November
Vanaf het moment dat hij hoop in mijn hart had geblazen, om het vervolgens keihard in te trappen, ging ik de afgrond in.
Die vervelende nieuwe baan bij een advocatenkantoor was ook al heel slecht voor mijn zelfvertrouwen, er was vrij weinig van mij over.

Ik was zo verdrietig en ellendig, ik had zo veel onbegrip voor de hele situatie. Ik stuurde hem hele gefrustreerde teksten, waar ik heel droge en korte "antwoorden" op kreeg. Het waren niet eens echte antwoorden op mijn vragen die ik had.
Hij beloofde me later die avond antwoord te geven, want hij was even een biertje drinken met zijn vrienden. De volgende ochtend werd ik wakker en had ik geen berichtje gehad. Ik weer een boze tekst sturen, en kreeg uiteindelijk terug; dat ik het eigenlijk al verpest had toen ik een jaar geleden(!) een punt er achter zette, na +/-5 weken daten (lees; "hoe het allemaal begon (Deel 1)). Mijn beste vriendin en ik keken elkaar aan, wat is dit nu voor een grap? En met dat antwoord moest ik het doen. Het sloeg werkelijk nergens op. Het deed me zo veel pijn en nog steeds had ik zo veel onbegrip. Waar ik voorheen zo genoot in mijn huis, kwamen opeens de muren op me af, was de stilte oorverdovend en kon ik amper nog de dagen doorkomen.

December
Na die vakantie met zijn vrienden, stuurde hij mij appjes dat hij mij miste, dat hij op Tinder niemand kon vinden die op mij lijkt, en dat hij waarschijnlijk zo gevoelloos had gereageerd door zijn drugs gebruik in het verleden.) Zo raakte we via de app weer aan de praat en hij was heel opgewekt. Hij had het over hoeveel zin hij had in seks nu en dat het veel beter met hem ging. Hij stuurde allemaal lieve plaatjes en maakte grapjes. Hij gaf mij zelfs complimenten. Zo herkende ik hem weer van de eerst 6 maanden. Ik had zo in de put gezeten en die berichten deden mij erg goed, al vond ik het vreemd dat hij zich opeens zo "goed" kon voelen, terwijl het uit is? Terwijl ik me gebroken voelde. Het klopte niet helemaal.

Er ging een lamp stuk in mijn huis, en je raad het al, ik vroeg of hij het wilde komen maken, konden we gelijk samen iets eten en met elkaar praten. Hij kwam naar me toe, maakte mijn lampje, het was heel gezellig, hij was opgewekt en vrolijk. Hij had het er steeds over hoe goed hij zich de laatste tijd voelde, en dat hij geen drugs meer gaat gebruiken etc., om dit gevoel vast te houden. Ik vond het nog steeds merkwaardig dat hij zich zo goed voelde, maar was wel blij voor hem. Hij verleide mij (best gemakkelijk, aangezien mijn zwak voor hem) tot het hebben van seks. Het was weer ouderwets geweldig. Uiteraard kreeg ik weer hoop. Na de seks wilde hij naar huis gaan, waarop ik verdrietig werd. Ik had natuurlijk veel verdriet gehad de afgelopen weken en ik vroeg me af, hoe nu verder? Hij zei doodleuk dat we wel konden blijven afspreken voor seks, want tja, we hebben allebei behoeftes toch? Maar dat hij op dit moment geen relatie wil.
Mijn hart brak in nog meer stukjes. Ik huilde het uit. Hij vond het wel vervelend voor me. Hij legde me een soort van in mijn bed en is toen weg gelopen, en heeft de voordeur achter zich dichtgetrokken, terwijl ik het uithuilde.

De dagen daarna waren nog donkerder, en ik begreep er nog minder van. - Hij zat nu dus wel lekker in zijn vel en heeft wel zin in seks, maar toen we een relatie hadden niet? - Dan ligt het toch gewoon aan mij? - Hij gaat nu zeker iemand anders zoeken om seks mee te hebben, nu hij weer zo opgewonden is? - Hij is gewoon opgelucht dat hij uit de relatie is, daarom voelt hij zich nu zo goed! -Maar waarom bleef hij dan met mij flirten via de app? - Die gedachtes schoten allemaal door mijn hoofd en het maakte me gek. Natuurlijk zou ik nu geen contact meer met hem zoeken, wat denkt hij wel niet! Ik ben geen pop voor de seks!

