Hallo,
Hier een mailtje van iemand die een illusie armer is. Ik heb twee dagen op R.P. gestaan in de hoop eindelijk een een jongen te vinden die ik zowel met gevoel als verstand kan liefhebben. Ik ben 28 en heb al behoorlijk wat vervelende ervaringen achter de rug.
Na één dag kreeg ik een geweldige reactie van een jongen waar ik gelijk een goed gevoel over had - zijn manier van schrijven en natuurlijk ook zijn fotootjes spraken mij aan. Hij is 31 en woont ook nog eens in dezelfde stad als ik. Ik neem mij voor om dit heel rustig eens gaan te ontdekken via de mail. Het klikt en hij vraagt mij na twee weken om elkaar te ontmoeten. En zo volgende een geweldige eerste date zonder geflikflooi maar gewoon gezellig en duidelijk van beide kanten ... dat er zeker een vervolgdate gaat komen.
Echter bleef deze vervolgdate door omstandigheden met een sollicitatatieprocedeure van zijn kant wel een beetje lang op zich wachten. Ik blijf cool maar ben heel duidelijk dat ik hem erg leuk vind en toch hoop dat we elkaar gauw weerzien. Uiteindelijk na tweeenhalve week zie ik hem. Het is weer erg gezellig en het voelt vertrouwd alsof ik hem al jaren ken. Na afloop spreken we naar elkaar uit dat we elkaar erg leuk vinden en zoenen we voor het eerst. In de mailtjes daarop blijft hij echter wel zeer schaars met lieve woorden De derde date laat op zijn initiatief toch wel weer een week op zich wachten. Maar goed ik pas mij aan bij zijn tempo. Ik wil hem niet pushen of het gevoel geven hem te benauwen .......
Derde date is weer erg fijn maar toch ik voel toch ook een afstandelijkheid - het initiatief om te zoenen komt van mijn kant - maar vervolgens gaat hij hier wel gretig in mee. Verder geen handtastelijkheden zoals ik dat voorheen van mannen gewend ben........ Ik stel mij weinig kwetsbaar op, ik vertel niet over mijn vorige relaties en vraag hem daar ook niet naar. Toch is mijn verleden wel een stukje die ik ben, wat ik ben geworden en wil hem daar in de toekomst misschien het één en ander over uit de doeken doen besluit ik want het is niet geheel onbelangrijk

Ter info:
Mijn eerste sexuele ervaring met een man, is een ervaring op mijn 18e die ik zelf niet wilde, een huisgenoot is gewoon 's nachts mijn kamer binnengelopen en heeft mij gewoon genomen en ik was te perplexed om hem van mij af te slaan. Dit heeft mijn beeld van mannen en sex behoorlijk naar beneden gehaald.
Mijn tweede relatie was met een jongen die naast mij er nog een aantal vrouwen op nahield.... ik was de bijvrouw. De derde relatie was de meest heftige, de jongen waarvan al mijn gevoelens JA zeiden maar mijn verstand NEEEEEEE, de jongen was een vluchteling uit Afghanistan en heeft mij letterlijk en figuurlijk helemaal kaalgepukt door financiele toestanden en zorgen over zijn toekomst in Nederland! Toch op de dag van vandaag heb ik nog contact met deze jongen en heb ik hem nooit laten vallen ... ik blijf mij verantwoordelijk voelen voor hem! Maar meer dan een broederliefde is het niet! Toch houdt deze verantwoordelijkheid voor mij over een jaar op als zijn studie is afgerond! Dan kan ik er eindelijk een dubbele punt achter zetten.

