Beste ldvd-ers,

Even een blog over mijn huidige gevoel.
Ik merk aan mijzelf dat ik kleine stapjes vooruit maak in mijn verwerkingsproces. (het is nu ruim 2 maanden over) Ik voel me niet meer (de hele dag) super rot, of depressief en ik merk ook dat ik weer begin te genieten van de kleine dingen in het leven, de sociale contacten en ik kan ook weer een nagenoeg "normale" werkdag maken..

Wel merk ik dat ik nog altijd door de verschillende fases van verwerking wordt geslingerd. Soms ben ik boos en gefrustreerd (richting mijn ex, en heel soms naar mezelf), soms nog verdrietig (al is het niet meer intens) en soms heel teruggetrokken waarbij ik merk dat ik over "dingen" (die ze doet (nu) of gezegd heeft (verleden)) aan het malen ben.

Ik hanteer op dit moment voor mijzelf, uit zelfbescherming de alom bekende No-Contact rule en ik heb deze nu al 4 weken (op een klein whatsapp bericht na als antwoord op een bericht van haar) niet verbroken. Wel heb ik haar nog op het bekende Facebook en ik betrap mezelf er ook wel op dat ik hier naar kijk (en soms aan stoor, conclusies trek uit berichtjes, foto's, whatever). Mijn insteek is dat ik dit uiteindelijk ook wel laat. Zelf denk ik dat ik de situatie ook wel heb geaccepteerd.

Wat me aan mijzelf stoort is het volgende. Ik heb het gevoel alsof ik de No-Contact rule inzet om haar het gevoel te geven dat ik er ook vrede mee heb en ook echt WEG ben uit haar leven. Dat ik iedere week een turfje zet, mezelf complimenteer met het feit dat ik geen contact met haar heb gezocht, in de hoop dat zij nu, na nog een week geen contact van mijn kant zelf eens komt met een berichtje. Is dit bij jullie herkenbaar? (het onderbuik gevoel dat het haar geen *** doet daarentegen is zeer vervelend)

Afin, ik heb weer even mijn hart gelucht.