De feestdagen (en mijn verjaardag op 2e kerstdag) kwamen er aan en ik voelde me kutter en leger dan ooit. Ik raakte zowat geobsedeerd door het "hoe en waarom", en "wat zou hij nu aan het doen zijn" en "waarom is hij steeds online!?"
Mijn beste vriendin maakte zich flink zorgen om mij. Ze zei altijd dat ik de sterkste persoon was die ze kon, en dat ze me nu niet meer terug kende. Ze had ook gelijk, ik was mezelf behoorlijk verloren. Gelukkig was ik door mijn oude werkgever terug gevraagd, dus ik kon het advocatenkantoor gelukkig gedag zeggen. Dat was een fijn lichtpuntje.

De dagen kropen heel pijnlijk en met een zwaar gevoel voorbij. Op sommige dagen kon ik mezelf niet uit bed krijgen en kwam ik zelfs te laat bij mijn nieuwe-oude werkgever. Als klap op de vuurpijl had mijn vriendin hem direct al gezien op Tinder! Pijnlijk... Ik heb er niks van gezegd want ik wilde absoluut geen contact meet met hem. Een dag later had ik een appje gestuurd naar zijn moeder om te vragen hoe het met hem ging, want ik maakte me een beetje zorgen om hem en ik was nieuwsgierig. Hij woonde immers weer thuis, waar hij in een klein kamertje op een matras op de grond slaapt. Ze reageerde niet, maar ik kreeg kort daarop wel een bericht van N. Hij vroeg zich af waarom ik het niet gewoon aan hem vroeg in plaats van zijn moeder. En waarom ik nog geïnteresseerd in hem was. Hij voegde er aan toe er nog wat verwijtende tekst aan toe, en om mezelf te verdedigen ging ik er op in. En voor ik het wist zaten we weer heen en weer te appen. Het duurde niet lang (1 dag) of hij stuurde alweer teksten als; ik wil niets liever dan dat wij samen eruit komen, jou mijn liefde kan geven en ik die van jou kan ontvangen, want ik wil alleen maar jou, jouw liefde, jouw gevoelens, jouw lichaam, jouw geur, en met jou een toekomst opbouwen. (Ik heb de screenshots nog.) Wat stom dat ik daar in trapte. Ik had zo'n zwak voor hem en ik vond het ook fijn om mijn gelijk te krijgen, dat het dus niet aan mij lag allemaal.

In de dagen die daarop volgde kreeg ik hele lappen tekst waarin hij zichzelf onder de loep nam en linkjes van website waar hij op was wezen kijken, op zoek naar een verklaring voor zijn schommelende stemmingen. Het zou aan het weer kunnen liggen, aan de donkere hal op zijn werk, hij kreeg niet genoeg zonlicht, hij had te veel xtc gebruikt, hij had te veel coke gebruikt, hij had een dopamine tekort, hij had een serotine tekort, hij had die anabolen nooit moeten gebruiken, hij had een testosteron te kort en ga zo maar door. Ondertussen ging hij ook elke 2 weken naar een psycholoog en dat hielp hem enorm, zei hij. Hij voelde zich ook steeds beter en beter en had zo veel inzicht in zichzelf gekregen.
Ik was blij voor hem dat hij zich beter voelde. Soms dacht ik wel, zijn het niet gewoon smoesjes? Maar aan de andere kant, de wetenschappelijke artikelen die hij stuurde, konden zijn gedrag van de afgelopen tijd ook wel verklaren. En ik vond het vooral vervelend voor hem dat hij zich zo rot had gevoeld in de afgelopen maanden blijkbaar.

Voor kerstavond en 2e kerstdag hadden we allebei al onze eigen plannen gemaakt, maar hij zou wel op 1e kerstdag voor mij komen koken, en mijn verjaardag met mij vieren. Hoe hij daar aan de eettafel tegen over me zat was heel veelbelovend. Hij hief zijn glas en hij ging er alles aan doen om mij niet meer kwijt te raken deze keer. Hij hield zo veel van me blablabla je kent het nu wel. Ik smolt voor deze charmante kant en lieve woordjes. Later die avond, na de seks was hij echter weer een heel ander persoon en heel stil. Ik werd er wel een beetje onzeker van...

De volgende dag appte ik hem of ik me zorgen moest maken omdat hij weer opeens zo stil was geworden. Zowel in het echt, na de seks als op de app. Ik was natuurlijk super bang dat zijn gevoelens opeens weer weg zouden zijn, dat we misschien beter even een tijdje afstand konden nemen, omdat ik gek werd van de stress anders. Als reactie kreeg ik doodleuk, ja ik merk ook al dat het een beetje stroef verloopt, en dat we verschillen qua verwachtingen. Ik kan het helaas niet helpen dat ik soms na de seks helemaal niks meer voel. Niet alleen voor jou niet maar gewoon niks in het algemeen. Laten we inderdaad even afstand nemen en kijken of dat helpt, of niet. X.

