Wowww ik lees net je super eerlijke blog en wat zul jij het zwaar hebben. Ik snap jouw vriendin ook heel goed want natuurlijk wil ze je niet kwijt, die vrouw is geamputeerd nu. Wat je schrijft is dat er geen andere vrouw in het spel is dat geloof ik zeer zeker want anders zou je deze blog niet eens aanmaken. Het is alleen zo ontzettend jammer dat na een mooie relatie van 21 jaar daar een eind aan gaat komen.
Mijn vraag is, hebben jullie echt geprobeerd om hier iets aan te doen? Zou relatie therapie misschien nog kunnen helpen? Hebben jullie wel vaak genoeg gesproken met elkaar wat er jullie eventueel dwars zit? Want praten met elkaar is echt heel belangrijk hoor. Maar ja misschien hebben jullie dat ook wel allemaal al gedaan. Het is een hele grote stap wat je gezet hebt en ik zal de laatste zijn die jou veroordeelt want daar gaat een hele lang periode aan vooraf voordat je zo'n keuze maakt. Ik wens jou en ook je lieve vriendin ontzettend veel sterkte met dit alles want jullie gaan nog een hele zware tijd tegemoet.

Liefs
Vlinder

heel veel geluk met alles wat de toekomst je gaat brengen,
je doet het erg goed door open en eerlijk naar je vrouw te zijn
snap waar je door heen gaat, ik was de andere partij toen mijn vrouw wegging, daarom wil ik mij even verplaatsen in je vrouw en aan jou vragen of jij denkt dat zij het ook zo eerlijk ervaart ? daar ligt nl de basis voor een gezamenlijke toekomst als partner of slechts als vrienden of als in een voor altijd verstoorde relatie !

een ding heb ik echter wel op te merken en dat is dat je niet alles hebt geprobeerd om de zaken te keren, je hebt je vrouw geen eerlijke kans gegeven...dat is althans mijn mening. ik zal proberen je te laten zien waarom ik dat denk :
je zat in een circel...de circel waar je in terecht komt als je niet meer met elkaar kunt praten...dat is logisch dat je dan een neergaande spiraal krijgt..jij bent nl bezig in je hoofd met wat er speelt, je zit in een ontkenningsfase waar elke identiteitscrisis mee begint...je deelt het niet, want het zijn twijfels, je verzet je er tegen dus niet belangrijk genoeg te delen volgens je hoofd.........maar je hart wil heel iets anders ! je hart schreeuwt het uit...die zegt ik mis wat, ik ben niet gelukkig, ik wil verder, ik ...... maar zei weet dat niet...dus zij denkt...wat is er toch aan de hand..komt er niet achter, gaat er steeds meer bij halen wat er niet is....dat maakt onzeker...dat maakt negatief....en dat geldt voor jou ook...daarom dat vluchten, de angst....het elkaar willen sparen, maar daardoor het juist erger maken

volgens mij kun je na het openbaren , na het elkaar de waarheid vertellen waar een ieder mee zit...pas beginnen met het kunnen herstellen van wat er is gebeurd, nu pas omdat je nu pas op een rij hebt gezet wat je mist, nu pas weet waar je mee zit en zij nu pas de kans heeft gekregen van je om te weten wat er in je omgaat !

als je je vrouw kunt vertellen dat je nu pas eerlijk bent geweest naar haar toe, dat alles wat zij gedaan heeft om dingen te redden gedoemd was te mislukken en dat je nu pas in staat bent geweest om het haar te vertellen waar je al veel langer mee zit...dus nu pas is er geen geheim meer, dus nu pas kun je weer elkaars vrienden zijn, elkaars maatje, kun je weer met elkaar gaan praten, en gaan werken aan een toekomst als je dat wilt...in ieder geval begrip krijgen voor elkaar , of je nu bij elkaar blijft of niet...

nu pas kun je weer vanuit je gevoel gaan praten, eindelijk bevrijd van je geheim

en geloof mij maar...die aantrekkelijkheid die komt dan vanzelf weer, net als die passie die je ongetwijfeld mist....het vrienden blijven na zo'n periode , het besef dat er niet alles gedaan is...het zal voor je vriendin heel moeilijk blijken te worden, zij ontkent nu ook, alleen jij staat 8-0 voor ! zij gaat door een achtbaan van emoties heen, en gaat straks aan alles twijfelen...

wens je ongelooflijk veel kracht, wijsheid, geluk, liefde toe ! en hoop dat je nog eens de tijd wilt nemen om bovenstaande met je vriendin te bespreken. op een andere manier dan tot nu toe gedaan. het niet in verwijten vallen, het niet als verwijten opnemen, maar daadwerkelijk praten vanuit je gevoel, eerlijk over de gevoelens naar elkaar...ook eerlijk over de gevoelens die er zijn geweest...

heel veel mensen zitten met hetzelfde...heel veel mensen lossen het op door weg te gaan...heel veel mensen proberen het ook nog...het is geen verloren tijd...je wordt er ongelooflijk veel sterker van als je dat afspreekt, je weet 100 % dat je alles hebt gedaan en je vrouw ook en dat je een eerlijke kans aan haar hebt gegeven, neem een periode van een jaar....in eerlijkheid !

groetjes
bjm

Egoïstisch vind ik het absoluut niet. Moedig, is vooral wat ik denk. Het mag wellicht op egoïsme lijken, omdat jij voor je eigen geluk & nieuwe toekomst kiest—en je vrouw daardoor automatisch dwingt in jouw beslissing mee te gaan. Maar tegelijkertijd maak je met deze zware keuze, ook voor haar weer ruimte voor groei & ontwikkeling. Een mogelijkheid om jullie individuele leven weer vitaal en kleurrijk te maken, in plaats van bij elkaar ingeslapen en voorspelbaar.

