Start › Blogs › ansi's blog

De regels

afbeelding van ansi
Ma, 06/08/2007 - 07:10 — ansi

Sinds gisteren ben ik weer even een beetje emotionele stabiliteit kwijt. Ik ben iets leuks met hem gaan doen, en het voelde zo vertrouwd. Het doet me meer dan ik had gehoopt, maar ik was er wel op voorbereid. Ik MAG geen hoop krijgen van dit soort dingen, anders gaat een vriendschap nooit werken. Ik ken de regels: nu geen contact gaan lopen zoeken en vertellen wat je hebt gevoeld en denkt te hebben gevoeld van zijn kant. Maar die drang om dat te doen is weer heel even een klein beetje opgelaaid.
Hij is bijna weg voor een jaar en ik ben soms bang dat ik een wanhoopspoging ga wagen. Alhoewel ik inmiddels weet dat dergelijke pogingen niet werken, en ik rationeel gezien ook helemaal niet die poging wil wagen. Ik weet dat ik het rust moet geven. Dat is nog steeds de enige manier waarop ik mezelf verder kan krijgen en waarop er misschien in de toekomst nog enige kans is. En ik weet dat die rust moet doorgaan totdat ik (en hij) echt helemaal over de breuk heen ben. Met het risico dat ik hem dan niet terug wil of vice versa. Maar pas dan, als ik nog steeds van hem hou en voel dat hij van mij houdt, dan is het moment om de rust te doorbreken. En dat moment is nog niet gekomen, misschien komt het wel nooit.
Maar nu is mijn verdriet weer even versterkt en moet ik mezelf weer vertellen dat ik verder moet, dat het geen zin heeft om te blijven hangen. Dat als ik dit soort momenten niet normaal kan verwerken, dat er ook geen vriendschap in zal zitten.
Maar het einde is inzicht, alhoewel ik nog wel wat gaten in de weg voor me zie waar ik misschien nog wel over zal struikelen.. het einde heb ik gezien en is haalbaar.

Ma, 06/08/2007 - 10:05 — ansi
afbeelding van ansi

Ik wil geen contact met hem

Ik wil geen contact met hem zoeken nu. Ik schrijf daarom maar hier van me af. Als ik nu contact met hem zou zoeken en zou zeggen dat ik nog hoop heb, dan zou ik waarschijnlijk mijn eigen glazen ingooien. Hij zou dan denken: altijd als ik haar zie, dan krijgt ze hoop, dus kan ik haar maar beter niet zien. En hij zou zijn standaardreactie geven dat hij geen toekomst ziet en dat zou zijn eigen idee dat hij geen toekomst ziet versterken. Iets wat ik juist niet wil.
Aan de andere kant wil ik misschien wel dat mijn hoop met de grond gelijk gemaakt wordt, als die hoop geen kans heeft. Maar op het moment dat ik aangeef dat ik hoop heb weet ik ook direct dat die hoop geen kans meer heeft (omdat dat zijn idee dat het geen kans meer heeft zal versterken).
Als ik niets van me laat horen, dan wordt hij er misschien ook wat ontspannener over. Dat voelt hij ook dat ik vrienden kan zijn, zonder altijd door te draaien als ik hem heb gezien. De kans is dan enorm veel groter dat ik echt vrienden met hem kan worden (op voorwaarde DAT ik ook echt niet altijd doordraai als ik hem heb gezien). En de kans is dan ook veel groter dat er ooit weer iets zal bloeien vanuit die vriendschap. Een goede vriendin is aantrekkelijker dan een wanhopige ex.
Kortom, er is geen enkele reden om contact met hem op te nemen tenzij ik echt wil dat het definitief geen kans meer heeft en zijn vriendschap op het spel wil zetten. Beiden wil ik niet. Waarom dan toch die drang om hem te vertellen dat ik nog van hem hou en hoop heb?
Stiekem hoop ik toch dat zijn reactie zal zijn: ik weet het nu zeker, ik hou ook nog van jou! Maar als ik me in hem probeer in te leven en ik zou een ex hebben waarvan ik weet dat hij me terug wil, maar waarvan ik er op dit moment even geen vertrouwen in heb, en die gaat mij op het moment dat ik gewoon normaal met hem omga, voor de zoveelste keer vertellen dat hij hoop heeft en nog van mij houdt... dan zou die gewilde reactie van mij nooit komen. Dan zou ik denken: hou nou eens op en pak je leven op, en dan zou het me sterken in het idee dat het goed is dat het uit is.
Conclusie is dat ik de komende tijd beter geen contact met hem kan hebben over mijn gevoel en dat ik het beste gewoon een vriendin kan zijn.