WTF

Pfff om gek van te worden. Keer op keer werd mijn hart ingeslagen. Ik zette er (weer) een punt achter. Die oud en nieuw vierde ik dus zonder hem, met veel woede, onbegrip en verdriet in me. Een uurtje voor 00:00 uur kreeg ik een sms van hem (ik had hem geblokt op de app.) dat hij dankbaar was voor de liefde die ik hem had getoond, dat hij gewoon niet wist hoe om te gaan met zoveel liefde, en dat hij een wijze les heeft geleerd. Gelukkig kon ik het snel van me af zetten en alsnog een beetje een leuk oud en nieuw hebben.

Januari
De volgende dag bleef ik maar denken en denken. Ik kon het gewoon niet plaatsen allemaal, en wat moest ik nou met dat smsje? En ik miste hem natuurlijk verschrikkelijk. Na 2 dagen non stop denken en mezelf boos maken, stuurde ik hem in een boze vlaag een appje. Daar had ik gelijk spijt van, want er stonden hele nare dingen in, dus ik heb het gelijk "voor beiden" gewist. Hij zag die opening als zijn kans om te vragen wat ik stuurde en daar gingen we weer... Het spelletje begon weer, hij haalde zijn manipulatieve trukendoos uit de kast en ik zwichtte weet voor zijn "goede, opgewekte, veelbelovende" kant. Oja, klein detail; hij vroeg of ik het deze keer voor mezelf wilde houden en dus niet zou bespreken met vriendinnen, want dan was ik bang dat zij mijn mening negatief zouden beïnvloeden... Deze keer had hij namelijk nóg meer geleerd van het verleden voelde hij zich nóg beter, waardoor het niet meer zou gebeuren dat zijn gevoel opeens weg is. Please don't judge me, ik weet het nu zelf ook wel...

Ik was deze keer wel een stuk voorzichtiger, ik had me al vaak genoeg gebrand aan deze kerel. Maar hij hield goed vol deze keer, en langer dan ooit. Waarschijnlijk omdat ik zo afhoudend bleef.
Hij wilde steeds vaker en vaker langskomen, maar daar zat ik niet zo op te wachten, en dat zei ik ook. Wel de lusten en niet de lasten van het samenwonen zeker? Een relatie met hem hoefde ik ook niet meer. Dat vond hij opeens jammer maar hij kon het wel begrijpen. Dus ik hield af en had het druk met mijn eigen dingen, vriendinnen en sporten na werk enzo. Het ging eindelijk weer iets beter met me, en dat zag hij ook. Ik had zelfs weer een date met iemand die mij gevraagd had (dat wist hij niet hoor), want ik was immers toch vrijgezel en deed deze keer lekker waar ik zelf zin in had.

April
Dat hielden we zo een tijdje vol. We zagen elkaar ongeveer 2 keer per week en hadden nog wel elke dat watsapp contact. Hij nam daarin heel erg het initiatief. Hij wilde steeds weten wat ik aan het doen was enzo. Met Pasen gingen we zelfs een weekendje samen weg. Dat was een raar weekend, hij was weer helemaal in zichzelf weg getrokken en stil. Zucht. Ik moest bekennen dat ik (nog steeds) gevoelens voor deze jongen had, dus het liet me niet koud. Na het weekendje, toen we op het punt stonden om naar huis te gaan, besloot ik om hier een einde aan te maken, dit onzekere gedoe. Het had zo'n leuk weekend kunnen zijn, maar er staat iets in de weg. OF we moesten er gewoon weer voor gaan, OF allebei ons eigen weg in slaan. Hij begon te huilen en hij twijfelde of hij wel met mij verder moest gaan. Waarop ik natuurlijk ook heel hard begon te huilen. Maar ik zei; prima, dan breng ik je naar huis en dan is het over met dit gedoe. We namen huilend afscheid van elkaar. Tot hij opeens weer veranderde van persoonlijkheid ofzo, en toen zei hij; "nee ik wil je niet kwijt. Ik vind het eng om een relatie met je aan te gaan, maar ik wil je zeker niet kwijt." Oké, nog steeds geen relatie dus. Hij was blij met hoe het de afgelopen maanden ging en was bang om dat kwijt te raken als we een relatie zouden nemen.
Dat was weer even slikken voor mij, maar goed, ik kon het ergens wel begrijpen ofzo, door hoe hij het zei. Dus we gingen weer op dezelfde voet verder.

