelijk weer aan de kant zette. Die avond reed ik langs zijn huis om zijn spullen terug te geven. We hebben nog een uurtje huilend in mijn auto gezeten. Hij wist het echt niet meer, hij werd ook steeds ongelukkiger en ongelukkiger de laatste tijd. Ik vroeg me af waarom. Hij wilde mij toch? Hij wilde niets liever dan dat het goed kwam. Wat is er gaandeweg gebeurd waarom hij van gedachten is veranderd? Hoe heeft hij mij zo kunnen voorliegen?

De volgende dag moest ik me weer ziekmelden, ik was weer een wrak. Ik hoorde niks van hem. De volgende dag stuurde ik hem een bericht dat ik er ziek van was, dat ik enorm baalde, dat ik hem een tweede kans heb gegeven en dat hij me zo makkelijk op gaf. We hadden voor veel hetere vuren gestaan en nu was hij er zo snel klaar mee opeens. Hij reageerde dat hij het ook kut vond en er niks van snapte want hij hield wel veel van me en hij miste me.
Ik vroeg aan hem om na te denken wat hij precies wil, en ik zou dat ook gaan doen. Al wist ik wel wat ik precies wil en dat is gewoon een fulltime relatie en niet een half bakken part time relatie.
2 dagen later appte hij dat hij me miste en gek werd van het idee om zonder mij te leven. Verassend lieve woorden weer voor iemand die me eerder zo koudbloedig liet gaan.
De dag erna was ik weer super emotioneel en verdrietig en zat ik vol onbegrip dus ik besloot hem om te bellen. Hij legde me rustig uit waarom het niet meer kon werken tussen ons. Hij had wel een paar goede punten. Toen vroeg hij; zal ik anders vanavond langs komen? “Misschien valt er toch wat te repareren.”
Ik liet hem langs komen, want na lang twijfelen leek me dat aantrekkelijker dan alleen huilend op de bank zitten. We hebben niet veel gepraat want er viel niet zo veel meer te zeggen. Hij deed opeens weer erg zijn best in bed. Na de seks vroeg hij mij dingen zoals; “hoe gaat het nu met je?” en “hoe voel je je bij zus en zo”. Normaal was hij niet zo geïnteresseerd hoor. Hij bleef slapen en slapen met hem vond ik nog steeds heerlijk. En sowieso was het heerlijk om even geen pijn te voelen, ook al wist ik dat deze verdoving maar tijdelijk was.
De week daarna was ik voor werk op een beurs in Gent. Hij bleef me appen; goedemorgen schatje, hoe was je dag, slaap lekker, etc. Hij wilde dat weekend met me uit eten en wandelen. Net of we nog een relatie hadden. Na een paar dagen ging ik peilen, dus ik vroeg; hoe zit het nu tussen ons?
Hij: Nou gewoon de draad weer oppakken denk?
Dat maakte me boos. Luisterde hij überhaupt wel naar mij? De draad weer oppakken was precies de draad die niet meer werkt voor mij. Ik had een plan nodig, een echt plan, waaruit kon blijken dat ik niet aan het lijntje gehouden wordt. Desnoods komt hij eerst 3 maandjes bij mij wonen van waaruit we samen naar een groter huis zoeken in de buurt van zijn familie en vrienden.

Ik vroeg hem om erover na te denken. Dat zou hij doen.
Dat weekend gingen we uit eten en ik vroeg hem naar zijn plan. Hij hield nog steeds voet bij stuk bij zijn eigen ‘plan’. Namelijk reageren op huisjes via de woningbouwvereniging en hopen dat hij uitgekozen werd. (Hij stond op nummer 100…). Particulier huren was te duur voor hem. Hoe lang het ging duren kon hij dus niet zeggen, en hij zat ook nog met die paar duizend euro schuld. Bij mij wonen ging hem gewoon echt niet lukken. Hij voegde daarna allemaal lieve dingen eraan toe. Hoe erg hij en ik zo op elkaar lijken en dat hij niet zonder me kan en blabla.

Hij bleef slapen, zonder overleg en hij bleef de nacht daarna ook slapen zonder overleg. Hij deed alsof er helemaal niets aan de hand was. Ik zat met een enorme steen in mijn maag de hele tijd. Ik wilde gewoon dat hij weg ging eigenlijk. Zondag moest hij even naar zijn eigen woonplaats en zou daarna weer terugkomen. Ik zei; blijf maar lekker thuis dan hoef je niet nog eens heen en weer. Zogezegd zo gedaan.
Hé hé eindelijk ruimte om te denken. Tijdens het schoonmaken (wat altijd erg therapeutisch werkt) besefte ik me opeens iets heel duidelijk: ik had letterlijk en figuurlijk alles voor hem over toen we vorig jaar gingen samen wonen, hij verliet mij, heeft me daarna een half jaar lang heen en weer geslingerd en héél slecht behandeld. Daarna vind ik toch de kracht om hem te vergeven en bied ik hem wéér een thuis aan met mij samen, en dan vindt hij het niet goed genoeg! En hij verwacht van mij dat ik alles opgeef om uiteindelijk bij hem in te trekken maar andersom zou hij het niet voor mij doen.

De volgende dag appte ik dat naar hem, en toen kwam de aap uit de mouw: hij zat het op dit moment niet zitten om met mij samen te wonen. Hij voelde zich de laatste tijd weer somber en had gehoopt dat ik langer op hem zou wachten… maar hij gaf me groot gelijk, we moesten elkaar dan maar laten gaan.

Februari
Pff, de eerste week was ik er helemaal klaar mee, zo klaar mee dat ik zo min mogelijk aan hem dacht. Na 7 dagen kreeg ik de eerste klap. Ik besefte me dat ik écht aan het lijntje gehouden was! En al die lieve dingen dan die hij zei? Leugens? Ik stuurde hem een boos appje. “Hoe lang was je eigenlijk nog van plan om mij aan het lijntje te houden!?”
Hij reageerde met dat het helemaal nooit zijn bedoeling was geweest om me aan het lijntje te houden, dat hij wel heel graag wilde samenwonen maar het blijkbaar niet goed verwoord had. Maar goed, er moest gewoon een einde komen aan de situatie want we bleven alleen maar met pijn zitten anders blabla.

Een week later, nog steeds stil vanuit zijn kant. Ik was een wrak. Niet meer kunnen werken, sporten, eten… Ik snapte er nog steeds niks van. Ik vroeg hem hoe het met hem ging. Het ging wel. Hij vond het vervelend voor me dat ik me zo rot voelde. En kort gezegd of ik hem met rust wil laten.

Dat was het, samengevat. Tot de dag van vandaag probeer ik nog steeds te begrijpen wat er allemaal gebeurd is. Hoe heeft hij mij zo aan het lijntje kunnen houden? Ik geloof niet dat er mensen zijn die zo gemeen kunnen zijn. Of was het wél echt vanuit zijn kant? Hoe kan hij iedere keer zo wisselen van persoonlijkheid. Wat is nou echt en wat is nou nep en wat is mij in godsnaam overkomen? Ik voel me bedrogen…

Einde