Din, 07/08/2007 - 15:07 — melle
afbeelding van melle

Had mijn verhaal kunnen zijn....

Ongelooflijk, je zei het al eerder maar jouw verhaal lijkt echt op die van
mij! Ik zit in dezelfde situatie, ook het sterk willen zijn en niks van me
laten horen. Afgesproken pas over een jaar weer contact te hebben.
Ik kwam hem alleen weer tegen op een feest dit weekend en dan moet ik
toch even slikken. Even later sms-te hij me dat hij het toch maar raar
vindt om elkaar zo gedag te zeggen of ik dat ook vind en groeten eronder,
dat is ook voor het eerst dat ie dat doet. Nou ik heb volgehouden en
niks terug gestuurd. Het domme is dat ik een paar weken geleden een paar
sms-jes achter elkaar had gestuurd omdat hij met een meisje in de stad
was gesignaleerd en ik dacht dat hij nu een relatie met haar had. Toen
sms-te hij terug dat ik me geen zorgen moest maken. Dat gaf rust, maar
achteraf ook weer het gevoel dat ik m?Ǭ¥n eigen glazen ah ingooien ben.
Ik moet laten zien dat ik weer lol heb met andere mannen, maar t is zo
moeilijk! Ik vraag me ook af of ik beter nu contact kan houden of
inderdaad een tijd niet en dan weer eens afspreken. Dan hangt er tenminste
nog iets van een spanning als je elkaar na zo?Ǭ¥n lange tijd weer ziet.
Maar dat idee heb jij dus niet of zou je dat gewoon te moeilijk vinden?
Hoe dan ook, hij gaat op reis dat is waar ook. Ik leef met je mee, de
periode dat mijn ex op reis is gegaan is gelukkig al geweest.

Din, 07/08/2007 - 16:50 — ansi
afbeelding van ansi

Ik weet ook niet wat beter

Ik weet ook niet wat beter is, wel of geen contact. Ik wilde mijn ex gewoon niet kwijt als goede vriend. Ik kan goed met hem praten en lachen en ik vond het zonde om dat kwijt te raken. Dat deel wilde ik gewoon niet loslaten.
Maar ik moet zeggen, ik heb volgens mij wel een bijzondere ex daarin. Toen het uit was heb ik hem ontzettend vaak lastig gevallen en hij heeft daarover amper geklaagd. Hij stond altijd voor me klaar als ik met hem wilde praten. Ik heb dus in het begin alles kunnen vragen, en ik had ook continu vragen. Over hem, over het verleden, over ons. Hij heeft al die vragen beantwoord zo goed als hij kon en hij is eerlijk geweest. Van mijn kant heb ik hem nooit de fout alleen bij hem gezocht en hem geen verwijten gemaakt. We hebben allebei fouten gemaakt. Ik ben nooit boos op hem geworden. Ik wilde gewoon praten, antwoorden.
Uiteindelijk kwam er een omslagpunt waarop ik me realiseerde dat ik alles wel gevraagd had wat er te vragen viel. Ik wist alles wel, ik voelde zelf ook wel aan dat ik niet verder ging komen met nog meer informatie. Vanaf dat moment kon ik het beter loslaten en leuker met hem omgaan. Het contact is nu gewoon ontspannen en als goede vrienden.
Wat jij zegt heb ik ook nog moeite mee. Als ik weet dat hij met een meisje is, dan wil ik ook alles weten. Maar het gaat me niets aan. Ik heb ook tegen mijn ex gezegd dat ik wil dat hij dat aangeeft, als hij vindt dat iets mij niet aangaat. Het kan inderdaad rust geven, om te horen dat er toch niets gaande is. Maar over dat soort dingen moet je eigenlijk geen contact hebben denk ik. Wat je ook zegt: je krijgt dan het gevoel dat je je eigen glazen ingooit. Het moment dat je geruststelling krijgt is prettig, maar je had je liever anders gedragen. Ik ken het zo goed. Ik blijf bij hem ook vissen naar of hij met anderen aan het rommelen is. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan als ik dat doe. Ook al vind ik het prettig om het antwoord te horen, ik wil het gewoon niet vragen! Ik wil laten zien dat ik niet zo ben, dat ik daar boven sta. Wat je zegt: dat je zelf lol hebt met andere mannen.
Ik heb binnenkort weer een afspraak met een andere man die ik een hele tijd niet gezien heb en waar ik vroeger wel mee gerommeld heb. Ik heb dat expres ook laten vallen en ik had het gevoel dat hij daar niet heel blij mee was. Maar het voelde voor mij extra goed.
En die spanning: ik geloof dat als je goede vrienden bent, en je weer helemaal je oude zelf bent, dat die spanning net zo hard weer terug kan komen. Het voordeel van elkaar zien is dat je kan laten zien wie je nu bent en dat je veranderd bent. Als je elkaar een hele tijd niet hebt gezien en gesproken en je ziet elkaar dan ineens weer, dan weet je niet of iemand wel veranderd is. Dat kan dan ook juist een reden zijn om niet weer wat met iemand te beginnen. Ik zie er wel tegenop dat hij weg gaat, maar aan de andere kant denk ik ook wel dat het nog meer rust kan geven.
Zo moeilijk allemaal. Je wilt het allemaal goed doen, maar het lukt gewoon niet altijd. Dat gevoel zit dan in de weg. Prettig om te merken dat ik niet de enige ben.