Ondertussen had ik ook de zorg over mijn broertje opgenomen, die bij me introk in de lege kamer van mijn huis. Dat was voor N. een mooie smoes om sowieso niet weer bij me in te trekken, want dat zou hij niet trekken met mijn broertje er bij, aldus N.
De seks was ondertussen weer naar een laag pitje, zijn enthousiasme was weer verdwenen, en af en toe een woede-uitbarsting op zijn tijd. Nee echt gelukkig was ik niet, maar het was tenminste "iets" wat ik kon krijgen ofzo, beter dan alleen...
Hij kwam langs wanneer het hem uit kwam en ik durfde niet vaak "nee" te zeggen. Hij hield zijn woede-uitbarstingen redelijk onder controle, voor zijn doen, dus tja misschien ging het toch nog werken? Ik geloof niet in een god maar ik vroeg wel steeds aan iemand in het universum: geef me een teken of ik bij deze jongen moet blijven of niet... want ja, hij had zo veel leuke lieve kanten, die hij ook op zijn tijd kon laten zien.

Mei
In mei werd ik verliefd op een collega, en hij ook op mij, bekende hij. Wauw, wat een fijn gevoel was dat. Zo bijzonder en heerlijk gevoel. De collega had nog wel een relatie dus het begon allemaal vrij onschuldig. Ik had geen relatie met N., op zijn "verzoek" dus in principe kon ik doen wat ik wilde toch? Ik probeerde me maar niet schuldig te voelen.

Juni
De verliefdheid tussen mij en de collega werd alleen maar heviger, en mijn collega had zijn relatie beëindigd om met mij verder te kunnen gaan. dus hoe pijnlijk ook, ik wilde er ook een eind aan maken met N. Ik hield nog wel heel veel van hem, en we hadden flink geprobeerd.
Ik was al een aantal dagen heel zenuwachtig om het uit te maken, dat wilde ik namelijk in zijn gezicht doen en bij hem (zijn ouders) thuis, zodat ik daarna weg kon rijden (had ondertussen weer een auto).
Ik zei tegen hem dat ik heel veel van hem hield, maar dat ik nu voor mijn eigen geluk moest kiezen, dus hoe pijnlijk ook, er een einde aan moest maken. Hij zei heel kort; "oké, misschien maar beter ook. We hebben beiden ons best gedaan maar we worden er beiden niet echt gelukkiger op." Hij moest niet huilen, ik wel heel erg. "Zullen we een ijsje halen?" vroeg hij doodleuk. Met nog rode ogen liep ik achter hem aan door de steeg, richting mijn auto. In de steeg pakte hij me opeens van voren vast bij mijn schouders. Hij zei iets van; je hoeft je geen zorgen te maken dat ik iets met iemand anders aan het doen ben (weet het niet meer precies). Ik zei iets van; oh fijn om te weten ofzo. En toen begon hij over dat ik wel een jongen aan het Liken was op instagram, en hij begon steeds harder te knijpen in mijn schouder en ondertussen ook de achterkant van mijn nek. Meer woorden volgde, hij begon te schreeuwen en me door elkaar te schudden ook, hij werd helemaal groot en ik werd helemaal klein. Ik stond te trillen op mijn benen, ik was zo bang. Toen hij me los liet zag ik kans om hem snel voorbij te lopen, snel mijn auto in en met gierende banden weg te rijden. Het is een wonder hoe ik thuis ben gekomen, want ik was zó geschrokken. Eenmaal thuis had ik een hele rits berichten van hem, met allemaal verwijten naar mij toe. Niet één keer sorry, of gaat het wel met je?

DIT was het teken waar ik om gevraagd had, en omdat ik zo boos was, en verdrietig, en geschrokken, heb ik hem overal geblokkeerd, en was het makkelijker dan ooit om hem te proberen vergeten. Ook dankzij die verliefdheid op die collega. Maar pijnloos was het niet. Wie was die man eigenlijk waar ik de afgelopen 1,5 jaar zo veel van gehouden heb? Ik begon een patroon te zien. Wat was er mis met hem? Een monster??? Of is er iets mis met mij??? Ik had alsnog veel verdriet.

Mijn broertje zou op kamers gaan wonen en ik wilde van dat huis met alle nare herinneringen af. Al snel had ik een heel leuk huisje gevonden vlak bij mijn werk, waar ik in juni naar toe verhuisde. Het was best heftig om in mijn eentje het huis op te knappen. Ik had wel wat hulp hier en daar, en die collega, maar van binnen had ik het het nog best zwaar met het verwerken van wat er allemaal gebeurd was.

Wordt vervolgd...