Hey iedereen!

In mijn vorige blog konden jullie lezen dat ik na 71 dagen NC het nog eens geprobeerd heb mijn ex te contacteren, met succes zo bleek.. Ik was hem tegengekomen op het dorpsfeest en ook nog eens onverwachts tijdens een avondje uitgaan met een paar van m'n vriendinnen..

Had hem gestuurd dat ik het leuk vond hem nog eens terug te zien, ondanks ik niets tegen hem gezegd had. Hij vroeg waarom ik dan niets heb gezegd. Ik antwoordde dat ik hem vroeger genoeg had gecontacteerd maar dat hij nooit terugstuurde en dat het niet altijd van mij moest komen, ook dat hem bij die groep zien me niet goed beviel maar dat ik niet kon beslissen bij wie hij zijn tijd doorbracht, en ook dat het al zo lang geleden was dat ik hem nog eens gezien had, wie weet was hij er zelf nog niet klaar voor om mij te begroeten.. Bij deze had ik dus voorzichtig even gepolst hoe hij zich erbij voelde.. Niet goed dus.. Hij zei: Ik heb idd niets teruggestuurd in die tijd en niets gezegd als ik jou zag, want ik ben nog altijd lastig. Alles had tijdens onze relatie gezegd moeten zijn (vind ik nu ook), en ik wist dat de kans er inzat dat jij ook op die driedaagse ging zijn, maar dat kon me niets schelen, ik moet door met mijn leven, gedaan..

Dit was dus duidelijk.. Hij wil door met zijn leven. Nu alle hoop die ik had op een misschien mogelijke vriendschap moet ik nu ook opbergen. Mijn echte rouw kan nu dus beginnen. Ook al heb ik al afscheid kunnen nemen van onze relatie samen, ik had nooit mijn beste vriend willen verliezen. En daarvan moet ik nu ook afscheid nemen, van mijn beste vriend. Het is een enorm groot deel van mezelf dat ik nu kwijt ben, en van mezelf al weet dat het amper gaat gevuld raken en het is dus iets waar ik moet leren leven.. Maar waarom voelt het dan alsof ons verhaal nog niet gedaan is? Niet het verhaal van ONS in relatie-vorm maar in ONS van vriendschapsband. Ik heb al vele vrienden, ook zeer goede vrienden, zien komen en ook gaan, door gewoon uit elkaar te groeien of door ruzie, maar nog nooit had ik het gevoel: Dat verhaal is nog niet gedaan.. Bij elke persoon had ik een gevoel van: Het verhaal is gedaan, punt andere lijn.. Nieuwe mensen, nieuwe kennissen, nieuwe vrienden, nieuwe herinneringen, enz.. Maar ik heb dat bij hem nog niet.

Ik kan eerlijk zeggen, dit is de verschrikkelijkste rouw die ik ooit heb meegemaakt na het verliezen van mijn zus, nu al zo'n 13 jaar geleden.. Ik heb mijn 4 grootouders verloren, waarvan de laatste waar ik elke zondag op bezoek ging, van de ene dag dat alles nog in orde was om te horen dat hij de volgende dag dood is.. Ik heb daarvan afgezien, maar ik was weer snel op de been.. Maar dit.. Nee, dit is echt even erg als het verliezen van mijn zus. Zo belangrijk is hij voor me..

Ik ben nu verschrikkelijk hard aan mezelf aan het werken, ben me echt uit een depressie van 4 jaar aan het sleuren.. De breuk met mijn ex heeft me doen inzien dat het zo niet verder met me kon.. Ik moest veranderen, maar ik wou hem niet achterlaten, en toch heb ik het moeten doen.. Ik kan eerlijk zeggen dat na onze breuk ik zo in positieve lijn omhoog ben gegaan, maar dat had langst een kant niets met hem te maken, maar langst een kant had het ook alles met hem te maken. Hij ziet het zo niet, maar die groep waarbij hij zat haalde me zodanig naar omlaag terwijl ik weer na 4 jaar depressie het licht zag.. Hij was het touw dat me met hen verbond en ik heb hem moeten doorknippen.. Hij wil natuurlijk die uitleg niet horen, in zijn ogen heeft hij waarschijnlijk niets misdaan.. Maar zoals ik al zei: ik ben nu verschrikkelijk hard aan mezelf aan het werken en het gaat echt een hele goeie richting uit.. Binnen zo'n 2-3 weken mag ik eindelijk gaan werken na in juni te zijn afgestudeerd, dus ik kijk er echt wel naar uit Maar de laatste tijd droom ik dat ik mijn ex op een dag weer ga tegen komen op het moment dat ik bijna aan de top ben, waar je echt kan zien dat ik veranderd ben.. Dat ik echt uit die put ben geklommen en dat ik echt in stijgende lijn vooruit ga en voor mijn dromen ga.. Ik straal echt.. En ik droom elke keer dat hij me gaat tegenkomen.. En dan babbelen we, en we beslissen om nog eens vriendschap te sluiten, maar dat we, ongeacht ons verleden, helemaal opnieuw beginnen en elkaar opnieuw leren kennen.. Dus geen oude koeien uit de gracht halen, maar echt de personen die we dan zijn leren kennen, niet de persoon die we nu zijn..

Ik hoop echt dat die droom uitkomt.. Ik heb mezelf op de eerste plaats gezet, iets wat ik nog nooit heb gedaan, en ik wil echt voor mijn dromen gaan.. Ik wil echt terug gezond worden en echt het leven leiden dat ik wil hebben.. En op een dag wil ik hem terug in mijn leven.. Hoe raar dat ook klinkt.. Zelfs al blijven we dan gewoon vrienden, ik wil hem gewoon terug in mijn leven.. Ik kan het gewoon niet uitleggen hoe ik me voel bij hem.. Hij is echt een deel van mij.. Een vriendin die ik al ken vanuit het kleuterklasje (we waren mss 4 als we elkaar leerden kennen), zij is voor zo'n 12 jaar mijn beste vriendin geweest, maar door studies elk onze eigen richting uitgegaan.. Zij heeft met mijn ex zo'n 4 jaar in de klas gezeten, ik zat toen ook bij hen op school maar niet in dezelfde klas.. Ik kan met haar ook nog altijd heel goed babbelen en ze zegt het zelf: Jullie hadden iets dat je amper nog tegenkomt, zelfs als jullie enkel vrienden waren hadden jullie al een band met elkaar.. Ze kan het zelfs nog altijd vandaag de dag niet geloven dat we uit elkaar zijn.. Ook zij aanvaard het niet dat we uit elkaar zijn en dat we geen toekomst meer hebben, en ik ken haar al zo'n 17 jaar.. Als zij dat zelfs al kan zeggen.. Dan moet er toch enige waarheid achter zitten??

Maar eerst ga ik aan mezelf werken!! Deze breuk een plaats proberen te geven en als ik hem op een dag terug tegen kom, niet beginnen van waar het is geëindigd, maar echt vanaf 0 beginnen..

Groetjes!!