De pasta met mijn vórige ex-vriendin (van 13 tot 8 jaar geleden relatie gehad) was lekker, de afleiding en haar troost over het overspringen van mijn huidige ex-vriendin naar een andere vent was wrang maar fijn (en gelukkig geheel platonisch, op een iets te dikke zoen bij het afscheid na). Avond na het eten voortgezet met een Amerikaanse politieke documentaire en een hefty discussie over zaken als wikileaks.

Nu is eerste kerstdag afgelopen, is mijn gezelschap naar huis, en ligt mijn liefje / die trut (dubbel!) met een ander in bed. Dat weet ik want ze vond het nodig mij dat even mee te delen van de week. Ik denk dat ze het nog goed bedoelde ook, ze wilde haar beslissing uitleggen. Maar volgens mij is het simpel: voor haar is hij is nu belangrijker dan ik. Daar heb ik geen technische uitleg voor nodig. Ik wil gráág weten of het haar goed gaat en ook of ze happy is met haar nieuwe vriendje, maar ik zit nou net nog even *niet* te wachten op vooraf al de wetenschap hebben op welke uren ik me precies extra benadeeld moet voelen. Nu kan ik niet slapen... Als het over andermans situatie gaat kan ik er nuchter en objectief naar kijken, in mijn eigen hoofd loopt 't gewoon nog niet helemaal lekker. Ik wíl alleen verder kunnen, en ik kan het ook best, maar 't gaat niet vanzelf. Al met al lukt het me gelukkig redelijk om alle goede adviezen op te volgen (ook mijn eigen adviezen! ), en daar heb ik tot nu toe telkens geen spijt van gekregen dus dat is wel goed voor het zelfvertrouwen... En af en toe even huilen en van je afschrijven is wel een groot genot.

Ik realiseer me terdege dat ik het nog makkelijk heb vergeleken met mensen wier hele gezin in duigen valt... Ik heb veel meer medelijden met zulke situaties dan met mezelf! Maar dat maakt niet dat ik me zelf minder verdrietig voel...