Als ik mijn laatste 2 blogs na lees, zie ik dat ik van het ene uiterste tot het andere uiterste gaat

.
Zo voel ik me ook, ik zit al maanden in een achtbaan van verschillende emoties, en de beugels zitten strak om me heen, ik kan er niet uitkomen, Ik wil hier zo graag uitkomen!!
Op dit moment staat de achtbaan even stil, even de paniek eruit maar de beugels gaan niet omhoog, Hij is zich aan het klaarmaken voor het volgende rondje en kan elk moment weer de lucht in schieten.

verder merk ik dat ik lichamelijk en geestelijk helemaal op ben, ik doe de dingen die ik doen moet maar iets meer doen, zoals even mn kamer opruimen, max een half uurtje, daarna zo moe en moet ik even gaan liggen, val meestal nog in slaap ook nog.
's nachts slaap ik prima dus daar kan het niet aan liggen.

We hebben morgen een halve afspraak staan om even wat te praten, even niet over ons maar meer koetjes en kalfjes, even geen spanning!
Hij had het deze week heel druk en hij zou kijken of hij morgen even tijd vrij kon maken.
Ik probeer niet teveel te hopen, zodat de teleurstelling niet te groot zal zijn als het niet lukt.

Vrienden zijn gaat het toch niet worden, het is geen kwestie van willen maar kunnen.
Ik kan het niet om vrienden te zijn terwijl hij verder is gegaan met zijn leven, een nieuwe vriendin heeft en ik dat nog altijd wil zijn.

Wel heb ik besloten om een gesprek aan te gaan, ik wil alles uitpraten, al heb ik op de meeste wel een antwoord gehad.
Ik wil hem nog een keer zien, praten, miss dat we tot een andere oplossing gaan komen.
Ik wil uit zijn eigen mond horen, als hij niet meer verder wilt..
Ik wilde het gelijk al uitpraten maar ex wilde dat niet, dus we hebben het hier nooit persoonlijk met elkaar over gehad, alles ging via de app, zelfs het uitmaken (is deels mijn fout omdat ik er na vroeg)
Maar miss kan ik het zo een plekje gaan geven.