Din, 07/08/2007 - 20:12 — Unremedied
afbeelding van Unremedied

Rare fratsen

Misschien is het goed om even de aandacht te vestigen op het stukje over andere mannen en vrouwen. Je zegt dat jij het geen prettig idee vindt als er wat gaande is bij hem en dat je het prettig vindt gerustgesteld te worden dat er niks aan de hand is (en kennelijk vindt hij het prima om je die informatie te geven), maar je zet daar tegenover dat je even laat vallen dat je met 'n oude scharrel hebt afgesproken. Dus hij moet wel schrikken?

Volgens mij is er een belangrijk iets wat men over het hoofd ziet bij ldvd... Okee, het gaat niet weer aan, dus ?ɬ©?ɬ©n van de twee is in ieder geval kennelijk vastberaden. Dat kan redenen hebben, maar die redenen hebben veelal niks te maken met of iemand nog om je geeft, nog gek op je is, verliefd op je is... Waarom voelt het nou goed voor je om hem met het gevoel op te zadelen waar jij zelf zo bang voor bent? Omdat hij degene is die in jullie geval vastberaden is dat het uit moet blijven? Dat maakt hem niet van steen, hoor. Ik kan me voorstellen dat jullie er allebei niet zo gek anders in staan, behalve dan de vastberadenheid, die door ratio kan zijn ingegeven. En als dat zo is, dan werkt het gevoel nog perfect en doe je hem net zo hard pijn als andersom het geval geweest zou zijn.

Ik weet natuurlijk niet of dat aan de hand is, maar ik moest 't toch eventjes kwijt. Ook al omdat je kennelijk een goeie vriendschap ambieert, maar dat je je daar dus nog niet zo erg naar gedraagt... Het is ook een heel hoog gegrepen ambitie; ik ken niet zoveel verhalen van stellen die uit elkaar gingen en vanaf dat moment meteen al vrienden waren. Soms kwam het helemaal niet, soms pas na jaren. Maar als er teveel niet-vriendschappelijk gevoel is, is het lastig... Maar dat is misschien een beetje een uitgekauwd onderwerp, dat voel je zelf het beste aan.

Ten slotte nog "Ook al vind ik het prettig om het antwoord te horen, ik wil het gewoon niet vragen! Ik wil laten zien dat ik niet zo ben, dat ik daar boven sta. Wat je zegt: dat je zelf lol hebt met andere mannen."

Je wilt laten zien dat je niet zo bent, terwijl je wel zo bent, en daar is ook helemaal niks mis mee. Besef je dat je jezelf in bochten aan het draaien bent. Dat is niet iets wat een basis zal leggen voor een goede vriendschap. Gun je ex ook een beetje het voordeel van de twijfel. Zo te lezen gaat hij begripvol met je om. Kan het niet zo zijn dat hij het misschien doodnormaal vindt dat dat nog een beladen onderwerp voor je is? En dan wederom die andere mannen...

