Hoi Chicka,

Rustig maar… je bent volledig over je toeren en denkt jezelf gek op ’t moment.
Het is uiteraard logisch dat je wereld ondersteboven is, doordat alles anders is door de breuk.
Je toekomstbeeld is niet meer zo zeker, je vastigheid valt weg… dat geeft je misschien het idee dat je helemaal totaal geen houvast meer hebt en niets in het leven zeker is… dat is echter te zwart/wit gedacht. Je leven zal vast anders zijn zonder hem, maar richt je voor het moment even op dingen die hetzelfde zijn gebleven…met name een terugkerend dagritme is goed voor je, zodat je niet teveel blijft tobben. Richt je op werk of studie, je hobby’s, familie, vrienden. Je kan best aangeven bij mensen die dichtbij je staan, dat het even niet zo goed met je gaat…niets geks aan, heeft iedereen wel eens last van hoor. Als je er erg moeite mee hebt om terug te vallen op bekende, dan kan je misschien wat gesprekken aanvragen via het professionele circuit.

De periode voor verdriet is voor iedereen anders, omdat iedereen dingen op een andere manier verwerkt….daarom is er geen ‘tijd’ aan te koppelen wat ‘standaard’ zou zijn voor het verwerkingsproces. Er komt namelijk veel meer bij kijken dan het verlies van je partner…je leven veranderd en het doel wat je voor ogen had lijkt ineens weg te zijn.

Wat ik begrijp uit je eerdere blogs, is meneer met de noorderzon vertrokken op het moment dat jullie op het punt stonden om samen te wonen. Nu weet ik niet wat de voorgeschiedenis is, maar ik kan me voorstellen dat hij daarbij beseft wat jouw intenties daarmee zijn en welke verantwoordelijkheden daarbij komen kijken. Als hij dat niet kan ‘handelen’ is het maar goed dat het zo gelopen is…
Hoewel ik me voor kan stellen dat je je afvraagt waarom hij het bij voorbaat al geen kans gegund heeft.

Ik kan me als vrouw van rond de 30 ook je dilemma’s begrijpen omtrent je biologische klok (Niet eerlijk trouwens, dat mannen dat issue nooit zullen hebben door de evolutionaire bepaling....grrr )
Je kan daarbij jezelf allerlei scenario’s voor de geest halen en oplossingen willen vinden, maar dat zal je helaas geen goed doen. Uiteindelijk weet je zelf in welke elementaire behoeften moet worden voorzien, voordat er sprake zou zijn van ‘het stichten van een gezin’. Als je daaraan voorbij gaat, denk ik dat het gelijk staat aan fietsen zonder stuur...

Hoe cliché het ook klinkt, je zult het moeten leren loslaten… want immers overal waar een te sterke focus op is, wordt te zeer ‘beklemd’ (wat inhoudt dat je de beweging in het proces remt/stilzet)…
Denk maar hoe vaak het gebeurd: Als een vrouw geen moment voorbij laat om tegen de man te zeggen ‘ik wil trouwen en ik wil het nu’…dan weet de man niet hoe gauw die weg moet rennen. Iemand die wanhopig graag een partner wilt, zal niet gauw een partner treffen gezien de uitstraling van de ‘wanhoop’ in woord en daad. Datzelfde geldt ook voor een kinderwens…. Niet omdat een ander geen kinderwens heeft, maar omdat de ander meer wensen heeft dan alleen een kinderwens…

Hoe moeilijk het op dit moment ook is, probeer niet alles op 1 berg te gooien. Maar probeer telkens een stukje van je pijn/verdriet,/emoties te ontleden en te begrijpen.

Veel sterkte meid!

Lieve Chika
Ikzelf loop ook gauw tegen de 30 aan, mijn relatie heeft al heel vaak downs en enkele breuken gehad, m.a.w. nu aan kinderen beginnen zit er niet meteen in... Vind ik dat moeilijk? Ontzettend! Mijn klok is een tikkende tijdbom, die tikt al van toen ik 18 was, ik wil dolgraag kinderen en het liefste wil ik er 4. Ik ga er soms kapot van! Maar dan bedenk ik eveneens dat ik liever nog een paar jaar wacht, tot ik meer zekerheid heb, tot ik een man heb op wie ik echt kan rekenen en waarvan ik denk 'met jou wil ik de rest van mijn leven doorbrengen' (100% zeker ben je natuurlijk nooit, maar het gevoel moet toch al kloppen). Dat zou ik veel liever hebben dan er nu aan te beginnen, in een onstabiele relatie, want wie weet ga ik dan binnen de kortste keren uit elkaar en dat wil ik niet voor mijn kinderen. (Ik bedoel daarmee niet dat ik tegen scheiden ben, al het niet meer gaat, gaat het niet meer). maar als je al op voorhand weet dat het niet zal werken... begin er dan niet aan. Wacht liever nog een tijdje op de ware! Jouw geluk komt echt nog wel, probeer het te accepteren en move on, probeer het anders te bekijken. Je hebt nu nog tijd om te doen wat JIJ wil, zonder met iemand rekening te moeten houden. Verken de wereld, leef! Zit niet te wachten, wees niet verkrampt, jouw kinderen zullen er komen en dan heb je nog je hele leven om van ze te houden! Liefs en n dikke knuffel! You're not alone!