Het is vanavond twee weken geleden toen ik dat telefoontje van haar kreeg...
Ze had me beloofd die avond even te bellen, en ik dacht dat het om iets minder belangrijks zou gaan dan wat ik daar te horen kreeg. Het was dat telefoontje waarmee ik voor de dag erna wilde afspreken om op tijd bij mij te zijn, omdat ik haar zou gaan verrassen met een romantisch etentje, een bowlinguurtje, een cadeautje voor haar en allemaal omdat ik haar anderhalve week niet had gezien en ik besloten had na wat rumoerige weken de klokken weer gelijk te zetten en met hernieuwe liefde en aandacht verder te gaan. Helaas merkte ik aan de telefoon op dat ze niet van plan was te blijven die avond: ik proefde aan haar stem dat er wat zou gaan gebeuren; ze wilde het niet zeggen, maar ik wist dat er onheil in de lucht hing. Ik vroeg: Je gaat het toch niet met me uitmaken, hè?! Ze antwoorde: Ik was het wel van plan...

Ik stortte in. De moeilijkste uren van mijn leven braken aan. Ze zou wel komen, maar alleen met één reden en er was niets meer wat ik kon doen. 19 bange uren braken aan van gejank, geschreeuw, angst, machteloosheid, pijn en ontkenning. Om zeven uur 's-avonds de volgende dag stond ze er, twee uur later verdween ze weer, maar dit maal om nooit meer terug te komen als diegene waarop ik een half jaar eerder zo heftig verliefd was geworden.

Een half jaar eerder wist ik niet wat me overkwam. Het was een afspraakje puur om de gezelligheid, puur omdat we erachter waren gekomen dat we eeuwen geleden tot eenzelfde familie behoorden, puur omdat we alleen daar al veel te vertellen hadden. Die avond besefte ik, en zij ook, dat er meer was tussen ons. Veel meer... We hadden werkelijk alles gemeen leek het wel die avond. Bezigheden, denkwijzen, meningen, ervaringen, interesses, muzieksmaak. Zelfs onze moeders heetten hetzelfde en deelden zelfs de meest bijzondere bijbaantjes die we hadden gehad... Bovendien had ze uiterlijk van mijn droommeisje: donkere lange krullen en ogen waarin ik verdronk... Het was een en al gezelligheid en we hielden niet op met praten. Die kus in het park die volgde, onder de sterren... Ik had nog nooit zo'n klassieke, zo'n fantastische, zo'n romantische ontmoeting meegemaakt. Vanaf toen was het raak, verliefdheid, niet lang daarna heb ik haar met rozen gevraagd of ze mijn meisje wilde zijn, en dat wilde ze, graag!

In die maanden die volgden deden we er beide moeite voor om elkaar beter te leren kennen, voorbij die fladderende vlindertjes. Nog steeds vonden we de dingen die we met elkaar wilden doen erg leuk. Sterker nog: veel dingen die ik eigenlijk niet alleen zou doen, of met een ander eens eerder, maar ik wel altijd wilde doen deed ik met haar.
Het was ontzettend fijn dat ik die geweldige meid in mijn leven had gekregen. Dat was nog nooit eerder zo voorgekomen. Ik ging al een jaar of acht eerder actief met relaties om. Ik was vaak genoeg gedumpt geweest, afgewezen, verliefd geworden en heb zelf einde aan relaties gemaakt. Langer dan twee en een halve maand was het met niemand ooit geworden. Ik wist het met niemand echt zeker, zelfs niet met diegenen waarop ik verliefd was. Vaak ontbrak er dan al overduidelijk liefde bij de ander, maar nu leek het erop dat ik voor het eerst mocht kennismaken met perfectie! Ik was nooit eerder zo trots op een meisje die in mijn armen door de stad liep. De klik was overduidelijk beide kanten op.

Het was gekomen in een periode dat ik zelf moest gaan uitvissen wat ik met mijn leven wilde. Ik was anderhalf jaar van mijn studie af en aan het werk. Tijdens mijn studie heb ik veel gesjanst, gedate en veel over de liefde geleerd. Die tijd was voorbij: veel in de stad kwam je niet meer en mijn vrienden kregen steeds meer relaties om mij heen. Het werd steeds moeilijker mensen te motiveren wat met elkaar te ondernemen en degenen waarbij je dagelijks over de vloer kwam, en andersom, waren er niet meer. Tot slot moest ik echt die studentenkamer uit, op zoek naar een appartementje, voor mijzelf alleen. Een brede interesse had ik altijd al, vond veel dingen leuk en zei altijd ja op uitnodigingen voor wat dan ook. Een sociaal mens, een vrolijke jongen, actief en geïnterresseerd, maar wel alleen en soms een beetje eenzaam doordat er steeds minder met mij opgetrokken werd. Dat was nooit mijn bedoeling geweest en werkte er dan ook veel aan, maar ik besefte me dat ik steeds meer een maatje begon te missen. Iemand waarmee ik weer op pad kon gaan; die met mij van alles weer wilde ondernemen. Zo'n iemand vond ik zo onverwacht in haar.

