Mijn dochter vertelde mij over haar tovertuin. Haar poort naar de ideale wereld. Haar tuin vol met leuke herinneringen. Haar Tovertuin is een tuin waar alles leuk is. Ze vertelde me dat ze haar broertje daar weer had gezien. En dat ze samen aan het spelen waren. Ze vertelde me dat papa daar weer lachte. Ik zag haar oogjes stralen toen ze het vertelde.

Ik probeer het verleden te vergeten. En als ik even mijn tuintje instap dan maakt het me verdrietig. Omdat ik het wil losaten. Zij kan er juist van genieten. De mooie herinneringen. Dus heel voorzichtig stap ik haar tovertuintje binnen. De Tovertuin bestaat uit meerdere gedeeltes. Ik wandel voorzichtig naar het verleden. Het leuke verleden. En ik zie wat ik geleerd heb. De mooie dingen. Alles wat ik heb meegemaakt. Van vakanties tot liefde. Van een wandeling tot een boottocht. Een stukje verderop is een ander stukje tuin. Waar ik de minder mooie dingen tegenkom. Hier kom ik niet zo vaak. Omdat ik er een beetje bang van word. Maar ook in dit stukje tuin heb ik zoveel geleerd. Omdat ik er niet vaak kom zie ik de fouten niet. Ik zie het verdriet. Ik zie hoe ik zit te wachten op een mooie zomeravond op haar waarvan ik hield. maar ze vond andere belangrijker. En liet me zitten. Ik zie hoe we elkaar niet begrepen. Hoe ze boos op mij werd en hoe ik boos op haar werd. Ik zie mezelf zoeken naar iemand die me mijn ik kan geven. Maar als ik goed kijk dan zie ik mezelf daar al staan. Gewoon een goeie jonge die in dit tuintje even niet weet waar hij is. En het geluk najaagt in de verkeerde tuin.

Als ik verder loop kom ik in een lege tuin. Er is helemaal niets. Ik loop snel terug en denk, niets kan uit niets ontstaan. Er moet iets in de tuin zijn waardoor er iets ontstaat. Heel voorzichtig loop ik de tuin weer in. En ik zie iets. Ik zie IK. Ik zie dat dit mijn tuin is. En dat ik van water vissen kan maken. Dat ik van zand bloeman kan maken. En van de lucht maak ik de vogels. En van IK maak ik het geluk. Langzaam zie ik hoe de tuin kan worden. Mijn tuin. Een tuin waar IK ontstaat. en rustig ga ik aan de slag. Ik heb erg de neiging om even in de andere tuintjes te kijken hoe ik het wil maken. Maar dan wordt deze tuin een kopie van de andere tuintjes. En dat wil ik niet. Ik moet mezelf steeds bedwingen om niet toch even stiekem te kijken. En ik probeer de goede dingen eruit mee te nemen.

In het midden van de tuin is er een doorgang. Naar een andere lege tuin. De toekomsttuin. Daar ga ik straks heen. Het is de tuin van alle andere tovertuintjes. En mijn Tovertuin wordt bewonderd. Omdat hij zo mooi is. Sterk. Er straalt persoonlijkheid uit. Lef. Goedheid en balans. Een tuin die uniek is. Een tuin waar mijn dierbare herinneringen, goed en slecht, in terug te vinden zijn. En allemaal hebben ze een bijzonder plekje gekregen. De tuin is gemaakt van mijn eigen oerstof. Hiermee is van niets iets gemaakt. En de oerstof heet wilskracht.

Blij dat ik van de onbevangenheid van mijn kleine meisje kan leren. Ook zij heeft verdriet. En ze kan het voelen. Door haar onbevangenheid kan ze er goed mee omgaan. En ze is haar Tovertuin aan het maken zoals zij het wil. Alles kan in haar tuin. En soms komt ze in mijn tuin en in de tuin van andere kijken hoe het daar is. Wat ze daar ziet neemt ze mee in haar eigen tuintje. Niet bang om het naar eigen smaak in te richten. En het is mijn taak om de onbevangenheid van haar tuintje vrij te laten.