Nu bij deze jongen was het dus verstandelijk JA en gevoel JA - onwerkelijk voor mij ....
Op date 4 een paar dagen later kwam hij bij mij ......... het begon als een heerlijke avond en na veel geknuffel en gevrij.... verwachte ik eigenlijk dat hij meer verwachte en heb hem mee naar boven uitgenodigd en het voelde voor mij eigenlijk ook wel goed. Hij zei: Ja dat is goed. Na wat gestuntel .... bleek het toch niet te werken en kwam bij hem het hoge woord eruit dat hij hier totaal nog NIET op gerekend had. Ik enigszins in de war flapte er toen uit dat ik deze actie ondernomen had omdat ik vlinders had en verliefd op hem was en toen vroeg ik dan ook naar zijn gevoelens: "ik vind je lief en bijzonder, ik kan verliefd op je worden maar ik moet eerst nog de kat uit de boom kijken, maar als ik je niet meer dan leuk vond, dan was ik hier niet"
Goed het was een beetje een klap in het gezicht maar ik kon er mee leven. Kon mij enigszins voorstellen dat hij misschien wat onzeker was???
Daarna heb ik besloten een stap terug te nemen ... weer gewoon onbezonnen afspreken ..... en dat gebeurde ook. Soms had ik een goed gevoel bij afscheid maar vaak ook een onbevredigend gevoel want hij liet namelijk weinig blijken behalve dan dat hij mij erg lief/ aardig vond!
Bij één afspraak voelde het bijzonder goed, toen hij mij foto's liet zien van zijn vakantie met zijn gekke vrienden... een beetje veel op een gegeven moment en ik zei nu is het wel genoeg. Hierop zei hij: "ik moet je natuurlijk voorbereiden" Daarna vraagt hij of ik zin heb om Konininnedag met hem te vieren. Op Konininnedag is hij echter ziek en zegt hij af en eindigt met Sorry, ik hoop niet dat je het vervelend vind........maar laat dus helemaal niet blijken dat hij het ook maar een beetje jammer vind ........ in de tussentijd ben ik mij heel onzeker gaan voelen over zijn gevoelens want er gaat elke keer wel meer dan een week overheen voordat wel elkaar weer spreken (wel bellen namelijk nooit). Na een week komt hij weer bij mij .... op één of andere manier voelt het niet helemaal okay! De volgende dag bestook ik hem dan ook met mijn onzekerheid: "Je houdt me toch niet aan het lijntje" "Komt die kat wel een keer uit de boom" "Ben ik nu met mijn onzekere vragen mijn eigen glazen aan het ingooien" etc etc. Hier zegt hij heel resoluut NEE op.... Hij gaat weg en ik wist dat dit de ommekeer zou zijn.... ik kon mij wel voor de kop slaan... zo stom. En ja hij laat maar weinig van zich horen... Ik vraag hem voor een eetdate de week erop .... hij heeft in die tussentijd dus lopen nadenken over mijn uitspraken! Tijdens de eetdate ... stuur ik het gesprek erop aan dat ik het gevoel krijg dat ik hem benauw omdat hij maar blijft aangeven hoe belangrijk zijn sociaal leven voor hem is ... en dat mij dat onzeker maak in combinatie met zijn terughoudendheid. Dat ik op zich niet zo onzeker ben maar dat ik dit krijg n.a.v. zijn gedrag. Hij zegt: ik denk dat jouw gevoelens dieper liggen dan die van mij. En zolang ik die gevoelens niet heb kan ik geen relatie met je hebben. Ik vraag hem of hij nog steeds denkt dat hij verliefd op mij kan worden en dan zegt hij ja ... maar dat hij voorheen altijd relaties kreeg die voortkwamen uit vriendschappen en dat hij die start moet hebben. Hij zegt dat hij nog steeds met mij wil afspreken om die mogelijkheid niet uit te sluiten omdat hij mij wel heel aardig vind ... (maar ik krijg het gevoel dat hij dit zegt om voor mij de pijn te verzachten). Ik zeg hem dat ik voor hem gevallen ben omdat dit een keuze was die ik maakte in overeenkomst met mijn gevoel en verstand. In mijn belevingswereld is verliefd worden een keuze en niet zozeer iets wat je overkomt. Hij is het niet met die uitspraak eens. Maar goed, dat terzijde .....
Ik zeg hem ook dat het moeilijk is om op iemand verliefd te worden als je er maar weinig mee wilt afspreken ... ik krijg dan het gevoel, "je bent leuk - maar niet leuk genoeg" want anders pas je je wel een beetje aan om je i.i.g. je best te doen om die gevoelens een kans te geven.
Hier zegt hij nadenkend dan ook "ja dat is ook wel zo" op!