Sorry als dit verhaaltje een beetje bot overkomt, maar ik ken de gevoelens die je omschrijft, de chaos waar het uit voortkomt en de onmogelijkheid om soms een beetje een 'helikopterview' te krijgen. Ik probeer je hiermee een klein beetje aan het nadenken te zetten. Ik denk dat je gevoel een hele goede, en angst een hele slechte raadgever is bij een (verse) relatiebreuk. Zou het kunnen zijn dat je misschien te ingewikkeld denkt?

Anyway, ik moest 't even kwijt Glimlach.

Din, 07/08/2007 - 20:53 — ansi
afbeelding van ansi

Ik snap je reactie wel hoor.

Ik snap je reactie wel hoor. Maar de situatie is wel een beetje anders. Mijn ex heeft het er namelijk nooit moeilijk mee gehad dat het uit was. Het was gewoon een feit voor hem en hij vond het best en ging door met zijn leven. Hij maakt zich totaal niet druk over wat ik verder doe. Het voelde voor mij goed dat er toch iets van een reactie kwam (groot woord) toen ik liet vallen dat ik met een oude vriend had afgesproken. Je zegt 'dat maakt hem niet van steen': geloof me, hij komt er dicht bij in de buurt.
"Je wilt laten zien dat je niet zo bent, terwijl je wel zo bent, en daar is ook helemaal niks mis mee." Misschien ben ik mezelf inderdaad wel in bochten aan het wringen. Het is ook meer dat ik niet zo WIL zijn en ook vroeger niet zo was. Ik wil weer terug naar hoe ik vroeger was en DAT wil ik laten zien. Emoties die ik nu heb staan mij in de weg te zijn wie ik ben en ik wie ik wil zijn. Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel.
Ik ben het verder overigens wel met je eens hoor. En ik ben me er ook van bewust dat de vriendschap die ik denk te hebben, er misschien helemaal niet is. Maar op dit moment voelt het wel zo en heb ik zelf niet het idee dat ik er met de verkeerde gevoelens in sta. Wel denk ik dat ik de relatie nog niet helemaal los heb gelaten en er daardoor nog wel iets meer/anders speelt dan alleen een goede vriendschap. Daar zijn we ons allebei van bewust. En het soort acties waar jij op doelt zijn dan zeker wel de goede voorbeelden waarvan ik hoop dat die in de toekomst zullen veranderen.
En je 'botte' reactie: ik heb gemerkt dat botte reacties vaak de beste manier zijn om mij (en misschien ook wel anderen) wakker te schudden, daar hoef je je niet voor te verontschuldigen.

