Gisteren zou ik een afspraak hebben met mijn ex, sort van closure... daar is het dus niet van gekomen. Hij belde mij vroeg om het af te zeggen, er is iets tussendoor gekomen vanuit zijn werk... prima.
Verder was dat ene contact weer een opening voor mij om heel te dag met hem te mailen... wat er uiteindlijk is uitgekomen is meer hoop en weinig vooruitzicht. De afspraak is verzet naar 2 februari.... maar uiteraard werd ik vandaag met een nerveus gevoel wakker: 2 weken lang wachten... en dan nog niet weten wat er uit gesprek gaat komen... dit gevoel is erger dan gwn verdriet voelen. Daarom heb ik besloten om deze afspraak af te zeggen. Ik maak nu mijn eigen keuzes. Het is klaar. Ik heb hem geschreven dat ik niet met hem wil afspreken, omdat ik geen hoop of ruimte wil creeeren het is niet goed voor MIJ.

Hij heeft me ook niet teruggemaild. Maar dat is niet nodig, ik ben nu uit die wachtkamer en dat scheelt weer heel veel hoop en teleurstelling.

Ik moet verder, anders ga ik hier aan onder door. Het oude is er al lang niet meer.... ik hou me vast aan een illusie en lijk daar heel weinig voor nodig te hebben... wil niet meer wachten, de wachtkamer is namelijk koud en alleen.
Als het liefde is geweest dan komt het ooit terug, maar dan wil ik controle hebben over wat er gebeurd. Ik heb namelijk nog dromen en wensen en daar schijn ik door mijn verdriet helemaal vergeten te zijn. Nee, loslaten.......in een keer die gifbeker... slok, slok....

Pfffff en nu naar mijn kind... die heeft me nog te hard nodig... mijn geluk komt wel weer.