Ik was bang dat ik nouwelijks afleiding zou krijgen of iig erg geconfronteerd zou worden, ik moest werken in de bediening op een bruiloft, was weer erg leuk, heb niet een keer aan hem gedacht, of ik kan het me iig niet herinneren maar ik was bang dat ik het nogal moeilijk zou krijgen als je iemands mooiste dag van zijn of haar leven ziet, en je die ook had voorgesteld met hem. maar het ging hartstikke goed:d

Ik weet niet meer wat ik moet geloven, ik krijg steeds meer de neiging dat het hem allemaal niks meer kan schelen, miss durft hij de confrontatie niet aan, of wil hij me gewoon niet zien maar dat wil dan niet zeggen dat het hem iets doet toch???
Maar het doet mij iig wel heel veel, maar ik ben niet van plan om iets te gaan ondernemen, miss gaat hij het wel missen, is hij niet gewend dat ik niks meer laat horen, maar als hij echt verder gegaan is met zn leven, boeit het hem ook niet meer denk ik..
Als het hem 'iets' kan doen, dan kan die dat toch ook laten weten ipv mij laten zitten?
Ik ga er maar een nachtje over slapen, ben bek af,

dankje voor je reactie

Tuurlijk, het zijn maar spulletjes, en die zijn vervangbaar maar het zijn wel 'mijn' spulletjes, en ik raak snel gehecht aan mijn spullen, zelfs een sok zou ik nog terug willen.

Hij is heel erg veranderd, ik weet ook dat hij boos is, ook nog vanwege dat trekken en hem geen moment met rust gelaten heb.
Maar als ik diep in mijn hart kijk, weet ik ook dat hij ergens nog steeds gevoelens voor mij heeft, alleen al door die boosheid drukt hij het weg.
Mijn ex denkt met het verstand en ik laat me leiden door mijn gevoel, Toen hij nog voor me open stond, en niet voor ons aan het vechten was, was hij bang, bang dat het toch niet zou gaan werken tussen ons, zn ouders hadden een probleem met mij omdat ik een probleem had met zijn ex. dat heeft allemaal meegespeeld en zijn gevoelens heeft hij weggedrukt.
Ik heb hem ook heel vaak gevraagd of hij dit echt wil, dat ik uit zijn leven verdwijn. het liefst wilt hij dat niet maar hij wilt geen relatie en hij weet dat ik altijd geroepen heb 'ik wil geen vrienden blijven' dat hij het accepteert zoals het is.
Hij denkt heel zwart/wit, ik wil geen relatie, zij wil geen vrienden blijven, dan zullen we appart verder moeten, en wat zijn gevoel zegt, dat drukt hij weer weg.

Nu ik met het verwerken bezig ben, is de paniek eruit, kan weer wat helderder nadenken, en hoe die nou tegen me doet, is gewoon een afknapper.
Stel het onwaarschijnbare komt toch uit en hij zou mij toch gaan missen, dan mag hij moeite gaan doen voor mij.
Ik heb er geen zin en geen puf meer voor om er nog energie in te steken, hoe graag ik hem ook nog in mn leven wil hebben.
Ik mis hem enorm, mis onze relatie, wat we hadden.
Mijn verstand komt steeds meer op een lijn te zitten met het gevoel.
Ik ben bezig om het allemaal een plekje te gaan geven, aan mezelf werken, Maar mijn leven gaat verder, zonder hem.
Mijn deur staat op een kier en hij is van harte welkom

Liefs