de eerste 7 uur

afbeelding van doubt

Ik ben weg, verhuisd, bij mijn ouders terug. welgeteld 7uur nu. Ik voel me wel rustig maar ben kapot van verdriet.
Hij heeft me nog vastgenomen, gehuild en gezegd dat hij er niks kan aan doen en dat ik het moet laten rusten nu.
Ergens blijf ik geloven dat hij zal beseffen wat hij kwijt is. maar tegelijkertijd weet ik dat het wss niet zo zal zijn. Voor hem is dit een opluchting denk ik. Eindelijk vrij, eindelijk rust.
Ik kan het nu niet aan van aan de toekomst te denken, wil zelfs niet aan morgen denken.
Eerlijk zie ik het totaal niet meer zitten, mijn leven lijkt te stoppen hier.
Ik zie geen uitweg voor dit immens verdriet. iedereen zegt dat ik het zag aankomen ,dat ik moest voorbereid zijn, dat ik het geweten had. maar dat maakt het niet minder erg voor mij.
Mijn grootste angst is dat er iemand anders komt, die mijn plaats inneemt. Daar moet ik misschien nog niet aan denken, maar het speelt elke minuut door mijn hoofd.
Als dit is wat liefde is, dan hoef ik het niet meer.... Ik probeer nu stap voor stap verder te komen maar ik weet nu al dat ik alleen maar achteruit zal gaan. Alles maakt me bang, alles lijkt zo groot en onoverkomelijk. Gaat dit ooit over....

afbeelding van kicky22

moeilijk

Hey Doubt,

Ik heb hetzelfde gevoel als jou......
Het is heel moeilijk om iemand los te laten van wie je nog zoveel houdt.
Je weet dat het moet, maar je wilt het helemaal niet.
Mijn relatie is nu ongeveer 2 maanden uit, en ik zit nog wel in de put.
Ik heb goede dagen maar ook veel slechte dagen....
Elke morgen sta ik met een rotgevoel op en ik ga met zo'n gevoel naar bed, het is een hel!
Ik heb het helemaal niet zien aankomen, we zouden samen een huisje gaan huren en hadden alles al uitgezocht en nu is alles anders!
Nu moet ik alleen verder, en ik weet wel dat er een tijd aankomt dat het beter zal gaan maar ik merk wel dat daar heel veel tijd overheen gaat!
Ik weet ook nog steeds niet of het goed is om contact te onderhouden, of om het gewoon echt los te laten!
We zijn 3,5 jaar bij elkaar geweest en dat zet ik niet zomaar aan de kant...
Het is allemaal heel lastig, een collega van mij had als tip om een boekje te kopen en daar 's avonds in op de schrijven wat allemaal positief was die dag, wat je leuk vond, waar je van genoot, wat je blij maakt.
Zo leer je weer om van de kleine dingen te genieten, en zul je zien dat het lijstje steeds langer wordt naarmate de tijd verstrekt.
Misschien ook een handige tip voor jou!