Verandering = groei. En groei is vruchtbaar.

Ik begrijp je schuldgevoelens. Maar, en ik geloof dat je dit ook beseft, je doet jezelf en elkaar tekort als je aan een huwelijk blijft vasthouden dat op grote kernpunten is uitgeblust. Soms is de vlam werkelijk en volledig uitgebrand. Pijnlijk, maar het gebeurt. Het is menselijk. Mensen bewegen. En soms bewegen ze teveel uit elkaar, in plaats van naar elkaar toe. That's life, let's deal with it.

Ik ben er geen voorstander van om koste wat het kost tot in het oneindige te ‘blijven proberen bij elkaar te blijven’. Daar ga je aan kapot. Ergens werd er geschreven “heel veel mensen lossen het op door weg te gaan”. Maar ik denk dan, er zijn ook heel veel mensen die vast blijven zitten in een relatie uit angst voor eenzaamheid & het onbekende of omdat zij liever kiezen voor de comfort & zekerheid waar ze in de loop der tijd aan gewend zijn geraakt.

Het getuigt voor mij in ieder geval van moed en wilskracht dat je deze stap, na 21 jaar, hebt durven nemen.

Sterkte!

Ik vind het een moedig besluit wat je neemt. En deel ook helemaal Chelle's reactie. Uit eigen ervaring!!
Ook ik heb uiteindelijk enkele jaren geleden besloten een langdurige relatie beëindigen. Het was gewoon op. Ik heb nog jaren geprobeerd een positieve kanteling er aan proberen te geven. Zoekend naar kruimels, restjes in mijzelf om er niet mee te hoeven stoppen. Daarin zeer veel geprobeerd, open gesprekken, meer tijd samen, proberen elkaars interesses delen. Alles in de hoop "to spice up the relationship". Maar twijfel is altijd het begin van het einde. Het gevolg was dat mijn ex op haar tenen ging lopen om te kunnen voldoen aan iets wat zij mij niet meer kon bieden, en er zelf doodongelukkig van werd. Ik van mijn kant probeerde iets in mijzelf te forceren wat er niet meer was. Het gevolg daarvan was spanning en nog meer verwijdering. Wat weer zijn uitwerking heeft op een kind.

En ik ken de uitspraken van: je gooit toch geen 18 jaar weg. Nee, die heb ik ook niet weggegooid. We hebben een prachtig kind samen, mooie jaren samen gedeeld. En die gooi je nooit weg. Uiteraard is het uit elkaar gaan in het begin met veel pijn en ook wel ruzies gepaard gegaan. Uiteindelijk zij wij er, ook in het belang van ons kind, in geslaagd met behulp van begeleiding die verschillen aan de kant te zetten. Dat is een tijd van alsnog investeren in elkaar, maar wel om een andere vorm van relatie met elkaar te krijgen.

Het was voor mij een beslissing die ook mij zeer veel pijn heeft gedaan (hmmm, ik realiseer mij dat ik sindsdien hier lid ben). En het was een sprong in het diepe, want je weet niet beter dan samen zijn. Ondanks dat ik sindsdien nog niet echt helemaal relationeel gelukkig ben geweest, zou ik nooit op dat besluit terug komen. Ervaringen, belevingen die ik de afgelopen jaren heb meegemaakt, had ik dan niet opgedaan.
De persoonlijke groei en ontwikkeling die ik doormaak de laatste jaren, had ik ook niet opgedaan. Alleen kunnen leven en leren loslaten (mijn grootste probleem blijkt nu), wat soms moeilijk is, die ervaringen had ik dan ook niet opgedaan. En als ik kijk naar hoe mijn ex opgebloeid is, dan heb ik al helemaal geen spijt van mijn besluit. Het is mooi om te zien hoe gelukkig zij is in haar nieuwe relatie. Als ex-partner en vriend kan ik ervan genieten dat zij onontdekte talenten en kwaliteiten heeft weten te ontwikkelen de afgelopen jaren. Dingen die zij misschien nooit had kunnen ontdekken als wij bij elkaar gebleven waren. En ons kind heeft geleerd dat ouders niet verbitterd en als vijanden tegenover elkaar hoeven te staan na een scheiding/breakup. Maar ook als de beste vrienden nog met elkaar om kunnen blijven gaan, en samen lachend hun kind's studentenflatje staan te schilderen.

Van krampachtig vasthouden aan iets wat er niet meer is, gaat geen van tweeën gelukkig worden