Het was mooi met haar, ik was zo verliefd. Ik wilde haar zo graag leren kennen en een deel worden van haar leven. Zij woonde een uur bij mij vandaan, een heel andere stad en ik begon er helemaal van te houden. Ik voelde me er meteen thuis. Ik stond helemaal open om alles wat ze met me wilde delen te leren en te waarderen.

Echter, het was nogal een stap. Het was erg mooi wat me overkwam, maar ik was mijn eigen leven ook niet vergeten. Ik wilde ook haar hebben in mijn leven en mijn ziel en zaligheid met haar delen. Ik kon er eigenlijk niet om heen dat ook de twijfels in mijn leven aan bod kwamen.. Langzaam gebeurde dat en nam haar in vertrouwen.

Het was echter de eerste confrontatie die we hadden, twee maanden na onze ontmoeting. Ik viel uit, en wel over mijn eigen leven. Ik had die dag niet de vrolijkste bui. Er waren in die week ervoor wat dingen gebeurd die ik even niet trok. Ik wilde niet uitvallen, maar het gebeurde toch. Ik kwam zo depressief over die dag... Ik wilde het goedmaken, haar laten zien dat het een reden had en niet vaker zo was. Drie dagen later stond ze echter op de stoep: Ze was gekomen om het uit te maken. Onverwacht. Ze was erg geschrokken en was er van overtuigd dat ik het leven niet aankon. Absolute nonsens, maar ik werd er wel mee geconfronteerd. Maar waarom uitmaken? Konden we er niet over praten dan? Ik wist niet wat me overkomen was... Maar het was toch zo mooi tussen ons?? Hoe kon dit?! Nee!! Dit mag niet!! Een uur later ging ze weg.. het was nog niet uit, maar ze twijfelde enorm. Ik moest haar met rust laten... Twee weken later zijn we opnieuw begonnen, maar dit keer hield ik mijn koppie er helemaal bij. Ik wilde daar niet nog eens laten gaan. Dat was eens maar nooit meer! Mijn liefde was sterk. Ze had in die week al met een ander gezoend zelfs... ik schrok er van, maar vergaf het haar. Het was immers mijn actie die haar heeft laten twijfelen, en als ik niet had gevochten voor ons was alles al weg... Ik vergaf het haar, maar ik zag wel in dat ze wel heel eenvoudig in andermans armen te drijven was.

We bouwden het weer op. Ik voelde steeds meer dat het werkte. Na een moeizaam begin van de nieuwe kans, vooral van haar kant, ze was nogal prikkelbaar, leek het beter te gaan. Goed te gaan zelfs. Ik merkte dat ze me zelfs weer ging missen als ik er niet was. Ook zij had minpuntjes.. net als ik... maar het maakte niet uit want de mooie dingen waren veruit belangrijker voor mij! Ik leerde om te gaan met haar trekjes en dingetjes en hoopte dat het ook zo zou zijn dat ze langzaam niet meer zou irriteren aan de mijnen... Dat mijn pluspunten het zouden winnen, dat er liefde zou bestaan.

De zomer werd het het moeilijkst voor mij. Zij deed uitermate haar best om leuke dingen te plannen en ik liet het afweten. Ik werd stiller, vermoeider, twijfelachtig. Ik liep op mijn tenen om haar niet te willen irriteren en ik werd minder spontaan door het gevoel te hebben dat ik wat ik deed nooit echt goed was. Daarnaast speelde iets in de benen op en daar had ik veel last van, kon niet lang staan, maar liever liet ik het niet echt merken. Ik wist echter wel dat het van mijn kant uit niet helemaal meer was waar zij in het begin verliefd op was geworden. Was ik veranderd of was er meer aan de hand?

De laatste week was ze bij me. Het ging wat stroef: allebei wat snel geirriteerd, allebei wat terughoudend. Moeilijkere diepere gesprekken en wederzijds lichtelijke onbegrip. Ik merkte aan mezelf dat ik dat ook niet leuk vond, maar kon er die dagen niet veel aan doen. Ik dacht dat we even een weekje rust nodig hadden en dat een goed gesprek erna wonderen zou doen. Even moest er uitgerust worden. Na een lange dag naar de Efteling, waar ik ook veel moeite mee had gingen we slapen en in de ochtend ging ze weg... In die dagen die zouden volgen, zou ik de film van de zomer opnieuw afspelen. Ik kreeg mijn rust en besefte me dat ik niet mezelf was geweest, dat ik niet zo had moeten doen. Ik wilde haar dat laten weten, maar ze was die week met vrienden weg en ze had het daar erg mee naar dr zin, hoorde ik na een tijdje niets gehoord te hebben. Ik merkte al dat ze mij niet mistte, en ik dacht al dat ik echt wat goed te maken had... Ik mistte haar... enorm.
Ik wilde even goed weer met haar praten.

