Zojuist een heel vriendelijk, leuk en gezellig telefoongesprek met mijn ex gevoerd. Het is nu 2 weken uit. In deze 2 weken hebben we 2x contact gehad.
Gesproken over hoe de week is gegaan. Lekker globaal. Alsof we al jaren vrienden zijn (4 jaar een relatie).

Ik merk aan mijzelf dat ik deze relatie een kans wil geven, het niet zo maar neer wil gooien. Gedurende het telefoongesprek meerdere malen subtiel aan haar gevraagd hoe zij deze "situatie" ervaart. Hoe ze het nu "vindt", of ze het er moeilijk mee heeft en of ze me mist. Ook aangegeven haar te missen en het er erg moeilijk mee te hebben.

Ze geeft aan het ook lastig te vinden, me zeker te missen en ook zeker nog gevoel te hebben maar dat ze het nu wel een bepaalde rust heeft. Ze geeft aan dat ze het nu "beter vindt zo" het is immer pas 2 weken uit. Ze geeft aan niet in een "aan/uit" situatie terecht te willen komen. Het is 2 weken uit en het is te vroeg om nu conclusies te trekken. Dat het tijd nodig heeft. Vooral nu ze is begonnen aan een nieuwe studie.

Voor mijn gevoel is ze al best ver in het verwerkingsproces. Heeft ze vrede met deze beslissing ondanks dat het zeker lastig is. Ze geeft immers aan dat ze het gevoel heeft dat dit de juiste keuze is.

We hebben aan de telefoon de afspraak gemaakt om volgende week samen te komen. Gewoon gezellig. Dat we het contact niet naar 0 zetten maar elkaar dan dus weer zien. Een filmpje gaan kijken en er een gezellige avond van maken.

een kant van mijn gevoel heeft er erg veel zin in, de andere kant ziet er huizenhoog tegenop. Dit gaat namelijk het moment worden (zegt mijn gevoel) dat ze aan gaat geven dat dit echt de juiste beslissing is. Alles in haar toon en woorden geeft dit namelijk aan. Eigenlijk heb ik nu dus het gevoel dat ik moet gaan beginnen met verwerken. Me er bij neer moet gaan leggen.

Ik vind het erg lastig om te horen dat ze een bepaalde rust heeft gevonden. Was ik dan een druk in haar leven? eerder een last dan een aanwinst?

Ik vindt het erg knap van haar dat ze op deze manier omgaat met de situatie. Heel erg netjes, beschaafd en met alle respect voor mij. In mijn ogen spreekt ze haar ware gevoel uit, al dan niet genuanceerd. Een gevoel dat ik natuurlijk liever niet horen wil. Op de een of andere manier geeft dit me ook een bepaalde rust, weet ik voor 99% zeker waar ik aan toe ben. Ik ga er niet van uit dat wij volgende week in elkaars armen vallen en uitspreken er voor de volle 100% voor te willen gaan. Al hoop ik dit natuurlijk wel.

Ondanks dat deze hele nette en beschaafde manier van uit elkaar gaan rust geeft doet het enorm veel pijn. Ik realiseer me des te meer dat ik mijn meisje kwijt ben. De vrouw waar ik graag een hele mooie toekomst mee had opgebouwd. Diep van binnen heb ik het gevoel dat wij elkaar over een paar jaar weer tegen komen en super verliefd worden. Maar ik moet dit gaan laten varen. Mijn leven kleur geven met de dingen die ik graag doe, al was dit voor een groot deel dingen samen doen met mijn meisje. Mijn gevoel zegt dat ik hier weken, zo niet maanden last van ga hebben.

Ik weet ook niet zo goed hoe ik met onze afspraak volgende week om moet gaan. Ik wil voorstellen om op regelmatige basis contact te onderhouden en wellicht als vrienden door te gaan. Maar dit wil ik helemaal niet. Ik wil vechten voor datgeen ik lief heb.