Hem zien doet pijn, evenveel pijn als ik dacht dat het ging doen...
Gisteren stond hij daar, ik had alle kracht in mezelf naar boven gehaald om hem niet toe te laten in mijn nieuwe leven binnen te dringen.
Zelfs toen hij x aantal keren na mekaar belde had ik de kracht om hem gewoon weg te duwen...
Maar gisteren stond hij daar....
De kracht om hem dan terug te sturen ontbrak ik nog. De persoon waar ik al die jaren voor gevochten heb stond daar en ik wou niets liever dan hem vast te nemen en te vragen of hij nu voor eeuwig bij me wou blijven.
We hebben gepraat, hij heeft spijt van wat er al die jaren gebeurd is, wat hij gedaan heeft. Ik heb me sterk getoond maar vanbinnen was ik een wrak.
Hij gaf niet de indruk me terug te willen, wou me denk ik gewoon laten zien dat hij spijt heeft van al die jaren dat hij me respectloos behandeld heeft. Het voelde goed hem te voelen. Het voelde goed hem te ruiken en aan te raken, al was het maar voor even... Zij mag dat nu wel, zij mag hem aanraken zoveel en zolang ze wilt ,hem ruiken zoveel en zolang ze wilt.. terwijl ze nooit voor zijn liefde gevochten heeft, terwijl ze nog niet eens verdiend dat hij haar nog maar liefheeft.
Heb gezegd dat ik ook wel iemand had leren kennen maar dat ik wel ging zien hoe dat liep. Dat was niet waar, maar ik wou hem kwetsen, wou hem raken, zoals hij me geraakt heeft. Ik had al spijt dat ik dit gezegd had de minuut erna, misschien drijft dit hem nog verder van me af...
Domme ik, stomme ik, belachelijke ik..
Ik ben die machtsspelletjes zo beu, ik wil gewoon schreeuwen, roepen dat ik van hem houdt en dat ik nog niet eens KAN denken aan iemand anders.
Hij is al wenend weg gegaan. Wat wou ik zo graag dat ie bleef, maar dat heb ik niet laten merken. Wat wil ik zo graag dat hij weer van mij is en niet van een ander... wat zie ik hem nog graag...