Hoi allemaal, sinds 2 wken is mn man weg en woont nu (tijdelijk) bij zn ouders.... iets wat ik niet zag aankomen.

De spanningen die ik voel nu mn man weg is.... niet te behappen soms.
Ik lig in mn bed te woelen en kan de slaap soms maar niet krijgen. Kan ontspannings oefeningen doen totdat ik er bijneer val..... in bed, uit bed. Wat eten, weer in bed. Gek makend soms.
Had vanochtend een afspraak staan bij iemand dus me toch uit bed gehezen vandaag. daarna thuis 1.5 uur op bed gegaan. maar slapen lukte niet echt. Nog steeds gespannen.
Vanavond hadden we en supriseparty voor mn zusje. Daar wilde en moest ik heen!! (van mezelf...)
Koste veel energie en voelde me soms knap k*t en super gespannen. De gesprekken gingen daar over mannen.. zucht. hun eigen man/vriend, zwangere meiden erbij.... alles wat maar op mn emoties kon drukken was er. Moeilijk hoor. We waren met 11 meiden dus ja..... kippenhok!!! Ze kennen mij ook niet echt dus ik kan ze het niet kwalijk nemen. Dan wordt je weer flink geconfronteerd met wat je mist.... je mannetje.... kinderen.... en intimiteit.
Op de terugweg in de auto kwamen de tranen weer naar beneden rollen..... voel me zo eenzaam en alleen..... (
Mis hem om me heen, de lege plek in bed gaapt me aan en ik sta alweer te huilen met een foto van ons die nog op de slaapkamer blijkt te staan...
En op dit moment voel ik ook boosheid op komen... Waarom... waarom kunnen anderen voorals gemakkelijk een gezinnetje stichten EN gelukkig getrouwd zijn.....
Ik ben het even zat. Het liefst haalde ik even de batterijen uit me zelf... als het kon.....

Liefs mij