Woe, 08/08/2007 - 03:33 — Désirée17
afbeelding van Désirée17

je in bochten wringen

Lieve Ansi,
Wat herkenbaar wat je hier beschrijft. De kronkels die we ons getroosten om vooral sterk te zijn en niet zwak en willig te lijken. Je bent wie je bent. Wat mij helpt, maar wat ik dus op dit moment (anders sliep ik wel gewoon) even kwijt ben, is: als jij niet kunt zijn wie je bent met je wensen en verlangens, wat wil je dan met hem? Wil je dan iemand om je heen bij wie je niet jezelf kunt zijn? Wil je dan een man die geen volle liefde kan ontvangen? Je bent een sterke vrouw, dat je zo weloverwogen naar je emoties, je gedrag en het (door jou voorspelde) effect er van kunt kijken. En je probeert nog steeds naar zijn pijpen te dansen. Maar zeg eens eerlijk (tegen jezelf): heeft dit je tot nu toe gelukkig gemaakt? Wat heb je er (van hem) voor terug gekregen?
Ik zeg het zo tegen jou en het klopt (rationeel). Maar vanavond was ik naar een film ("Das Leben der Anderen") en de hoofdrolspelers hadden zulke heerlijke seks, er was zo veel echte hartstocht, dat mijn hartje er helemaal onrustig van is en nu kan ik dus niet slapen. IK VIND DAT NOOIT MEER! En dan word ik triest. Ik ben ook de jongste niet meer en heb al een huwelijk achter de rug en de eenzaamheid maakt me soms echt verdrietig en met mijn lief dacht ik (en denk is soms nog) het helemaal gevonden te hebben.
Maar ook ik wring mezelf in bochten en denk aan welk effect mijn gedrag heeft op hem. Shit, ik heb de afgelopen dagen wel vijf mails gestuurd en elke keer (ook nu weer) denk ik: dat doe ik niet meer. Ik sms niet momenteel en bel niet (maar dat lijkt hij nog wel het prettigst te vinden, maar daarvoor is voor mij de drempel zo hoog). En hij zegt dan dat ik bijzonder en goed ben en dan word ik woedend. Want wat h?ɬ©b ik daar aan als hij me kennelijk ook weer niet bijzonder genoeg vindt. Het excuus is nu dat hij voluit voor zijn kinderen wil gaan, maar dat is bullshit. Daarop is de relatie niet stuk gelopen. Toch heb ik ?ɬ©?ɬ©n van mijn mailtjes besteed aan oprecht advies voor ?ɬ©?ɬ©n van zijn zoons, degene waarover hij zich het meest zorgen maakt. Dat joch zit ook in mijn hart. Ongelooflijk hoe een relatie van zeven maanden (met onderbreking op zijn iniatief van een paar weken) er in hakt bij me. En dat na een huwelijk van twintig jaar dat al bijna twee jaar geleden is uitgelopen op een scheiding. Hij heeft drie kinderen (9,12, 14) en ik ook (18,17,14). En voor mij is dat geen bezwaar. Bezwaar voor mij was de ettelijke andere afspraken die hij (ook met andere vrouwen) had en waardoor hij mij niet kon zien, niet samen slapen in de weken dat we kinderloos waren (beide co-ouder) enzovoorts. Dat betekent dat er legio redenen zijn waarom ik blij moet zijn dat het uit is (dat is ook wat ik jou probeer duidelijk te maken), maar o, ik snap zo goed dat je (net als ik) vermoedelijk het gevoel hebt: maar met h?ɬ©m was het zo compleet, volledig, onze belangstelling, de lichamelijke behoefte, de waarden. Alleen de kijk op een relatie verschilt kennelijk hemelsbreed. Vaak heeft hij gezegd: het is nog te vroeg. En nu heb ik (net als ik in jouw tekst lees) het gevoel dat ik alles stuk maak met mijn mails, brieven en oude smsen waarin ik sarcastisch ben geweest (deels ook gemeend) en zo warrig en nog gek op hem. Het klopt wat je zegt. Mijn lief (die niet meer mijn lief is eigenlijk maar ik zie hem nog zo, dat plekje heeft hij gewoon nog) zei begin juli (laatste telefoongesprek, zo triest lang geleden) dat hij niet het gevoel wil hebben dat ik in de wacht sta (en dat komt door mijn aanhankelijke smsen vol wanhoop die ik kort daarvoor gestuurd had toen we een keer samen gewandeld hadden). Tijdens die wandeling begon hij allerlei analyses los te laten op mij (ik moest meer inzien hoe lief ik was en dan zou alles goed komen) en dat ik hem belast had en hij nu daarvan bevrijd was (dank je wel, Lief), terwijl ik niets zei om dat recht te zetten, niets om zijn aandeel te benoemen. En daar heb ik nu spijt van. Want het frustreert me de hele tijd. En dat is juist het patroon: alsof ik de pati?ɬ´nt ben en hij de leermeester. Maar meneer heeft wel twee huwelijken achter de rug en ook meerdere geklapte relaties daarna nog. En daar zeg ik dan niets over, want dan gaan zijn figuurlijke rolluiken dicht. En ik zeg meermalen dat ik van hem blijf houden en dat ik hem heb toegelaten en graag zag dat hij consequent was: gaan we gewoon lol maken of gaan we de diepte in? Maar keuzes heeft hij daarin niet gemaakt en nu is het volgens mij echt stuk. Ik ben er nog niet overheen. Maar mijn advies aan jou is: koester jezelf. Je bent het waard. Alleen al dat je zo genuanceerd over alles nadenkt, betekent dat je zo veel kunt betekenen in een relatie voor iemand die het wel omarmt. Tegelijkertijd blijf ik zelf in gebreke (naar mezelf toe), want ik voel me zwaar kkkkk dat ik alleen ben dat ik w?ɬ©?ɬ©r moet afwachten of ik oooit nog eens een gezellige relatie zal meemaken. Mijn hart roept om de man waar ik nog steeds (tegen beter weten in?) voor wil gaan. En mijn dochter (14) verbiedt me zelfs nog maar aan hem te denken. Ze vindt dat ik sterker moet zijn. En ik vermoed dat zij het beter in de gaten heeft dan ik. Erg h?ɬ®? Nou, ik weet niet of je iets hebt aan al die woorden van mij. Soms ben ik net een slinger. Veel goeds en kracht gewenst! D?ɬ©sir?ɬ©e