Ik bedacht dat mijn liefde sterk was en dat ik zeker wist dat ze wilde zien dat ik nog steeds die jongen was waar zij verliefd op was geraakt. Ik had besloten na die rumoerige weken de klokken weer gelijk te zetten en met hernieuwe liefde en aandacht verder te gaan. En de rest van het verhaal ken je nu....

Mijn hart brak.

Ze was weg.. voorgoed.

Ze zei nog wel dat we vrienden zouden kunnen zijn, als mijn liefdesverdriet voorbij zou zijn.... Vrienden.... Jij in de armen van een ander, verstoken van alles wat ik met jou had.
Je hebt geprobeerd mij te nemen zoals ik was. Het lukte je niet en je besluit stond vast. Het hoofdstuk was voor jou al geheel afgeloten en de kans dat we ooit nog bij elkaar zouden komen was nul procent. En ik kon er niet nogmaals tegen vechten. Dit was overduidelijk voorbij en ik was niet voorbereid. Ik besefte me toen je me dumpte heel goed hoe veel ik van je was gaan houden en voor het eerst durfde ik de woorden 'ik hou van je' te zeggen. Ik voelde het al lang zo, en jij helemaal niet meer. Je zei dat het nooit meer terug was gekomen na de eerste keer dat je kwam om het uit te maken. Toch hebben we veel gedeeld in de drie maanden erna. Je zei dat je bij me bleef omdat je het wilde proberen, maar eigenlijk tegen beter weten in. Je kon het ook niet laten om te zeggen dat je het veel eerder had moeten doen, een eind aan 'ons' maken. Dat deed zeer... Alles wat ik voor haar voelde zou toch wel niet meer schelen, maar alles wat ik tot dan toe voor je had gevoeld was daarmee ook niets meer waard voor je.

Jij bent nu bezig met je eigen leven. Wellicht heb je alweer een ander in je bed, of wellicht alweer verliefd op een ander. Hij zal alles wel hebben wat ik niet heb en kan je de relatie met mij alleen nog maar tegen iemand vertellen als 'een grote fout'. Wellicht ben ik je enige ex waarover je niet positief kan praten. En de gedachten daaraan doen me ontzettend zeer.

De fases van liefdesverdriet moet ik nu doorstaan. Oh wat zijn de verhalen hier herkenbaar. Ontkenning, verdriet, woede, angst.... Ik sta op met je in gedachten, en ga ook zo naar bed. Ik mis je om me heen en dat overheerst mijn gedachten... concentreren lukt niet echt, en daar lijdt mijn werk onder. Ook eet ik amper nog omdat ik amper nog wat naar binnen krijg. Ik slaap heel slecht en als ik slaap droom ik over jou, elke keer dat je het komt uitmaken... of erger nog, dat je weer bij me terugkomt, wat slechts elke keer weer een illusie is. Ik wilde je terug, dat je zag wie ik ben. Maar je bent in mijn hoofd al met een ander. Jij hebt mij niet nodig, maar wel een ander wellicht. Ik heb jou nodig, denk ik nog. Ik wil geen ander, ik wil alleen jou. Zelfs kijken naar andere meiden doet mij schuldig voelen, want in mijn hart ben ik nog bij jou.
Heel de dag dagdroom ik over de herinneringen met jou. Alles om mij heen herinnert me aan jou. Zo vaak wens dat ik terug in de tijd kon gaan om alles anders te doen...

Ik ben nog nooit zo overtuigd geweest dat ik echte liefde had gevonden. Maar ik had met de kleine dingetjes geen rekening gehouden en een grotere macht haalde ons uit elkaar... Je zei dat onze karakters botsten, maar daar ben ik het nog steeds niet over eens. Ik kan ook niet boos zijn op jou, omdat je liever was dan ik. Achteraf zei ik het al: eigenlijk praatten we nooit over wat we echt voelden, althans niet tegen elkaar. Dat kwam beide keren pas toen je het kwam uitmaken.

Ik ben niet toe aan een ander, ik moet nog heel wat fases doorlopen. Ik moet je eigenlijk loslaten, maar het is niet wat ik echt wil. Ik wil eigenlijk nog niet door met mijn leven, omdat ik dan definitief erken dat jij en ik voorbij zijn. Twee weken pas, het is nog niet te laat denk ik dan.... maar jij danst inmiddels al tussen de sterren en heb je geluk alweer hervonden... althans... dat gok ik... zeker weten doe ik het niet, want ik mag je niet meer spreken... Je was mijn grootste liefde.