Tja, en nu heb ik het van de andere kant moeten meemaken.
Beste vriend, met wie ik al een tijdje richting relatie ging, heb ik moeten vertellen dat het qua relatie niet verder zou gaan.
Wat is dat afschuwelijk..
Ik twijfelde al een tijdje maar dacht ook: Deze man is zo lief voor mij en mijn kindje, hij ziet er goed uit, hij is sociaal..
Maar ik miste ook teveel. Een echte gesprekspartner, overeenkomst in humor, een bepaalde passie, fysieke chemie.
Ik heb geprobeerd het weg te drukken omdat hij zo lief en zo goed is en omdat ik dacht: Ik val steeds op de verkeerde man, misschien is het niet erg dat ik die dingen niet voel.
Maar ik kreeg meer en meer behoefte aan tijd voor mezelf, kreeg het benauwd als hij tijd met me wilde doorbrengen, kon zijn aanraking niet meer verdragen.
En hij ging steeds meer trekken omdat hij voelde dat ik afstand nam. En gister viste hij op whatsapp en heb ik via whatsapp hem moeten vertellen dat ik het niet zag zitten. Hoe laf en slap.. Nu zat hij bij zijn ouders en kon hij ook niet praten en hij vroeg zelf door, maar alsnog.. Gelukkig hebben we later wel gebeld en heb ik het hem kunnen uitleggen.
Natuurlijk deed hij wat we vaak allemaal doen: de schuld bij hemzelf leggen.
Maar kan hij er iets aan doen dat hij is zoals hij is?? Nee!
En ik kan er niks aan doen dat ik die gevoelens niet voel.
Maar ik heb er slecht van geslapen en ik vind het vreselijk dat ik hem verdriet heb gedaan.
De andere kant maak ik nu mee en ik begrijp nu hoe moeilijk dit ook voor mijn ex is geweest. Dat je heel veel om iemand geeft maar er geen toekomst in ziet.
Hopelijk komt hij er snel overheen, vindt hij iemand die dat gevoel wel bij hem heeft. En wie weet krijg ik spijt als haren op mijn hoofd of misschien kom ik dan nu na mijn lange zoektocht wel iemand tegen die beter bij me past.
De tijd zal het uitwijzen, maar moeilijk is het wel...