Ik vraag me nu af in hoeverre hij het type is van "zachte heelmeesters maken stinkende wonden"
Hij geeft aan dat hij in veel gevallen ook heel duidelijk NEE kan zeggen maar dit niet bij mij heeft .... ik ben nog wel de leukste vrouw (???) die hij de afgelopen drie jaar was tegengekomen (ik ben realistisch en ik bedenk me wel, ook al is het fijn om te horen, dat het een dooddoener is)
Hij praatte soms in het verleden maar corrigeerde zich daarna weer en zei: "oh nu lijkt het net alsof het niets meer is" Ik raak daar toch van in de war, ook al zie ik de ernst van de situatie.
Ik spreek uit dat ik toch het gevoel had: het was niets, het is niets, en het zal nooit iets worden van zijn kant ... maar hier reageert hij wel ontkennend op ...
Ik vraag hem ook wat voor karakter hij zoekt in een vrouw: Hij zoekt een afhankelijk meisje, die zacht is en ook een beetje naief. Mij vond hij een beetje te duidelijk... dus ik denk doordat ik mijn ziel te snel heb blootgelegd ik weinig spannend meer voor hem was ......

En dan het allerstomste - ik ben mijn verdriet gaan 'uithuilen' (niet letterlijk) bij HEM! Heb in een notendop mijn verleden met mannen verteld en mijn relatie tot mijn laatste ex...........
Ik heb geen idee waarom, om hem mij in één keer maar helemaal bloot te geven het stukje wat hij nog van mij een beetje moest leren kennen omdat het is wie ik ben en om hem duidelijk te maken waarom ik juist nu voor het eerst bij hem het gevoel had dat zowel mijn gevoel als verstand ja zei, in overeenstemming was.
Ik wilde gewoon dat hij dit wist ... niet om zielig te doen maar omdat ik hier mee in mijn maag zat.

Bij afscheid vielen twee dingen op ....... ik zei: "je begrijpt nu toch wel dat ik geen contact met je meer ga opnemen" Hij zegt: "maar dat doe ik wel" en dan geef ik hem een knuffel en zeg: tja ik kan niet ontkennen dat ik het erg jammer vind en het nu moeilijk kan voorstellen dat ik nog een kerel als hem kan ontmoeten. En dan als klap op de vuurpijl: "oh die vind je zeker wel"
Hij gaat opgelucht naar huis - zegt wel dat als ik vragen heb deze altijd moet stellen en dat ik die niet voor mij moet houden! Ik denk alleen - je moest eens weten - maar ik wil hem daar niet mee lastig vallen omdat ik soms kan VERZUIPEN in mijn gedachten!
Maar nu zit ik dus nog steeds met een heeeeeeeeeel onbevredigend gevoel - dat komt door die opening die hij mij gegeven heb ... realistisch genoeg weet ik dat dit geen echte opening is! Ik ben niet op mijn acherhoofd gevallen ... ik denk dat hij gewoon te lief is om mij de waarheid te zeggen! En mocht er echt een opening zijn moet ik mijzelf eigenlijk beschermen voor een nieuwe teleurstelling ...
Ik ben wel benieuwd of hij uberhaubt nog contact op gaat nemen. Vandaag heeft hij in ieder geval niet van zich laten horen om zich misschien af te vragen hoe het nu met mij gaat. Dat vind ik eigenlijk niet zo netjes, maar goed!
Ik kan wel wat reacties gebruiken ... ik ben toch wel intens verdrietig met opnieuw een teleurstelling in de liefde